องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 874

ฆ่าจักรพรรดินีแห่งแคว้นหนานอย่างนั้นหรือ?

เช่นนั้นนางก็ไม่ใช่จักรพรรดินีสิ?!

หลี่จุ่นพลันอึ้งไปในทันใด ก่อนจะเอ่ยถามว่า

“...ท่านอาจารย์ ท่านกับจักรพรรดินีแห่งแคว้นหนานมีความโกรธแค้นกันอย่างนั้นหรือ?”

หญิงสาวพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังอารมณ์ไม่ออก

“นางคนไม่มีสัจจะ”

เยี่ยมไปเลย!

เดาว่าต้องเกี่ยวกับการทรยศเป็นแน่

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว แล้วถามต่อว่า

“วรยุทธ์ของนางล้ำเลิศหรือไม่?”

ไม่นึกเลยว่าท่านอาจารย์ผู้งามหยดย้อยที่ตนเพิ่งกราบเป็นอาจารย์ผู้นี้ จะไม่ใช่จักรพรรดินี เช่นนั้นนี่เขากระทำการอย่างประมาทไม่ใช่หรอกหรือ

ผิดหวังอยู่นิดหน่อยแฮะ

“อืม วรยุทธ์ของนางล้ำเลิศ ยากจะพานพบบนโลกใบนี้”

“นางกับท่านอาจารย์ผู้ใดวรยุทธ์ล้ำเลิศกว่ากันหรือ?”

“สูสีกัน”

“...เช่นนั้นข้าจะเอาชนะได้อย่างไร?” ในใจของหลี่จุ่นหมดคำพูด

เขาแอบพูดในใจว่า ล้ำเลิศเช่นเดียวกับเจ้าอย่างนั้นหรือ ถ้าหากเขายังไปลงมือกับอีกฝ่าย จะไม่เท่ากับรนหาที่ตายหรอกหรือ?

วรยุทธ์ท่านอาจารย์ของตัวเองผู้นี้ เกรงว่าจะไม่ใช่ระดับเดียวกับเจียงเยว่ฉาน แต่แทบจะอยู่ขั้นเดียวกับหม่าหยวนฮั่นเลยทีเดียว

ไม่สิ คงแข็งแกร่งกว่าหม่าหยวนฮั่นเจ้าหมอนั่นเสียอีก!

แม้ว่าตอนนี้พรสวรรค์ของตนจะดูยอดเยี่ยม แต่นั่นก็ยังต้องฝึกฝนอีกกี่ปีกัน?

ทว่า

ไม่นึกเลยว่าวรยุทธ์ของจักรพรรดินีแห่งแคว้นหนานจะเลิศล้ำถึงขั้นนี้เลยจริง ๆ

หญิงสาวมองหลี่จุ่น พลางเอ่ยขึ้นว่า

“ด้วยศักยภาพพรสวรรค์ของเจ้า แค่สิบปีเท่านั้น คงตามทันข้าแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นเจ้ากับข้าเราสองคนร่วมมือกัน ต้องฆ่านางได้เป็นแน่”

“อืม...ได้เลย ท่านอาจารย์” หลี่จุ่นพยักหน้า

ที่แท้ฆ่าในวันข้างหน้า เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร

เรื่องในภายภาคหน้าตอนนี้ก็ตามน้ำตบปากรับคำไปก่อนก็พอ ส่วนต่อไปทำไม่ได้ก็ค่อยว่ากันภายหลัง

หญิงสาวพยักหน้าอย่างพอใจ ทันใดนั้นก็พูดขึ้นว่า

“นับตั้งแต่วันมะรืนเป็นต้นไป ทุกวันตอนค่ำเจ้าจะต้องขึ้นมาที่นี่ ข้าจะเริ่มสอนวรยุทธ์เจ้า ส่วนตอนนี้ ข้าจะให้อวิ๋นเอ๋อร์ไปส่งเจ้าก่อน”

“ขอรับ ท่านอาจารย์”

ไม่นานหญิงสาวสวมจุดจิ้นจวงผู้นั้นก็เดินเข้ามาด้วยความนอบน้อม

อาจารย์ของหลี่จุ่นเอ่ยขึ้น

“อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าไปส่งท่านนายน้อยที”

“เจ้าค่ะ นายท่าน!”

หญิงสาวสวมชุดจิ้นจวงรีบพยักหน้าอย่างนอบน้อม นางพลันเอ่ยกับหลี่จุ่นว่า

“ท่านนายน้อย เชิญเจ้าค่ะ!”

หลี่จุ่นบอกลาอาจารย์ผู้งามหยดย้อยที่เพิ่งกราบเป็นอาจารย์ จากนั้นก็เดินตามอวิ๋นเอ๋อร์ออกจากบ้านไป

อวิ๋นเอ๋อร์เอ่ย “ท่านนายน้อย ข้าจะไปส่งท่านกลับไปเดี๋ยวนี้”

“ได้”

“ออกไปเดินเล่นมาน่ะ”

หลี่จุ่นเอ่ย

เฟิงเป่าจินชำเลืองมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง ครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยว่า

“เช่นนั้นออกไปเดินเล่นกับข้าอีกสักรอบได้หรือไม่?”

หลี่จุ่นพลันหรี่ตาลง และรีบพยักหน้าก่อนจะตอบว่า

“ด้วยความยินดีอย่างยิ่ง”

เจ้าหมอนี่คงมีเรื่องอะไรอยากจะพูดกับตนเป็นแน่

หลี่จุ่นตามเฟิงเป่าจินออกจากจวนไปอีกครั้ง เขาเข้าไปนั่งในรถม้าคันเดียวกันกับเฟิงเป่าจิน

รอรถม้าแล่นออกไปไกลจวนตระกูลเฟิง ในขณะนี้เองเฟิงเป่าจินถึงได้เอ่ยว่า

“ตอนนี้ข้าจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท และฝ่าบาทเองก็อยากพบเจ้า เจ้าก็ไปพร้อมกับข้าเลยแล้วกัน”

หลี่จุ่นอึ้งไปในฉับพลัน

จักรพรรดินีอยากเจอเขาอย่างนั้นหรือ?

ในใจของหลี่จุ่นเคร่งเครียด

คงเป็นเพราะเหตุผลที่ว่าเขาเป็นคนของลัทธิขงจื๊อแน่ ๆ

ดูท่าแม้เขาจะกราบอาจารย์ผิดคน แต่สิ่งที่เก็บเกี่ยวได้คงไม่น้อยเป็นแน่

ไม่แน่ว่าคืนนี้อาจได้รู้ว่าตกลงจักรพรรดินีได้ร่วมมือกับลัทธิขงจื๊อหรือไม่!

เมื่อครุ่นคิดมาถึงตรงนี้ หลี่จุ่นก็พลันเอ่ยขึ้นว่า

“เมื่อครู่เพิ่งคิดถึงฝ่าบาทอยู่ในใจไป ไม่นึกเลยว่าจะได้เข้าเฝ้าฝ่าบาทเร็วขนาดนี้ ช่างเป็นอย่างที่ว่าคิดอย่างไรก็ได้อย่างนั้นจริง ๆ”

¹ เผียนอี ในที่นี้หมายถึงผู้ที่ชอบเอารัดเอาเปรียบ