องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 891

คืนนี้ทัวทัวนอนหลับสบาย นางพึงพอใจเป็นอย่างมาก

ครั้นเมื่อตื่นขึ้นมาและเดินออกไป ก็เห็นว่าอาหยวนกำลังจัดการรั้ว จึงเอ่ยขึ้นทันทีว่า

“น้องอาหยวน หลี่หลางไม่ได้บอกว่าเขาจะหาเรือนให้เราทางตะวันออกของเมืองหรือ? แล้วเจ้าจะซ่อมรั้วนี้ไปทำไมกันเล่า?”

เรือนหลังนี้ถูกคนของสมาคมเทียนตี้ซื้อไว้เมื่อก่อน พอพวกนางมาถึงก็ย้ายเข้ามาอาศัยโดยทันที

โดยไม่ตั้งรั้วล้อมรอบไว้

อาหยวนกันหลับไปมองทัวทัวอยู่ครู่หนึ่ง แก้มทั้งสองข้างของนางยังคงแดงระเรื่อจากกินดื่มเมื่อคืนนี้ จึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงกระซิบเบา ๆ

“ข้าไม่มีอะไรทำจึงมาซ่อมรั้วไว้ พอทำเสร็จแล้ว หากต้องการขายบ้านเมื่อไรก็จะขายได้ราคาดีขึ้น”

“เอ๊ะ ทำไมวันนี้เจ้าพูดจาอ่อนโยนถึงเพียงนี้เล่า ?” สีหน้าของทัวทัวดูประหลาดใจนัก

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก !”

อาหยวนแสดงท่าทีระมัดระวังทันที

ทว่า

ทัวทัวเดินหรี่ตาเข้ามาเสียแล้ว

นางจ้องมองไปยังอาหยวนที่คอยหลบตาอยู่เป็นเวลานาน แล้วก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงยิ้มเยาะ

“ฮึ ! เขามาที่นี่แล้วสินะ ? ข้าก็ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมเมื่อครู่นี้ถึงมีเสียงผู้หญิงกรีดร้องในความฝัน ที่แท้ก็เสียงเจ้านี่เอง !”

ใบหน้าของอาหยวนแดงก่ำขึ้นมาทันที

แต่ทันใดนั้นเอง ทัวทัวก็รู้สึกโกรธยิ่งนัก

“เขามาแล้วแต่กลับไม่เต็มใจที่จะคุยกับข้าอย่างนั้นหรือ ?”

อาหยวนได้ยินดังนั้นก็รีบพูดแก้ตัวแทนหลี่จุ่นทันที

“เขาเข้ามาในห้องและเห็นว่าท่านหลับอยู่จึงไม่กล้าปลุกท่าน ท่านอย่าตำหนิเขาไปเลย”

หลี่จุ่นบอกไว้ว่าทัวทัวตั้งครรภ์อยู่ ต้องยอมนางเข้าไว้

ทัวทัวจึงเอ่ยขึ้น

“เขาทำให้เจ้าร้องจนเสียงดังลั่นขนาดนั้น จนขนาดข้าฝันอยู่ยังได้ยินเสียงของเจ้าเลย แต่มาบอกว่าไม่กล้าปลุกข้าหรือ... เห็น ๆ อยู่ว่าเพราะเขากลัวว่าข้าจะรบกวนความสุขของพวกเจ้าต่างหาก ! ฮึ !”

พูดจบ หญิงสาวก็หันหลังกลับเข้าไปในห้องด้วยความโกรธ

ใบหน้าของอาหยวนแดงไปหมด ด้วยความพูดไม่ออก

แน่นอนที่หลี่จุนย่อมไม่รู้ว่าทัวทัวเกิดอารมณ์ฉุนเฉียวหลังจากตื่นนอน

เขาไปที่ร้านหม้อไฟอีกครั้ง เมื่อวานตอนกลับออกมา ลูกจ้างในร้านบอกว่ามีคนมาสมัครงานผู้ดูแลร้าน เขาจึงจำเป็นต้องไปดูเสียหน่อย

เมื่อเขาได้เข้าไปร้านหม้อไฟ

ก็เห็นว่าเฟิงหลิงจือเดินนำชายวัยกลางคนสวมเสื้อผ้าหรูหราเดินไปดูรอบ ๆ ร้านขณะที่นางก็คอยอธิบายไปด้วย

เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยเฟิงหลิงหวนเห็นหลี่จุนเข้า นางก็วิ่งเข้าไปหาอย่างมีความสุขทันที

“พี่จุ่น พี่ดูสิ ลุงคนนั้นคือคนที่จะมาสมัครเป็นผู้ดูแลร้านละ !”

หลี่จุ่นหยิกแก้มของเด็กสาวตัวเล็ก ก่อนจะพยักหน้าแล้วพูดขึ้น

หลี่จุ่นและเสี่ยวเอ้อร์คนนั้นทำทีเป็นพูดคุยกันอยู่สักพัก จากนั้นหลี่จุ่นจึงค่อยเข้าประเด็นสำคัญ

“ให้คนไปสืบหาข่าวของเสิ่นจิงหงโดยเร็ว”

“ขอรับ หัวหน้าสมาคม !” ลูกจ้างคนนั้นรับคำสั่งด้วยเสียงแผ่วเบา

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจแล้วจึงตะโกนเสียงดัง "ดีมาก ชาอร่อยยิ่งนัก เสี่ยวเอ้อร์ขอกำน้ำชากลับบ้านด้วยหนึ่งกา !"

“ได้เลยนายท่าน !”

หลังจากนั้นไม่นานหลี่จุ่นก็ออกไปพร้อมกับกาน้ำชา

ลูกค้าบางคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กำลังพยายามดื่มชา แต่ก็ยังรู้สึกว่านี่เป็นเพียงชาธรรมดา ๆ อยู่ดี

ทำไมมันช่างแตกต่างจากสิ่งที่พวกเขาเพิ่งพูดกันนักล่ะ ?

หรือว่า

สิ่งที่พวกเขาพึมพำกันเมื่อครู่ต่างหากถึงจะเป็นแก่นแท้ของชานี้ ?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็ตะโกนขึ้นทันทีและเอ่ยขึ้น

“เสี่ยวเอ้อร์ ชานี้เพิ่มโพ... โพ... เอโพดำใช่หรือไม่ ?”

“ไม่ใช่ขอรับนายท่าน ท่านเข้าใจผิดแล้วละ ! ชานี้เป็นเพียงชาธรรมดา ๆ ที่ไม่ได้เติมอะไรลงไปทั้งนั้น ! เกรงว่าท่านอาจจะเมาเสียแล้วละ !”

สีหน้าของลูกค้านิรนามดูสับสนขึ้นมาทันที "..."

นี่ข้าดื่มชาก็เมาได้ด้วยหรือ ?