องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 877

หลี่จุ่นถอยหลังออกไป

เฟิงเป่าจินรีบรุดหน้าเข้ามา ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นว่า

“ฝ่าบาทพูดอะไรกับเจ้าหรือ?”

หลี่จุ่นครุ่นคิด แล้วตอบว่า

“ฝ่าบาทให้ใต้เท้าเฟิงดูแลข้าดี ๆ อีกสองวันจะหารือเรื่องใหญ่กับข้า”

“เจ้า เจ้าเป็นคนของลัทธิขงจื๊อจริง ๆ หรือ?!”

เฟิงเป่าจินตกตะลึงเล็กน้อย

แม้จะกดน้ำเสียงจนต่ำมาก ๆ แต่ก็ยังมองความตกตะลึงของเขาออก

เมื่อเห็นสีหน้าของเฟิงเป่าจิน ในใจของหลี่จุ่นก็พลันปลื้มปีติขึ้นมา!

อันที่จริงจักรพรรดินีไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็ถอยออกมาแล้ว

แค่อยากยั่วเฟิงเป่าจินสักหน่อย ไม่นึกเลยว่าเฟิงเป่าจินจะตอบสนองเช่นนี้!

ฮ่า ๆ ๆ!

ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละ!

เจ้าหมอนี่สมคบคิดกับลัทธิขงจื๊อจริง ๆ!

“ท่านอัครมหาเสนาบดี ฝ่าบาทให้ท่านเข้าไป...”

นางกำนัลผู้หนึ่งซอยฝีเท้าเดินออกมาอย่างรีบเร่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างนอบน้อม

เฟิงเป่าจินมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง ก่อนจะรีบมุ่งเข้าไปในกระโจมด้วยความรวดเร็ว

ผ่านไปหนึ่งเค่อ!

เฟิงเป่าจินเดินออกมาพร้อมทั้งเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ มองหลี่จุ่นอย่างเดือดดาล แล้วเอ่ยเรียกด้วยความโกรธ

“ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะหลอกข้า!”

หลี่จุ่นหัวเราะฮ่า ๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ใต้เท้าเฟิงพูดเช่นนี้ได้อย่างไร? ข้าหลอกท่านเสียที่ไหนกัน?”

ไม่ต้องพูดมาก แคว้นหนานต้องสมคบคิดกับลัทธิขงจื๊อเป็นแน่!

“หึ!”

ในตอนนี้เฟิงเป่าจินเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟสุด ๆ!

ไม่นึกเลยว่าเจ้าหมอนี่จะช่างกล้าได้ถึงขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ฝ่าบาทไม่ได้พูดอะไรเลย ทว่าเขากลับกล้าหลอกตน

เขาเองก็ประมาทเกินไปแล้วจริง ๆ!

ไม่คิดเลยว่าเจ้าหมอนี่จะหน้าเนื้อใจเสือถึงขั้นนี้?!

เขาช่างไม่จดจำให้ขึ้นใจเลยจริง ๆ!

ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ก็เพิ่งตกหลุมพรางไปแท้ ๆ ไม่นึกเลยว่าจะตกหลุมพรางอีกแล้ว...เขาเป็นถึงอัครมหาเสนาบดีแห่งราชสำนักเชียวนะ!

ไม่คิดเลยว่าจะสู้ไม่ได้กระทั่งเจ้าเด็กคนนี้!

แม้พวกเขายังไม่ได้พูดอะไรอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้เกรงว่าเจ้าเด็กคนนี้จะคาดการณ์ไปได้ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้ว!

แย่แน่แท้แล้วจริง ๆ!

ตอนนี้ทำได้เพียงภาวนาให้เจ้าหมอนี่เป็นคนของลัทธิขงจื๊อจริง ๆ เท่านั้น!

แม้จะช่วยพิสูจน์ได้ เช่นนั้นไม่ต้องใช้เวลาเป็นเดือนหรือ?

ถึงเวลานั้นเขาก็คงเปลี่ยนข้าวสารให้กลายเป็นข้าวสุก ต่อให้แคว้นหนานไม่อยากทำศึกกับราชวงศ์อู่ก็ต้องทำแล้ว

ถึงเวลานั้นยังอยากจะคิดบัญชีกับตน?

ขอโทษนะ!

เขาคงหนีไปตั้งนานแล้ว

หากตอนนี้หลี่จุ่นมีทัพใหญ่หนึ่งแสนนาน ต้องใช้เวลาเท่าไรถึงจะบุกโจมตีไปถึงเมืองหลวงของราชวงศ์อู่ได้?

หลี่จุ่นคิดคำนวณให้ตัวเองอย่างละเอียด อย่างมากก็สิบวัน!

และด้วยสถานการณ์ของราชวงศ์อู่ในตอนนี้ สิบวันเขาสามารถไปถึงเมืองหลวงของราชวงศ์อู่ได้!

ผ่านไปร่วมเดือน จักรพรรดินีจะยังคิดบัญชีกับตนได้อย่างไร?

เกรงว่าคงทำศึกกับราชวงศ์อู่จนหัวหมุนอยู่เป็นแน่!

“หึ! เรื่องนี้ไม่ต้องให้ท่านอ๋องเป็นกังวลหรอก!”

เฟิงเป่าจินสะบัดแขนเสื้อแล้วเข้าไปในห้องของตัวเอง

หลี่จุ่นเองก็เดินเข้าไปในห้องของตัวเองอย่างเอ้อระเหย

ไม่นึกเลยว่าห้องของตนเองจะมีตะเกียงส่องแสงอยู่ เมื่อเดินเข้าไปมอง เป็นเฟิงหลิงจื่อ

เฟิงหลิงจือราวกับกำลังรอเขาอยู่ ทว่าฟุบหลับไปทั้งพาดตัวบนโต๊ะ

เมื่อเห็นเฟิงหลิงจือ ก็นึกถึงภาพเมื่อตอนกลางวันที่นางทำงานจนยุ่งตัวเป็นเกลียวอยู่ในร้าน

หลี่จุ่นตกเข้าสู่ภวังค์ในชั่วพริบตา