องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 873

หญิงสาวพยักหน้า แล้วมองประเมินหลี่จุ่นอย่างละเอียดอีกครั้ง

ทันใดนั้นในแววตาก็ประกายความประหลาดใจเล็กน้อย นางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ปนความตกตะลึงอยู่สองสามส่วน

“ไม่เจอกันแค่สามวัน ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะฝึกฝนจนมีกำลังภายในแล้ว...ไม่เลว พรสวรรค์ของเจ้าน่าตกตะลึงยิ่งกว่าที่ข้าจินตนาการไว้มาก”

หลี่จุ่นรีบพูดขึ้นว่า

“หลังจากที่ข้าได้ยินท่านบอกว่าพรสวรรค์ข้าไม่เลว ข้าก็ร่ำเรียนวิธีกำหนดลมหายใจกับสหายของข้าในทันที ไม่นึกเลยว่าเมื่อวานจะทำได้สำเร็จแล้ว...”

หญิงสาวตกตะลึงไปอีกครั้ง แล้วเอ่ยถามว่า

“เจ้าฝึกอยู่สองวันอย่างนั้นหรือ?”

ถูกต้อง เขาฝึกอยู่ตั้งเจ็ดแปดวันทีเดียว

แต่ว่า

ดันคุยโม้ออกไปแล้วน่ะสิ ตอนนี้เลยจำต้องกัดฟันโม้ให้ถึงที่สุด

“อืม...” หลี่จุ่นพยักหน้า

“เยี่ยมมาก!”

หญิงสาวราวกับสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เฮือกหนึ่ง จากนั้นเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่เลวเลยทีเดียว พรสวรรค์ของเจ้า...ยากจะพานพบยิ่งนัก ตอนนี้ข้าขอถามเจ้าอีกครั้ง เจ้ายอมกราบข้าเป็นอาจารย์หรือไม่?”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น ขาดก็แต่คุกเข่าและก้มศีรษะกราบอาจารย์เท่านั้น เขารีบเอ่ยขึ้นว่า

“ยินยอมขอรับ! ตอนนี้เรามาเริ่มทำพิธีกราบอาจารย์กันเลยดีหรือไม่? ข้าพร้อมแล้ว!”

หญิงสาวพยักหน้า

เห็นได้ชัดอีกครั้งว่าเย็นยะเยือกสุดขั้วและเงียบสงบเป็นอย่างมาก ราวกับในใจไร้ซึ่งระลอกคลื่น

หลี่จุ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง คิดอยู่ในใจว่าตนต้องคุกเข่าลงหรือไม่...

ไม่รู้ว่าพิธีกราบอาจารย์ของโลกนี้ต้องทำอย่างไร แต่ราวกับต้องคุกเข่าลงแล้วก้มหัวกระมัง

แต่เขายังไม่คุกเข่าให้ใครมาก่อนเลยนะ

การคุกเข่าลงไปในครั้งนี้ไม่น่าสบอารมณ์อยู่เล็กน้อย

หลี่จุ่นก็ยังไม่ยอมคุกเข่า เขารีบเกาหัวแล้วเอ่ยถามว่า