องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 976

แม้ว่าจะหลอกปันหมิ่น ให้นางคิดว่านางกินยาพิษและถูกเขาควบคุมแล้วจริงๆ แต่ก็ยากที่จะมั่นใจว่าหญิงสาวผู้นี้จะมิเล่นแผนเล่ห์อีก

อย่างไร นางก็สามารถเป็นส่วนหนึ่งของลัทธิขงจื้อได้ ย่อมมิใช่ตัวละครธรรมดาแน่

แต่แล้ว พอมาคิดดีๆ

ต่อให้จักรพรรดินีรู้ว่าเขามิใช่คนของลัทธิขงจื้อแล้วอย่างไรล่ะ

ตอนนี้ชะตาของกองทัพแคว้นหนานอยู่ในกำมือเขา หากมิมีการบัญชาจากเขา หมากรุกครั้งนี้จักรพรรดินีจะพลิกผันเองได้หรือ

ยากมาก

คิดได้ดังนี้ หลี่จุ่นก็ไม่ได้สนใจอีกต่อไป

หรือต่อให้จักรพรรดินีคิดจะสังหารเขา เขาในตอนนี้ก็มิใช่ว่าจะสังหารได้ง่ายๆ จึงไม่รู้สึกหวาดกลัวแต่นิด

เมื่อตกดึก

ซือคงซั่ววิ่งมาบอกข่าว องค์ชายสามและองค์ชายห้าตีกันในที่คุมขัง

แน่นอนว่า ทั้งคู่ต่างเสียแขนขาไปแล้ว จึงได้แต่สู้ด้วยปาก คล้ายกับสุนัขกัดกัน สู้อย่างไม่มีใครยอมใคร จนเสียโฉมกันทั้งสองฝ่าย

หลี่จุ่นที่ได้ยินข่าวนี้ ไม่รู้สึกแปลกใจแต่นิด ในใจเขารู้สึกสะใจเป็นที่สุด

ที่ขังทั้งคู่ไว้ที่เดียวกัน ก็เพราะอยากดูหมากัดกัน

และเป็นไปอย่างที่คิดเลย

พี่น้องแท้ที่เคยสนิทกันในอดีต กัดกันเองอย่างไม่ไว้หน้า

หลี่จุ่นเอ่ยสั่งในทันที

“พรุ่งนี้กองทัพจะเดินทางไปทิศเหนือ เก็บไว้ก็เป็นภาระ ทิ้งสองพี่น้องนี้ไว้ตามถนนเถิด ปล่อยให้พวกมันเอาชีวิตรอดกันเอง”

“ขอรับ ท่านจุนซือ”

ดวงตาของซือคงซั่วหรี่ลง รับคำสั่งจากไปในทันที

เที่ยงของวันถัดมา

ท่านจักรพรรดินีทรงนำทัพโดยพระองค์เอง ด้านขวาของนางคือหลี่จุ่นที่กำลังควบม้าเช่นกัน

เบื้องหลังหลี่จุ่นคือซือคงซั่วและซั่งกวนเฮ่า

จากนั้น กองทัพออกเดินทาง

มุ่งตรงไปทางทิศเหนือ

ยิ่งใหญ่เกรียงไกรเป็นอย่างมาก

เพียงเวลาไม่ถึงครึ่งวัน เมืองหลวงก็โล่งเสียแล้ว

มีเพียงคนส่วนน้อยที่มิยอมจากที่นี่ไป รอจนทัพหนานจากไป จึงค่อยๆ ออกมาเดินบนถนน

และได้พบกับองค์ชายสามและองค์ชายห้าที่เจียนตาย

“โอ้ะ นี่ใครกัน”

“ดูแล้วน่าสงสารจัง...”

จ้าวเสี่ยนจึงสั่งคนยกสองคนนี้กลับไป

องค์ชายสามและองค์ชายห้าผู้น่าสงสาร ในที่สุดจึงได้รับการช่วยเหลือ

ข่าวสารกองทัพแห่งแคว้นหนานยึดครองเมืองหลวงได้นั้น ได้ส่งถึงหูหลี่เจิ้งที่อยู่ในเมืองเฟิงหลิง หลี่เจิ้งโทรงพิโรธจนสีหน้าครึ้มเขียว

แม้ว่าเมืองหลวงนั้นจะถูกเขาสละทิ้งแล้ว แต่เมื่อถูกผู้อื่นช่วงชิงไป ก็ถือเป็นเรื่องอัปยศอย่างยิ่ง

เขาจะมิโกรธได้อย่างไร

นอกจากนี้ หลี่เจิ้งยังได้รับหมายลับ

ที่เกี่ยวข้องกับเจิ้นเป่ยอ๋อง สารในหมายมีความว่า เจิ้นเป่ยอ๋องเอาชนะทัพจ้าวได้ และยกทัพกลับเมืองหลวงโดยร้องตะโดนว่าจะปราบปรามองค์รัชทายาทให้ได้

นัยน์ตาของหลี่เจิ้งปะทุไอเยือกขึ้นมาฉับพลัน

“หึ เจิ้นเป่ยอ๋องสินะ”

หลี่เจิ้งส่งเสียงหึเย็นๆ ทีหนึ่ง

เขาสั่งคนให้ไปบอกสายลับในเมืองหลวง สังเกตการณ์ทหารทั้งสองฝ่ายให้ดี หากมีข่าวสารใดให้มารายงานทันที

“ฝ่าบาท แย่แล้วพะยะค่ะ”

ครั้งนี้ อวี่เหวินจิ้งเข้ามา

สีหน้าของเขาไม่ดีนัก