องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 886

เมื่อแสงจันทร์สิ้นสุด

ซั่งกวนว่านเอ๋อร์ก็หยุดการฝึก หันไปมองหลี่จุ่นชั่วครู่ ดวงตาคู่งามแสดงอาการตะลึงอย่างเห็นได้ไม่ชัดเจน

แค่ชั่วครู่ก็กลับมาเป็นปกติ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า

“เอาล่ะ จำความรู้สึกนี้ไว้ให้ดี เวลาที่เจ้ากลับไปฝึกฝนลมปราณกำลังภายใน ก็ให้นึกถึงความรู้สึกเหมือนอย่างเมื่อครู่ กำลังภายในของเจ้าก็จะพัฒนาได้เร็วกว่าผู้อื่น”

หลี่จุ่นลืมตาสองข้าง จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อสักครู่เหมือนเขาไม่ได้มาอาบแสงจันทร์ แต่กลับรู้สึกเหมือนมาอาบแสงแดด…

นี่มันวรยุทธ์บ้าบออะไรกัน?

หลี่จุ่นเอ่ยถามขึ้นมาทันทีว่า

“อาจารย์ ถ้างั้นข้ากลับไปฝึกอาบแสงจันทร์ด้วยตนเองได้หรือไม่?”

ซั่งกวนว่านเอ๋อร์มองหน้าเขาสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ได้ ที่แห่งนี้เป็นเหมือนเพดานสวรรค์ที่ตั้งใจสร้างขึ้นมา แสงเมื่อกี้ที่พวกเราอาบไปนั้นไม่ใช่แสงจันทร์บริสุทธิ์ เรื่องนี้ต่อไปข้าค่อยสอนเจ้า”

“ขอรับ อาจารย์!” หลี่จุ่นพยักหน้า

แบบนี้เรียกว่าเก็บไว้บางส่วน!

ไม่อย่างนั้นลูกศิษย์คงทำร้ายอาจารย์ตายกันหมด!

คนเป็นอาจารย์ถึงอย่างไรก็ต้องเก็บเคล็ดวิชาสุดยอดไว้บ้าง

เรื่องนี้เขาเข้าใจได้

ภายหลัง ซั่งกวนว่านเอ๋อร์พาเขาไปที่ห้องโถงใหญ่ จากนั้นก็เริ่มชี้แนะวิธีใช้กำลังภายในให้เขา จะต้องใช้กำลังภายในควบคู่กับการปล่อยหมัดมวยในการต่อสู้อย่างไร

เมื่อใกล้ถึงยามเที่ยงคืน

สุดท้ายก็สิ้นสุดลง

ซั่งกวนว่านเอ๋อร์ชี้ไปที่บ่อน้ำตรงกลางห้องโถงใหญ่ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ ถอดเสื้อ ลงไป”

หลี่จุ่นอึ้งไปชั่วขณะ

แต่เมื่อเห็นว่าซั่งกวนว่านเอ๋อร์กำลังมองมาที่ตนเอง ทันใดนั้นก็ถอดจนหมดทุกชิ้นอย่างคล่องแคล่วว่องไว!

จากนั้นก็ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมั่นใจ!

ซั่งกวนว่านเอ๋อร์เห็นแล้วก็รู้สึกตะลึงชั่วครู่

สายตามองลงท่อนล่างของหลี่จุ่นอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับหันหลังไปอย่างรวดเร็ว คล้ายกำลังรู้สึกโมโห จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“ต่อไปไม่ต้องถอดท่อนล่าง ถอดแค่เสื้อผ้าท่อนบนก็พอ”

“ออๆๆ ขอรับ…”

หลี่จุ่นพยักหน้า

หลังจากนั้นก็เดินตัวส่ายไปมาลงไปในบ่อเลี้ยงปลา

เมื่อนั่งลงแล้ว ปลาในบ่อก็เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กัดแทะร่างกายของหลี่จุ่น!

ปลาเหล่านี้เหมือนกำลังกินผิวหนังตายของตนอยู่ แย่งกันอย่างรื่นเริง

ทันใดนั้นก็มีปลาจำนวนไม่น้อยมุ่งไปที่ด้านล่าง เหมือนต้องการจะกัดกินอะไรบางอย่าง

วินาทีต่อมา

หลี่จุ่นก็ส่งเสียงออกมาคล้ายวิญญาณออกจากร่าง

เสนาบดีพูดถูก

อย่าพูดอะไรมากมายต่อหน้าเจ้าหนุ่มคนนี้ ทางที่ดีหุบปากให้เงียบเหมือนคนใบ้

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้!

สิ่งที่เสนาบดีตักเตือนไว้เป็นเรื่องจริง!

คืนนี้ข้ายังไม่ได้พูดอะไรสักอย่าง เขาก็รู้ว่าตนรู้จักอวิ๋นเอ๋อร์ และอาจารย์ของเขา…ช่างน่ากลัวจริงๆ!

เจ้าหมอนี่ไม่ใช่คนแน่ๆ!

“เหอะๆ ที่นี่ไม่มีสามร้อยตำลึงเงิน”

หลี่จุ่นมองดูอีกฝ่ายหนีเข้าไปในจวน ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น

เอามือไขว้หลังเดินเข้าไปอย่างสบายใจ

ไม่ต้องบอกก็รู้ เฟิงเป่าจินกับซั่งกวนว่านเอ๋อร์รู้จักกัน!

อีกอย่าง

จากการตอบสนองของเฟิงเป่าจินเมื่อได้เจอหน้าซั่งกวนเฮ่า ซั่งกวนเฮ่าก็คือฮ่องเต้น้อย!

ถ้าเช่นนั้น

อาจารย์เผียนอีของตนก็คือจักรพรรดินี!

คิดจะตบตาข้าหรือ?

จักรพรรดินีกำลังเล่นละครอะไรกับตนอยู่?

ราวกับกำลังดูแลแฟนหนุ่ม