องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 977

หลี่เจิ้งขมวดคิ้วขึ้นมาทันที เขามองไปทางอวี่เหวินจิ้งพร้อมตรัสถาม

“ไท่ซือ เรื่องใดกัน”

“ฝ่าบาท เมื่อครู่กระหม่อมได้รับข่าวลับ ระหว่างทางที่จอมทัพเหยียนเดินทางกลับแคว้น ได้ถูกโจรร้ายลักตัวไปที่เมืองหลินซุ่น และไร้ซึ่งร่องรอยพะยะค่ะ” อวี่เหวินจิ้งเอ่ยถอนหายใจ

“ว่าไงนะ”

สีหน้าของหลี่เจิ้งเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงทันที

ถูกลักตัวไปที่เมืองหลินซุ่นหรือ

หากมิมีเหยียนอ๋องผู้เฒ่า ผู้ใดจักมาบัญชากองทหารสามแสนนายที่เหยียยนโจวกัน

ช่างริอาจเสียจริง

“ผู้ใดกล้ามาลักตัวจอมพลรักของข้าไปกัน ห้าวหาญเสียจริง”

หลี่เจิ้งเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที

กองทหารสามแสนนายที่เหยียนโจวมิมีจอมทัพที่สามารถคุมทัพได้ มันได้ที่ไหนกัน

อวี่เหวินจิ้งมิทูลตอบ เพียงแค่แอบถอนหายใจทีหนึ่ง

กองทหารสามแสนนายนี้เดิมทีจะส่งให้หลี่จุ่นเป็นผู้บัญชา แต่หลี่จุ่นตายแล้ว

ส่วนเหยียนอ๋องผู้เฒ่าคุ้มครองจวนชายแดนตะวันตก ซึ่งไร้กองทหารในมือ เวลานี้ก็ได้แต่ส่งมอบให้เขา

แต่ตอนนี้ เหยียนอ๋องผู้เฒ่าก็ถูกคนร้ายลักตัวไปเช่นกัน

แบบนี้ก็เรื่องใหญ่เลยน่ะสิ

สีหน้าของหลี่เจิ้งย่ำแย่เป็นที่สุด ไฟโทสะของเขายากที่จะสลายไปในระยะเวลาสั้นๆ

อวี่เหวินจิ้งกล่าวทูล “ฝ่าบาท สิ่งสำคัญตอนนี้ คือหาคนมาบัญชากองทหารสามแสนนายพะยะค่ะ”

มิเช่นนั้นกองทัพก็เหมือนเม็ดทรายรุ่ยๆ ซึ่งยากที่จะแสดงกำลังที่แท้จริงออกมา

เช่นนั้นจักต่อกรกับทัพศัตรูอย่างไร

หลี่เจิ้งข่มโทสะของตนไว้ มองไปทางหลี่เหวินจิ้ง และตรัสถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“ในใจไท่ซือมีตัวเลือกหรือไม่”

อวี่จิ้งเหวินคิดครู่หนึ่ง จากนั้นทูลตอบ

“ฝ่าบาท เกรงว่าคงต้องแม่ทัพหวัง หวังเซิ่งแล้วแล”

คิ้วของหลี่เจิ้งขมวดแน่น

ตอนนี้หวังเซิ่งอยู่ใต้บัญชาเจิ่นเป่ยอ๋อง

แม้ว่าเจิ้นเป่ยอ๋องจะยังมิได้แตกหักกับเขาอย่างสิ้นเชิง แต่ก็ยากที่จะรับประกันว่าหวังเซิ่งจะมิเข้าข้างเจิ่นเป่ยอ๋อง

เพราะอย่างไรเมื่อก่อนหวังเซิ่งก็ป็นแม่ทัพใหญ่ของเจิ้นเป่ยอ๋อง

หากหวังเซิ่งเองก็อยู่ข้างเจิ้นเป่ยอ๋อง การส่งกองพลสามแสนนายให้หวังเซิ่ง จะเหมือนเป็นการยื่นกองพลสามแสนนายให้เจิ้นเป่ยอ๋องโดยสูญเปล่ามิใช่หรือ

จักได้เช่นไรกัน

ระหว่างที่ทั้งคู่คุยกัน นอกฐานมีหน่วยสอดแนมควบม้ามารายงานอย่างร้อนรน

“ท่านครับ”

แผนนี้ของอวี่เหวินจิ้งถือเป็นแผนที่ดี

เรื่องใหญ่อย่างการช่วงชิงจวนชายแดนตะวันตก เจิ้นเป่ยอ๋องจักมิปล่อยมางั้นหรือ

หากเขามิปล่อย แสดงว่าต้องการก่อกบฏ

ชื่อเสียงนี้ เจิ้นเป่ยอ๋องอาจแบกรับได้จริงๆ

ดังนั้น เจิ้งเป่ยอ๋องมิน่าจะหักห้ามให้หวังเซิ่งกลับชายแดนตะวันตก แต่ก็รับประกันมิได้

เพราะว่า เรื่องราวดำเนินมาจนถึงขั้นนี้ เจิ้นเป่ยอ๋องเองก็เริ่มเผยเขี้ยวเล็บให้เห็น

เรื่องทุกอย่างจึงไม่มั่นคงอีกต่อไป

หลี่เจิ้งฟังคำแนะนำจากอวี่เหวินจิ้ง ส่ายหน้าระรัวพร้อมเอ่ย

“ข้าส่งกองพลสามแสนนายให้หวังเซิ่งมิได้ เพียงแต่ สามารถสั่งให้เจิ่นเป่ยอ๋องส่งตัวหวังเซิ่งกลับมา”

เขาส่งกองพลสามแสนนายให้ผู้ที่สามารถเปลี่ยนฝั่งได้ตลอดนั้นมิได้เด็ดขาด

เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่

อวี่เหวินจิ้งได้ยินก็ได้แต่แอบถอนหายใจ ให้หวังเซิ่งบัญชากองพลสามแสนนายนั้น ก็เป็นเพราะไร้ซึ่งทางเลือก

อวี่เหวินจิ้งตรัสถาม “ฝ่าบาท เช่นนั้นทำอย่างไรดี”

หลี่เจิ้งทรงดำริครู่หนึ่ง สายตาของเขากรอกมองไปมา จากนั้นค่อยๆ เอ่ยกล่าว

“ไท่ซือมิต้องร้อนใจ ผู้บัญชาการกองพลสามแสนนายนี้ ข้ามีตัวเลือกในใจแล้ว”