องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 889

เฟิงเป่าจินเดินออกจากกระโจมอย่างรวดเร็ว

ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วหันไปมองดูหลี่จุ่น

แต่กลับไม่พูดอะไรสักคำ

เดินทางกลับจวนโดยตรง

หลี่จุ่นรู้สึกงุนงงอยู่ชั่วครู่

เสร็จเรียบร้อยแล้ว?

เมื่อนั่งอยู่ในรถม้า หลี่จุ่นเอ่ยขึ้นอย่างทนไม่ไหวว่า

“ใต้เท้าเฟิง เสนาบดีเฟิง…นี่ ฝ่าบาทไม่ได้มอบหมายงานเรื่องอะไรให้ท่านหรือ? ฝ่าบาทให้ข้ารอใต้เท้าเฟิงมอบหมายหน้าที่ให้ข้าอยู่”

ถ้อยคำหลังจากนี้เป็นเรื่องที่อ้างไปเรื่อยเปื่อย

เพราะเขาดูออกว่าเฟิงเป่าจินอัดอั้นตันใจเรื่องบางอย่างอยู่ ฉะนั้นจึงหลอกถามเขา

จักรพรรดินีต้องพูดอะไรแน่ๆ ไม่อย่างนั้นตาเฒ่านี้คงต้องเอาผ้ามาปิดตาขาอีก ซึ่งตอนนี้กลับไม่ได้ทำเช่นนั้น

เป็นอย่างคิดไว้!

เฟิงเป่าจินขมวดคิ้วขึ้นมา ลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่สุดท้ายก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“ฝ่าบาทให้ข้าเชิญท่านอ๋องมาเป็นเสนาธิการของกองทัพข้า ไม่ทราบว่า จิ่งอ๋องคิดเห็นอย่างไร?”

หลี่จุ่นฟังแล้ว ทันใดนั้นก็แอบดีใจอยู่ข้างใน

คิดไม่ถึงว่า มาได้ไม่นานก็ได้รับตำแหน่งเสนาธิการทหารแล้ว!

ถึงแม้จะมีแผนร้ายซ่อนเร้น แต่ก็ทำให้ตนรู้สึกมีความหวังขึ้นมา?

ก็ดี!

แม้ในใจจะรู้สึกยินดี แต่ภายนอกก็เสแสร้งขมวดคิ้วฉับพลัน แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เรื่องนี้… ใต้เท้าเฟิงแน่ใจใช่ไหมว่าฝ่าบาทมีรับสั่งเช่นนี้? นี่ คนที่ไม่มีความชำนาญด้านทหารอย่างข้า จู่ๆก็ให้ข้าเป็นเสนาธิการทหาร ฝ่าบาทไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่หรือไม่?”

“หึ! ฝ่าบาทพูดคำไหนคำนั้น!”

เฟิงเป่าจินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

เขาสังเกตได้ว่าเจ้าหนุ่มผู้นี้เหมือนไม่มีความยำเกรงต่อฝ่าบาทเลย!

ภายนอกดูเหมือนเคารพนอบน้อม ในใจไม่รู้ว่ากำลังคิดแผนร้ายอะไรอยู่!

หลี่จุ่นยิ้มเจื่อนๆก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“นี่… เป็นเรื่องเหลือเชื่ออย่างยิ่ง ใต้เท้าเฟิง เช่น เช่นนี้ข้ามิอาจจะรับหน้าที่อันยิ่งใหญ่นี้ได้ เสนาบดีช่วยตอบกลับฝ่าบาทด้วยว่า ข้าด้อยความสามารถด้านทหาร จึงไม่กล้ารับตำแหน่งเสนาธิการทหาร!”

เฟิงเป่าจินฟังแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกคาดไม่ถึง!

ฝ่าบาทกล่าวว่าเจ้าหนุ่มนี้ไม่มีทางจะปฏิเสธ?

ทำไมถึงได้ปฏิเสธขึ้นมา?!

ไม่สมเหตุสมผลเลย!

เฟิงเป่าจินขมวดคิ้วทันทีและเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้าพูดเรื่องจริงอยู่หรือไม่?”

หลี่จุ่นพยักหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“ใช่แล้ว ข้าพูดจริง เรื่องดูแลทหารทำสงครามเป็นเรื่องสำคัญยิ่งใหญ่ จะให้ข้าทำเล่นๆไม่ได้? ไม่ได้ ไม่ได้แน่นอน! ขอให้ใต้เท้าเฟิงพิจารณาให้รอบคอบ!”

เฟิงเป่าจินพยักหน้า

ปฏิเสธก็ดีสิ!

ไม่ให้เจ้าหนุ่มนี้เข้ามาในกองทัพได้ก็ดี หรือจับตัวเจ้าหนุ่มนี้ไปขังไว้ก็ยิ่งดี หรือเอาไปฆ่าทิ้งซะก็จะดีที่สุด!

แต่น่าเสียดาย เขายังคงไม่เข้าใจในแผนการของฝ่าบาท

ตามความเห็นของเขา ไม่ว่าหลี่จุ่นจะมีสถานะเป็นใคร ก็ไม่ควรให้เขารับรู้เรื่องความลับในกองทัพ ทำเช่นนี้เท่ากับชักศึกเข้าบ้าน!

เมื่อเฟิงเป่าจินได้คำตอบแล้ว ก็กลับไปทันที

เมื่อมาถึงครึ่งทาง ก็แลเห็นหลี่จุ่นยังนั่งอยู่ข้างถนน

ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมา แต่กลับไม่หยุดรถม้า!

ข้ามผ่านไปราวกับว่ามองไม่เห็นอะไรเลย

ปรากฎว่าหลี่จุ่นก็ดึงท้ายหลังรถม้าและวิ่งตามไป อีกมือเก็บก้อนหินขึ้นมาแล้วโยนใส่พวกเขา！

พร้อมกับอ้าปากด่าทออย่างไม่หยุด!

เฟิงเป่าจินรู้สึกสาแก่ใจอย่างยิ่ง

เปิดม่านหน้าต่างมองดูหลี่จุ่นที่กำลังวิ่งอย่างยากลำบาก จากนั้นก็หัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง และสั่งให้คนบังคับม้าวิ่งให้เร็วขึ้น ทำให้หลี่จุ่นถูกทิ้งอยู่ด้านหลัง

หลี่จุ่นเห็นภาพนี้แล้ว ก็กล่าวคำสบถต่อเฟิงเป่าจิน หลังจากนั้นก็รวบรวมพลัง แล้ววิ่งแข่งกับม้าขึ้นมา!

ทำเป็นเล่น!

ตอนนี้ข้าก็เป็นคนที่มีกำลังภายในแล้ว ดูกันว่าใครจะวิ่งได้เร็วกว่ากัน!