องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 950

พระราชวัง

ในห้องทรงพระอักษร

หลี่เจิ้งขมวดคิ้วหลังจากอ่านสารลับในมือ

สารลับกล่าวถึงสองเรื่อง

เรื่องแรก สูญเสียคลังแสงของอำเภอผิงอัน และอวี่เหวินจิ้งล้มเหลวในการนำกองกำลังไปปราบปราม ทำได้เพียงยึดเมืองเฟิงหลิงกลับมาเท่านั้น

เรื่องที่สอง เนื่องจากการเฝ้าระวังที่หละหลวมของเหยียนอ๋องผู้เฒ่าทำให้โจวชิงหลบหนีได้

รู้ตัวดีว่ามิบังอาจมาเจอหน้าฮ่องเต้ได้ จึงมัดไม้มัดมือตัวเอง และให้คนพาเขากลับเมืองหลวง

เตรียมเดินทางเข้าเมืองเพื่อรับโทษ

ไม่ว่าจะเรื่องไหนก็ทำให้หลี่เจิ้งขมวดคิ้วและโกรธมาก

คลังแสงอำเภอผิงอันถูกศัตรูชิงไป!

สารเลวจริง ๆ!

นั่นเป็นอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ยอดเยี่ยมซึ่งใช้เวลาหลายเดือนในการผลิต แต่ตอนนี้ตกเป็นของศัตรูเสียแล้ว!

นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลยจริง ๆ!

น่าโมโหนัก!

ทว่า เรื่องนี้ก็คงทำได้แค่โกรธ ไม่สามารถทำอะไรได้เลย

แต่เกิดอะไรขึ้นกับเหยียนอ๋องผู้เฒ่ากันแน่

หลังจากปล่อยโจวชิงหนีไปได้ ทำไมเขาถึงกลับเมืองหลวงตอนนี้ แทนที่จะไปปกป้องชายแดนตะวันตกกันล่ะ!

“จ้าวจิ่งจ้งต้องการจะทำอะไร! ปล่อยให้โจวชิงแม่ทัพศัตรูหลบหนีไป! แล้วยังมัดไม้มัดมือกลับเมืองมามอบตัว นี่เป็นเพราะเขากำลังโกรธข้างั้นหรือ!”

ใบหน้าของหลี่เจิ้งเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว และระเบิดโทสะออกมาทันที

ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ ยังปล่อยให้โจวชิงหนีไปได้ สารเลวจริง ๆ

แต่นี่ยังแสร้งมัดไม้มัดมือยอมรับผิดกลับเมืองมาเพื่อขอรับโทษ แบบนี้ไม่ยิ่งโง่เง่าหรอกหรือ!

หลี่เจิ้งไม่สามารถระงับความโกรธในใจได้!

หวังเหลียนที่อยู่ข้าง ๆ ไม่กล้าพูดอะไร ได้แต่ยืนก้มหน้า ปล่อยมือข้างลำตัว ด้วยท่าทีแสดงความเคารพ

แต่เขารู้สึกว่าการเคลื่อนไหวเช่นนี้ของจ้าวจิ่งจ้งไม่ใช่เรื่องธรรมดา เพราะจ้าวจ่งจิ้งไม่ใช่คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะดำเนินการอย่างเฉียบขาด แล้วค่อยรายงานให้เบื้องบนทราบ คงมีเรื่องที่ซ่อนเร้นแอบแฝงอยู่!

หลี่เจิ้งรู้สึกเคือง ก่อนจะพูดทันทีว่า

“ออกราชโองการสั่งให้จ้าวจิ่งจ้ง ในฐานะบุคคลที่มีความผิดเข้าไปคุมเหยียนโจว และยังไม่ต้องกลับมายังเมืองหลวงชั่วคราว! สำหรับความผิดของเขาที่ปล่อยโจวชิงหนีไป ข้าจะลงโทษเขาในภายหลัง!”

“รับทราบพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท!”

หวังเหลียนรับคำสั่งทันที

“งั้นเจ้าก็ไปเถอะ ส่งคนไปเรียกองค์รัชทายาทมา”

หลี่เจิ้งพยักหน้าและให้หวังเหลียนรีบไป

จากนั้นก็กลับมาที่โต๊ะ และค่อย ๆ อ่านรายงานสถานการณ์รบที่มาจากทางตะวันออกเฉียงเหนือที่ด่านเหิงกู่

เจิ้นเป่ยอ๋องและกองทัพแคว้นจ้าวต่อสู้กันหลายวัน กดดันกองทัพแคว้นจ้าวให้ล่าถอย บางทีอาจจะชิงด่านเหิงกู่กลับมาได้

“วันนี้ข้าเรียกเจ้ามา จะให้เจ้าทำสิ่งหนึ่ง ถ้าหากเจ้าทำได้ดี ข้าจะอนุญาตให้เจ้าไปเยี่ยมแม่ของเจ้าได้ทุกวัน เจ้าเข้าใจไหม”

หลี่เจิ้งมองรัชทายาทด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

องค์รัชทายาทแสดงจุดยืนทันที

“เชิญเสด็จพ่อกล่าวมา ลูกจะต้องทำตามความประสงค์ของเสด็จพ่อได้ดีเป็นแน่!”

“ดี!”

หลี่เจิ้งพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ครึ่งชั่วยามต่อมา

องค์รัชทายาทรู้สึกราวกับเขากำลังฝันอยู่ และเดินออกจากห้องทรงพระอักษรอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

วันรุ่งขึ้น ยามรุ่งสาง!

จู่ ๆ องค์รัชทายาทก่อกบฏ และร่วมมือกับเย่หงผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์เพื่อปิดล้อมพระราชวัง จากนั้นจึงร่วมมือกับพรรคพวกของเขาบีบบังคับให้หลี่เจิ้งสละราชบัลลังก์!

เมืองหลวงอู่วุ่นวาย!

วันที่สาม!

องรัชทายาทย้ายออกจากตำหนักบูรพา เข้าสู่พระราชวังควบคุมราชสำนัก!

หลี่เจิ้งถูกกักบริเวณที่วังหลัง!

ณ เวลานี้

ทั่วหล้ากำลังสั่นสะเทือนไปกับเหตุการณ์นี้