องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 875

เฟิงเป่าจินพลันขมวดคิ้วเล็กน้อย

เขาไม่สบอารมณ์อยู่หน่อย ๆ

แต่ท้ายที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไร

“จริงสิ ต้องทำให้จิ่งอ๋องลำบากแล้ว”

จู่ ๆ เฟิงเป่าจินก็เอ่ยปาก

พร้อมทั้งส่งผ้าปิดตาให้หลี่จุ่น ก่อนจะเอ่ยว่า

“ต้องขอให้จิ่งอ๋องปิดตาด้วย”

เง็กเซียนฮ่องเต้!

เอาอีกแล้ว!

หลี่จุ่นเองก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบปิดตาให้ตัวเองเลย

ทว่าในใจกลับบ่นพึมพำ ๆ

เขาสะเพร่าไปนิดหน่อยจริง ๆ!

หากเจ้าหมอนี่อ้างว่าเชิญตัวเองออกไป แล้วฆ่าตัวเองทิ้งเสียล่ะ?

แต่ว่า

คิด ๆ ดูแล้วก็คิดว่าอีกฝ่ายไม่กล้าหรอก

อีกฝ่ายไม่ใช่คนโง่ คงคิดว่าเขาคงเตรียมทางหนีทีไล่เอาไว้อย่างแน่นอน

แม้ว่าความจริงแล้วเดิมทีเขาจะไม่ได้เตรียมทางหนีทีไล่อะไรเอาไว้เลยก็ตาม

แต่ครั้งต่อไป เขาต้องเตรียมทางหนีทีไล่เอาไว้แล้ว!

เผื่อว่าจะถูกคนฆ่าปิดปากอย่างเงียบ ๆ กระทั่งไม่แม้แต่จะเก็บศพของเขาเอาไว้

รถม้าแล่นมาได้ประมาณครึ่งชั่วยาม ก็หยุดลง

เฟิงเป่าจินเอ่ย

“พวกเรามาถึงแล้ว ท่านอ๋องแกะผ้าปิดตาออกได้”

หลี่จุ่นรีบแกะผ้าปิดตาออก จากนั้นก็กระโดดออกมาจากรถม้า

พบว่ารอบด้านมืดตึ๊ดตื๋อ ราวกับอยู่ในเขา

หลี่จุ่นตกตะลึง พลันเอ่ยเรียกขึ้นว่า

“พวกเจ้าอย่าทำอะไรผลีผลามนะ หากพบว่าข้าหายไป จะมีคนส่งจดหมายไปบอกพี่เมิ่งของข้า!”

เฟิงเป่าจิน “...”

เฟิงเป่าจินพลันหมดคำพูดไปครู่หนึ่ง

แต่ว่าเจ้าหมอนี่รู้จักระแวดระวังตัวไม่น้อย ไม่นึกเลยว่าจะเตรียมทางหนีทีไล่เอาไว้ด้วย

“จิ่งอ๋องคิดมากไปแล้ว”

เฟิงเป่าจินเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

ทันใดนั้นก็สั่งให้คนจุดคบเพลิง เดินนำทางอยู่ด้านหน้า

หลี่จุ่นรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ฮ่า ๆ ข้ายังคิดว่าท่านจะฆ่าปิดปากข้าเสียอีก”

เฟิงเป่าจินไม่โต้กลับ เขาพาหลี่จุ่นเดินเข้าไปยังทางเดินเล็ก ๆ ทะลุเข้าไปยังป่าผืนหนึ่ง

ทุกคนเดินกันมาได้ครู่หนึ่ง ท้ายที่สุดตรงหน้าก็พลันมีแสงสว่างปรากฏขึ้นมา

ทุกที่ล้วนมีกองไฟ

ตรงหน้ามีกระโจมตั้งอยู่เกลื่อนกลาด ไม่มีที่สิ้นสุด ไปจนกระทั่งที่ไกล ๆ!

เห็นได้ชัดว่าเป็นค่ายของทัพใหญ่หนึ่งแสนนายแห่งแคว้นหนาน!

ครั้นเดินออกมาจากผืนป่า หลี่จุ่นก็เงยหน้าทีหนึ่งก็เห็นประตูค่าย

ซึ่งก็คือประตูใหญ่ของค่ายทหาร

“จิ่งอ๋องเชิญ!”

บนที่นั่งของจอมทัพนั่นมีคนผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ เผยออกมาเพียงแค่ขาคู่หนึ่ง สวมรองเท้าสีเหลืองสดใส

เบื้องหน้ามีฉากบังลมสองอัน มองไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของอีกฝ่าย

หลี่จุ่นรีบทำความเคารพ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“หลี่จุ่นแห่งลัทธิขงจื๊อ ขอเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดินี!”

“ลัทธิขงจื๊ออย่างนั้นหรือ?”

คนที่อยู่หลังที่กั้นบังลมนั่นเอ่ยปาก น้ำเสียงอ่อนโยนไพเราะน่าฟัง

เหมือนกับเสียงของคนงามหยดย้อยอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

ทว่าในวินาทีนี้ในน้ำเสียงราวกับปนเปไปด้วยความหยอกล้ออยู่สองสามส่วน อีกฝ่ายค่อย ๆ เอ่ยขึ้นว่า

“จิ่งอ๋องกล้าหาญไม่น้อยเลยทีเดียว ไม่นึกเลยว่าจะกล้าโกหกต่อหน้าข้า สมแล้วที่เป็นบุตรชายของจักรพรรดิอู่ กล้าหาญเกินคนจริง ๆ”

ในใจของหลี่จุ่นแอบสั่นหงึก ทว่าสีหน้ายังคงเดิม!

ผู้หญิงคนนี้รับมือได้ยากอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

พอเข้ามาก็ต้มเขาจนเปื่อยเลย!

หลี่จุ่นยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ดูแล้วฝ่าบาทจะไม่เชื่อในตัวตนของกระหม่อม หรือจะบอกว่าท่านพี่เมิ่งหลอกลวงกระหม่อม เขาบอกว่าอะไรเจรจากับฝ่าบาทเรียบร้อยแล้ว กระหม่อมเพียงแค่เผยตัวตนของตัวเองก็จะเจรจาเรื่องสำคัญต่อไปกับฝ่าบาทได้”

“หึ!”

จักรพรรดินีแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง ราวกับเดือดดาลสุดขีด นางเอ่ยขึ้นว่า

“หากเจ้าไม่ใช่บุตรชายของจักรพรรดิอู่ ข้าจะตัดหัวเจ้าเสียเดี๋ยวนี้ ตกลงเจ้ามีเจตนาอะไรกันแน่? ไม่นึกเลยว่าจะกล้าพูดจาให้ร้ายข้า?! หรือว่าจักรพรรดิอู่ผู้สง่าอยากจะลองทดสอบว่าแคว้นหนานของเราเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกับราชวงศ์อู่หรือไม่อย่างนั้นหรือ?”

เมื่อหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น ในใจก็สั่นเล็กน้อย

เยี่ยมมาก!

นี่นางร้อนใจแล้วสินะ!