องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 903

หลี่จุ่นเข้ากองทัพมาสองวันแล้ว

ช่วงนี้ถึงจะไปทุกวัน แต่หลี่จุ่นก็ยังกระวนกระวายเล็กน้อย

เพราะไม่ออกศึกสักที!

ไม่รู้ว่าจักรพรรดินีคิดอะไรอยู่กันแน่ โอกาสการรบมาแค่ชั่วเดี๋ยวเดียว จะรอไม่ได้!

ขืนยังรอต่อไป...ฐานะของเขาต้องถูกเปิดโปงแน่!

สองวันนี้หลี่จุ่นอยู่ในกระโจมกองทัพกับซั่งกวนเฮ่าตลอดเวลา ถึงจะบอกว่าเป็นกุนซือ แต่จักรพรรดินีก็ไม่เคยเรียกเขาเข้าพบ

ดูเหมือนว่าเขาที่เป็นกุนซือจะไม่มีประโยชน์อะไร

ตอนที่หลินชิงเป็นกุนซือให้เขายังจะดีเสียกว่า อย่างน้อยเวลาปรึกษาหารือยังเรียกหลินชิงมา

นี่ไม่เรียกเขาเลย

“กุนซือ ท่านกำลังคิดอะไรอยู่หรือ”

ซั่งกวนเฮ่าเห็นหลี่จุ่นกำลังคิดหนัก อดถามไม่ได้

พอเข้ากองทัพมา ซั่งกวนเฮ่าก็เปลี่ยนการเรียกหลี่จุ่นว่ากุนซือ

ไม่เรียกสวีเฟิ่งเหนียนอีก ถึงจะรู้ว่าความจริงหลี่จุ่นไม่ได้ชื่อสวีเฟิ่งเหนียน แต่ก็ยังเรียกจนติดปาก

ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเรียกกุนซือ ดูจะเหมาะสมกว่ามาก

หลี่จุ่นพูด

“ข้ากำลังคิด นี่ฝ่าบาทให้ข้ามาทำอะไรกันแน่ ข้ายังต้องฝึกยุทธ์อีก เรียกข้ามาแต่ก็ไม่บอกอะไร ให้ข้ากลับไปฝึกยุทธ์ยังจะดีเสียกว่า”

หลี่จุ่นไม่รู้ว่าซั่งกวนเฮ่าผู้นี้เป็นใครมาจากไหน จึงไม่กล้าบอกความคิดที่แท้จริงของตัวเอง

หลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น

พอซั่งกวนเฮ่าได้ยินก็พูดทันที

“ท่านไม่ต้องร้อนใจไปหรอก ฝ่าบาทต้องเรียกเข้าเฝ้าแน่ เรารอไปก็พอ”

หลี่จุ่นได้แต่เห็นว่าเขาพูดไร้สาระ พยักหน้าไม่สนใจ

ตกค่ำ

ขณะทั้งสองกำลังกินอาหาร จู่ ๆ เฟิงเป่าจินก็มา

เห็นทั้งสองกำลังกินอาหาร จึงประสานมือทางหลี่จุ่นแบบไม่ค่อยสมัครใจและพูดว่า

“เชิญกุนซือตามข้ามา ฝ่าบาททรงเรียกให้เข้าเฝ้า!”

หลี่จุ่นดวงตาเป็นประกาย

วางถ้วยตะเกียบทันที แล้วตามเฟิงเป่าจินออกไป

ซั่งกวนเฮ่าดูเงาหลังที่จากไปของทั้งสอง พลันหัวเราะ

จากนั้นก็ทิ้งถ้วยตะเกียบ จัดระเบียบเสื้อผ้าแล้วเดินมือไพล่หลังออกกระโจม เรียกคน

ครั้นกล่าวออก

จักรพรรดินีเงียบกริบ

เฟิงเป่าจินที่อยู่ด้านข้างมองจนปากอ้าตาค้าง คิดไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะพูดออกมาอย่างนี้ ไม่เกรงใจสักนิด!

ช่างบังอาจโดยแท้!

เฟิงเป่าจินอยากตำหนิทันที แต่นึกถึงว่าอีกฝ่ายไม่ใช่แค่อ๋องของราชวงศ์อู่ ตอนนี้ยังเป็นกุนซืออีก เขาไม่มีสิทธิ์ตำหนิ

เห็นจักรพรรดินีเงียบอยู่ค่อนวัน หลี่จุ่นระรื่นอยู่ในใจ

พูดในใจว่า ‘จะห่วงมันพูดแต่ปากไม่ได้นะ ยังไงก็ต้องลงมือทำจริงหน่อย ไม่งั้นจะมีความหมายอะไร’

เฟิงเป่าจินเห็นฝ่าบาทบ้านตัวเองนิ่งไปนาน จึงแก้สถานการณ์ทันที

“คือว่า กุนซือ...ยกทัพจับศึกนี่นะ มันก็เป็นอย่างนี้แหละ โปรดอภัยให้ด้วย”

ต่อหน้าเกรงใจหลี่จุ่น ในใจด่าบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของหลี่จุ่นโดยตรง!

เจ้าเด็กนี่น่าโมโหยิ่งนะ!

“ยกทัพจับศึกหรือ”

ใครจะรู้ หลี่จุ่นทำท่าฉงนสนเท่ห์ หันไปมองเฟิงเป่าจินแล้วย้อนถาม

“นี่คือการยกทัพจับศึกหรือ ทำไมกระหม่อมมาสองวันแล้วยังไม่เห็นคำสั่งโยกย้ายทหารเลยเล่า นี่จะเรียกว่ายกทัพได้อย่างไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจับศึก”