องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 886

เมื่อแสงจันทร์สิ้นสุด

ซั่งกวนว่านเอ๋อร์ก็หยุดการฝึก หันไปมองหลี่จุ่นชั่วครู่ ดวงตาคู่งามแสดงอาการตะลึงอย่างเห็นได้ไม่ชัดเจน

แค่ชั่วครู่ก็กลับมาเป็นปกติ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า

“เอาล่ะ จำความรู้สึกนี้ไว้ให้ดี เวลาที่เจ้ากลับไปฝึกฝนลมปราณกำลังภายใน ก็ให้นึกถึงความรู้สึกเหมือนอย่างเมื่อครู่ กำลังภายในของเจ้าก็จะพัฒนาได้เร็วกว่าผู้อื่น”

หลี่จุ่นลืมตาสองข้าง จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อสักครู่เหมือนเขาไม่ได้มาอาบแสงจันทร์ แต่กลับรู้สึกเหมือนมาอาบแสงแดด…

นี่มันวรยุทธ์บ้าบออะไรกัน?

หลี่จุ่นเอ่ยถามขึ้นมาทันทีว่า

“อาจารย์ ถ้างั้นข้ากลับไปฝึกอาบแสงจันทร์ด้วยตนเองได้หรือไม่?”

ซั่งกวนว่านเอ๋อร์มองหน้าเขาสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ไม่ได้ ที่แห่งนี้เป็นเหมือนเพดานสวรรค์ที่ตั้งใจสร้างขึ้นมา แสงเมื่อกี้ที่พวกเราอาบไปนั้นไม่ใช่แสงจันทร์บริสุทธิ์ เรื่องนี้ต่อไปข้าค่อยสอนเจ้า”

“ขอรับ อาจารย์!” หลี่จุ่นพยักหน้า

แบบนี้เรียกว่าเก็บไว้บางส่วน!

ไม่อย่างนั้นลูกศิษย์คงทำร้ายอาจารย์ตายกันหมด!

คนเป็นอาจารย์ถึงอย่างไรก็ต้องเก็บเคล็ดวิชาสุดยอดไว้บ้าง

เรื่องนี้เขาเข้าใจได้

ภายหลัง ซั่งกวนว่านเอ๋อร์พาเขาไปที่ห้องโถงใหญ่ จากนั้นก็เริ่มชี้แนะวิธีใช้กำลังภายในให้เขา จะต้องใช้กำลังภายในควบคู่กับการปล่อยหมัดมวยในการต่อสู้อย่างไร

เมื่อใกล้ถึงยามเที่ยงคืน