องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 873

หญิงสาวพยักหน้า แล้วมองประเมินหลี่จุ่นอย่างละเอียดอีกครั้ง

ทันใดนั้นในแววตาก็ประกายความประหลาดใจเล็กน้อย นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ปนความตกตะลึงอยู่สองสามส่วน

“ไม่เจอกันแค่สามวัน ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะฝึกฝนจนมีกำลังภายในแล้ว...ไม่เลว พรสวรรค์ของเจ้าน่าตกตะลึงยิ่งกว่าที่ข้าจินตนาการไว้มาก”

หลี่จุ่นรีบพูดขึ้นว่า

“หลังจากที่ข้าได้ยินท่านบอกว่าพรสวรรค์ข้าไม่เลว ข้าก็ร่ำเรียนวิธีกำหนดลมหายใจกับสหายของข้าในทันที ไม่นึกเลยว่าเมื่อวานจะทำได้สำเร็จแล้ว...”

หญิงสาวตกตะลึงไปอีกครั้ง แล้วเอ่ยถามว่า

“เจ้าฝึกอยู่สองวันอย่างนั้นหรือ?”

ถูกต้อง เขาฝึกอยู่ตั้งเจ็ดแปดวันทีเดียว

แต่ว่า

ดันคุยโม้ออกไปแล้วน่ะสิ ตอนนี้เลยจำต้องกัดฟันโม้ให้ถึงที่สุด

“อืม...” หลี่จุ่นพยักหน้า

“เยี่ยมมาก!”

หญิงสาวราวกับสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่เลวเลยทีเดียว พรสวรรค์ของเจ้า...ยากจะพานพบยิ่งนัก ตอนนี้ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง เจ้ายอมกราบข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น ขาดก็แต่คุกเข่าและก้มศีรษะกราบอาจารย์เท่านั้น เขารีบเอ่ยขึ้นว่า

“ยินยอมขอรับ! ตอนนี้เรามาเริ่มทำพิธีกราบอาจารย์กันเลยดีหรือไม่? ข้าพร้อมแล้ว!”

หญิงสาวพยักหน้า

เห็นได้ชัดอีกครั้งว่าเย็นยะเยือกสุดขั้วและเงียบสงบเป็นอย่างมาก ราวกับในใจไร้ซึ่งระลอกคลื่น

หลี่จุ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คิดอยู่ในใจว่าตนต้องคุกเข่าลงหรือไม่...

ไม่รู้ว่าพิธีกราบอาจารย์ของโลกนี้ต้องทำอย่างไร แต่ราวกับต้องคุกเข่าลงแล้วก้มหัวกระมัง

แต่เขายังไม่คุกเข่าให้ใครมาก่อนเลยนะ

การคุกเข่าลงไปในครั้งนี้ไม่น่าสบอารมณ์อยู่เล็กน้อย

หลี่จุ่นก็ยังไม่ยอมคุกเข่า เขารีบเกาหัวแล้วเอ่ยถามว่า

“คือว่า ข้าควรกราบอย่างไรหรือ?”

หากไม่ต้องคุกเข่าก็ได้ล่ะ?

หญิงสาวค่อย ๆ เดินขึ้นไปบนบันไดที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

พลันมองหลี่จุ่นอย่างมองลงไปข้างล่าง พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาทว่าอ่อนโยน

“เจ้าทำพิธีมอบตัวเป็นศิษย์กับข้า คำนับข้าสามครั้งแล้วเรียกข้าว่าท่านอาจารย์ก็พอ ไม่จำเป็นต้องคุกเข่าแล้วก้มหัวอะไร”

แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย!

ในใจของหลี่จุ่นลอบถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นเขาก็ตะเบ็งเสียงด้วยความเคารพทีหนึ่ง

“ศิษย์ขอคารวะท่านอาจารย์!”

จากนั้นก็ทำท่าคารวะสามครั้ง!

“เยี่ยม!”

หญิงสาวพยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินลงมา นางเอ่ยขึ้นว่า

“ตอนนี้เจ้ากับข้านับว่าเป็นศิษย์อาจารย์กันแล้ว แต่ข้าสนใจเพียงแค่สอนวรยุทธ์เจ้าเท่านั้น ไม่สนเรื่องอื่นของเจ้า เจ้าจำเอาไว้ให้ดีล่ะ”

หลี่จุ่นครุ่นคิด แล้วรีบเอ่ยถามว่า

“ท่านอาจารย์ เช่นนั้นหากศิษย์ถูกคนอื่นรังแกล่ะ ท่านก็จะไม่สนใจใช่หรือไม่?”

หญิงสาวมองเขาทีหนึ่ง แล้วตอบว่า

“หากเจ้าร่ำเรียนจนสำเร็จได้ทั้งหมด คนทั่วไปก็คงเอาชนะเจ้าไม่ได้”

หลี่จุ่นพยักหน้า

นี่หมายความว่า หากเขาถูกคนอื่นตีจนตายนางก็จะออกโรงให้เขา

เช่นนั้นก็ดี

มือต่อสู้ที่เก่งกาจเช่นนี้ ต้องใช้งานให้ดี ๆ แล้วละ!

เมื่อมายังโลกใบนี้ เลิกสนใจปัญหาเรื่องความกตัญญูที่เสื่อมถอยของตัวเองไปได้เลย

หากเจ้าไม่หลอกคนอื่นก็ต้องถูกคนอื่นหลอกอยู่ดี ถึงอย่างไรไม่สู้ข้าไปหลอกคนอื่นดีกว่า!

ยีนของเด็กต้องแข็งแกร่งมากแน่ ๆ ไม่แน่ว่าอาจจะข้ามมิติได้!

แต่ทว่า!

นางเพียงแค่อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วเอ่ยว่า

“หนังผู้ใหญ่? เรื่องที่เจ้าพูดมาทั้งหมด ข้าฟังไม่รู้เรื่องเลย...หากก่อนหน้านี้เจ้าเคยพบข้ามาก่อน เช่นนั้นข้าก็คงจำไม่ได้แล้ว”

หลี่จุ่นคิดอยากจะมองหาเบาะแสออกมาจากในแววตาของนาง ทว่ากลับไม่มีเลย

เขาพลันลอบถอนหายใจ

ดูท่าคงจะไม่ใช่...

แต่ผู้ริเริ่มสร้างสำนักเอ๋อเหมยผู้นี้ เป็นไปได้มากว่าจะเป็นคนที่ข้ามมิติมาคนหนึ่ง!

หลี่จุ่นรีบถามต่อว่า

“ท่านอาจารย์ บรรพจารย์ของเราคือใครหรือ?”

“ข้าเป็นผู้ดูแลสำนักรุ่นแรก”

หญิงสาวเอ่ย

หลี่จุ่น “...”

ให้ตายเถอะ!

แม่มันเถอะช่างบังเอิญตรงกับบทกวีแห่งไท่ซานอีกแล้ว!

อาจารย์ผู้งดงามมองศิษย์ของตนทีหนึ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นชืด ๆ ว่า

“รอเจ้าเล่าเรียนทั้งหมดจนสำเร็จ ข้าอยากให้เจ้าไปฆ่าคนผู้หนึ่ง”

“ใครหรือ?”

“จักรพรรดิแห่งแคว้นหนาน จักรพรรดินี...ในตอนนี้!”

¹ อาจารย์ชัง เป็นฉายาของโซระ อาโออิ ดาราภาพยนต์เอวีชาวญี่ปุ่น

²เสี่ยวเจ๋อหม่าลี่ย่า คือ มาเรีย โอซาวะหรือที่รู้จักกันในนามมิยาบิ ดาราภาพยนตร์เอวีชาวญี่ปุ่น

³ โซนผลิตภายในประเทศ เป็นพื้นที่เฉพาะบนเว็บไซต์ของจีน เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นพวกวิดีโอ เพลง วรรณกรรม รวมไปถึงหนังเอวีด้วย