องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 888

“ฝ่าบาท คำพูดของเจ้าหนุ่มคนนี้เชื่อถือได้หรือ?”

เฟิงเป่าจินพูดอย่างกังวล

เสิ่นคั่วตายแล้ว สำหรับแคว้นหนานถือว่าเป็นข่าวดี!

แม้จะตกตะลึง แต่ความดีใจก็ยังเกิดขึ้นมา

จักรพรรดินีใคร่ครวญสักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ข้ายังได้ทราบข่าวอีกเรื่องหนึ่งที่น่าสนใจมาก”

“เรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

จักรพรรดินียิ้มพลางเอ่ยว่า

“ปฏิเสธไม่ได้ว่า หลังจากเสิ่นคั่วตายไป ข่าวสารในราชวงศ์อู่จะไม่สามารถปิดบังข้าได้อีก”

“ข้าให้คนไปตรวจสอบเจ้าหนุ่มผู้นี้ จึงได้รู้มาว่าก่อนที่เขาจะแกล้งตายเพื่อหลบหนีเอาชีวิต ไม่เพียงแต่เคยถูกเนรเทศไปชายแดนเหนือ ยังได้ไปด่านเฟิงเป่ย และชายแดนใต้…”

“เสนาบดีเฟิงใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ สถานที่เหล่านี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง?”

เฟิงเป่าจินอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นทันทีว่า

“ซือหม่าชิงอวิ๋นพ่ายแพ้สงครามที่ชายแดนเหนือ ส่วนชายแดนใต้…โจวชิงก็พ่ายแพ้เช่นกัน!”

จักรพรรดินียิ้มขึ้นมา แล้วพยักหน้าก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าเจ้าหนุ่มผู้นี้ไม่เหมือนกับที่ผู้คนเล่าลือกันมา? นอกจากจะเขียนกลอนได้แล้ว ยังเจ้าเล่ห์เพทุบาย และแฝงด้วยจิตญาณบางอย่างที่อธิบายไม่ถูก…ข้าสงสัยว่า เขาจะเกี่ยวข้องกับการพ่ายแพ้สงครามของซือหม่าชิงอวิ๋นและโจวชิง”

เฟิงเป่าจินอึ้งอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นช้าๆว่า

“ฝ่าบาทคิดว่าการพ่ายแพ้ของซือหม่าชิงอวิ๋นและโจวชิง ไม่ใช่จี้จงชิงที่คอยวางแผนอยู่เบื้องหลังงั้นหรือ?”

จักรพรรดินีส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เจ้าหนุ่มคนนี้สามารถเดินทางไปชายแดนใต้เพียงลำพังโดยไม่มีจี้จงชิง อีกทั้งยังสามารถเอาชนะโจวชิง ก็สามารถยืนยันได้ว่า แม้จะไม่ใช่ฝีมือของตนเอง แต่ก็ได้รับการถ่ายทอดฝีมือมาจากจี้จงชิงอยู่ไม่น้อย”

เฟิงเป่าจินฟังแล้วรู้สึกแปลกๆชอบกล จึงเอ่ยถามขึ้นมาอย่างทนไม่ไหวว่า

“ฝ่าบาท ท่านต้องการจะ…”

จักรพรรดินีเอ่ยขึ้นว่า “เสนาบดีจี้เข้าใจถูกต้อง ข้าต้องการให้เขานำทัพออกโจมตีราชวงศ์อู่!”

ทันใดนั้นเฟิงเป่าจินรู้สึกตกใจสุดขีด จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ทำเช่นนี้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ! ถ้าหากเจ้าหนุ่มนี้เป็นไส้ศึกที่จักรพรรดิอู่ส่งตัวมา ก็เท่ากับว่าส่งกองทัพของพวกเราไปตาย!”

และปฏิเสธไม่ได้ว่า ในฐานะที่เขาเป็นลูกชายของจักรพรรดิอู่ก็เพียงพอทำให้ทุกคนรู้สึกไม่เชื่อใจเขาได้!

จักรพรรดินีจึงเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ต้องเป็นกังวล ข้าได้ข่าวมาว่า เจ้าหนุ่มคนนี้ไม่ใช่บุตรของจักรพรรดิอู่ และยังได้รับรู้เรื่องราวบุญคุณความแค้นระหว่างเขากับจักรพรรดิอู่ แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมจักรพรรดิอู่ถึงไม่ฆ่าเขาทิ้ง แต่กลับเนรเทศเขาไปชายแดน แต่ก็ทำให้รู้ได้ว่าความแค้นที่เจ้าหนุ่มผู้นี้มีต่อจักรพรรดิอู่ คงจะมีอยู่มากพอสมควร”

“นี่…”

เฟิงเป่าจินฟังอย่างตระหนกตกใจ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ขอให้ไตร่ตรองอย่างละเอียดเสียก่อน! เรื่องนี้…ยังจำเป็นต้องวางแผนอย่างรอบคอบ!”

“ข้าคงไม่คิดจะมอบอำนาจกองทัพทั้งหมดให้เขาอยู่แล้ว ฉะนั้นข้าวางแผนว่าจะให้เขาเป็นเสนาธิการทหาร คอยติดตามข้าออกรับ”

“พ่ะย่ะค่ะ…”

เมื่อได้ฟังเช่นนี้ เฟิงเป่าจินก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาบ้าง

เป็นแค่เสนาธิการทหาร เช่นนั้นก็ยังดี

ขอแค่แผนการที่เขาเสนอออกมาไม่ชอบมาพากล ก็จะสามารถปฏิเสธได้ เพื่อป้องกันไม่ให้หลงกล

แต่เจ้าหนุ่มคนนี้ร้ายกาจอย่างยิ่ง แม้จะเป็นเช่นนี้ ในใจเฟิงเป่าจินก็ยังรู้สึกกังวลอยู่ไม่น้อย

“เอาล่ะ เรื่องนี้มอบให้เสนาบดีเป็นผู้แจ้งให้เขาทราบ” จักรพรรดินีเอ่ย

เฟิงเป่าจินใคร่ครวญอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ฝ่าบาท ถ้าหากว่าเขาไม่ยินยอม งั้นก็…”

จักรพรรดินียิ้มขึ้นมาอย่างเยือกเย็นและเอ่ยขึ้นว่า

“ถ้าเขาเป็นคนของลัทธิขงจื๊อ คงไม่มีทางจะปฏิเสธ และถ้าเขาไม่ใช่คนลัทธิขงจื๊อ แต่เป็นไส้ศึกของจักรพรรดิอู่ ก็ยิ่งไม่มีทางจะปฏิเสธแน่นอน ฉะนั้นเรื่องการปฏิเสธจะไม่มีทางเกิดขึ้น ”

เฟิงเป่าจินใคร่ครวญดูแล้ว เหมือนกับว่าจะเป็นเช่นนี้จริงๆ

ทันใดนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างเคารพนอบน้อมว่า

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท กระหม่อมน้อบรับพระบัญชา!”