องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 96

“ฟังไม่ผิด! ท่านอ๋อง!”

ใบหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์เต็มไปด้วยความสุข “พวกเราประสบความสำเร็จแล้ว!”

ในยุคนี้เงินหนึ่งตำลึงก็เพียงพอให้ประชาชนคนธรรมดากินอยู่ได้หนึ่งเดือน แต่ตอนนี้ตนเองหาได้วันละสามร้อยตำลึง โดยยังไม่รวมอีกสองร้อยตำลึงที่ได้แน่ ๆ จากพระราชวัง

หลังหักส่วนแบ่งแล้วก็ยังเยอะอยู่ดี

เช็ดโด้ เงินมันหาง่ายขนาดนี้เลยเหรอ

หลี่จุ่นสีหน้าประหลาดใจ

ใบหน้าของจ้าวเฟยเอ๋อร์เต็มไปด้วยความสุข ก่อนจะพูดว่า “แต่ว่าท่านอ๋องเพคะ พวกเราต้องหาเจ้าหน้าที่บัญชีมาสักสองคน”

ในตอนนี้จ้าวเฟยเอ๋อร์ก็เป็นคนทำบัญชีอยู่ แต่เมื่อมีจำนวนมากขึ้น ๆ นางรับมือไม่ไหวแน่นอน

หลี่จุ่นพยักหน้า ก่อนจะพูดว่า “ดี แต่อย่างไรก็ตาม มีปัญหาบางอย่างที่ต้องปรับปรุงแก้ไข”

จ้าวเฟยเอ๋อร์พูดอย่างอารมณ์ดี “ท่านอ๋องทรงรับสั่ง!”

“วันนี้ข้าเดินไปตามถนนแล้วพบว่าร้านแผงลอยของเรายังน้อยเกินไป ถนนทั้งสี่สายในเมืองหลวงใหญ่ขนาดนี้ แต่ละสายมีรถเข็นเพียงห้าสิบคัน ดูเหมือนว่าจะไม่เพียงพอ เจ้าให้คนทำรถเข็นเพิ่มอีกสักหน่อย ถนนแต่ละสายให้เพิ่มที่ตั้งขายเส้นละสิบที่”

“รับทราบ! ท่านอ๋อง!” จ้าวเฟยเอ๋อร์พยักหน้า

“นอกจากนี้ เราจำเป็นต้องมีจิตวิญญาณแห่งการบริการ พรุ่งนี้เจ้าเรียกพวกพ่อค้าแม่ขายทั้งในร้านและตามร้านแผงลอยมารวมตัวกัน แล้วอบรมพวกเขาตามที่ข้าเขียนบอกเอาไว้”

ขณะที่หลี่จุ่นพูดก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีข้อกำหนดการบริการเขียนไว้แล้วมอบให้จ้าวเฟยเอ๋อร์

จ้าวเฟยเอ๋อร์มอง ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “รับทราบ ท่านอ๋อง!”

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้ม “อืม สามารถปรับปรุงได้ตลอดเวลา ไม่ว่าปัญหาอะไรจะเกิดขึ้น เราแค่ต้องปรับปรุงให้ทันท่วงที เฟยเอ๋อร์ ฝากทุกอย่างไว้กับเจ้า ลำบากเจ้าแล้ว”

ใบหน้าจ้าวเฟยเอ๋อร์เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันใด ก่อนจะรีบส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากนัก ตราบใดที่ท่านมีความสุข เฟยเอ๋อร์ก็เต็มใจที่จะทำ”

“เอิ่ม?!!”

หลี่จุ่นตกตะลึงและประหลาดใจเล็กน้อย

จ้าวเฟยเอ๋อ์หน้าแดงหูแดงทันทีและดวงตาก็เบิกกว้าง ตระหนักได้ทันทีว่าตนเองได้เผลอพูดความในใจออกมา ก็เลยหันหลังกลับและวิ่งหนีไปทันที

หลี่จุ่นมองไปที่จ้าวเฟยเอ๋อร์ที่กำลังวิ่งเตลิดออกไป หน้าของเขาเองก็แดงก่ำอย่างผิดปกติ รอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปากชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะพึมพำอย่างหลงตัวเอง

“ดูเหมือนว่าผู้ชายหล่อไม่ว่าจะอยู่ในยุคสมัยไหนก็จะได้รับความนิยมมากสินะ ใช่สิ ข้านี่มันที่หล่อเหลาจริง ๆ”

“เรอะ หน้าไม่อาย!”

โหลวฮวนฮวนปรากฏตัวขึ้นข้างหลังตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ พร้อมกับมองเขาอย่างดูถูก

หลี่จุ่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เขินอายเล็กน้อย แต่ก็ถามด้วยสีหน้าจริงจังทันที “เสี่ยวฮวนฮวน ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ มาหาข้ามีธุระอันใด”

“ธุระอันใดงั้นรึ”

โหลวฮวนฮวนพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “แน่นอนว่าเป็นเรื่องหาแผนที่”

“อ้อ เจ้าจะพูดถึงเรื่องนี้เอง ช่างบังเอิญจริง ๆ ลูกชายของช่างฝีมือเพิ่งตอบกลับมาในวันนี้ว่าหาพิมพ์เขียวของปู่เขาไม่เจอ” หลี่จุ่นพูดพร้อมกางมือออก

“อะไรนะ!”

การแสดงออกทางสีหน้าของโหลวฮวนฮวนเปลี่ยนไป พร้อมกับความกังวล “งั้นทำเช่นไรดี!”