องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 95

จวนจิ่งอ๋อง หลี่จุ่นตื่นแต่เช้าและพาหยางจงเดินไปตามถนน

หลังจากเดินไปได้สักพัก หลี่จุ่นก็เห็นรถเข็นขายของคันเล็ก ๆ ที่มีป้าย “เต้าหู้ตำรับจ้าว”

“ไปกินเต้าหู้กันเถอะ”

ใบหน้าของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยความดีอกดีใจ และพาหยางจงเดินไปข้างหน้าทันที

ทว่ามีคนจำนวนมากมารวมตัวกันที่หน้ารถเข็น

ทั้งสองไม่สามารถเบียดเข้าไปได้

“ท่านอ๋อง กลับไปกินข้าวกันเถอะ” หยางจงพูดทันที

หลี่จุ่นยิ้มแฉ่ง “ข้าอยากลองชิม”

ถ้าให้พูดจริง ๆ คือเขาอยากจะตรวจสอบ

มีเพียงการเป็นลูกค้าเท่านั้นที่จะทราบได้ว่ามีข้อบกพร่องอะไรบ้าง เพื่อที่จะได้แก้ไขได้ทันท่วงที

ทั้งสองรออยู่นานจนในที่สุดจำนวนคนก็ค่อย ๆ ลดลง จึงรีบก้าวไปข้างหน้าทันที แต่พ่อค้ากลับบอกว่าเต้าหู้ขายหมดแล้ว จำเป็นจะต้องรอให้เขากลับไปเติม

“ขายเร็วขนาดนี้เลยเหรอ” หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

หยางจงก็ประหลาดใจเช่นกัน

ทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหาร้านแผงลอยอีกร้าน หลังจากเดินได้ไม่นานก็พบร้านแผงลอยอีกร้าน แต่ทว่ามีคนอยู่หน้าร้านมากเกินไปทำให้ในที่สุดก็ไม่สามารถซื้อได้

“ท่านอ๋อง เรากลับไปกินข้าวกันเถอะ” หยางจงพูดอย่างหมดหนทาง

หลี่จุ่นพยักหน้า ดวงตาครุ่นคิดเล็กน้อย

เมื่อทั้งสองกลับจวน หวังเยียนหรันก็พาเสี่ยวจูสาวใช้กลับมาพอดี

เมื่อสาวน้อยเห็นหลี่จุ่นก็พูดด้วยความตื่นเต้น

“หลี่จุ่น ระหว่างทางมาที่นี่หม่อมฉันเห็นเต้าหู้ข้างถนนขายดีมาก หม่อมฉันคิดว่าจะให้เสี่ยวจูซื้อมาสักชามหนึ่ง แต่ซื้อไม่ได้!”

เดี๋ยวนี้สาวน้อยคนนี้เรียกหลี่จุ่นด้วยชื่อจริงของเขา

เป็นกันเองอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด

หลี่จุ่นพยักหน้า “เมื่อกี้ข้าก็ซื้อไม่ได้เหมือนกัน”

“เอ๋ ท่านก็ไปซื้อเหมือนกันเหรอ” หวังเยียนหรันตกตะลึง

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะกำชับหยางจง “หัวหน้าขันทีหยาง ไปเอาเต้าหู้ในครัวมาสิ ข้าหิวจะแย่แล้ว”

“รับทราบ ท่านอ๋อง” หยางจงวิ่งไปทันที

ตอนนี้ทางจวนก็ได้เตรียมเต้าหู้ไว้ทุกวัน

หลี่จุ่นและหวังเยียนหรันเดินไปที่ลานแล้วนั่งลง หลี่จุ่นรินน้ำดื่มแล้วจึงถามว่า