ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 103

ลู่ม่านส่ายหน้า “ข้าเป็นคนทำอาหารเอง”

“พวกเขาไม่รู้เสียหน่อย บอกว่าข้าทำก็ได้” เฉินจื่ออานไม่ยอมให้ลู่ม่านไปเสี่ยงอันตรายหรอกนะ

“จื่ออาน……” ลู่ม่านไม่ยอมอยู่แล้ว เขายังนั่งรถเข็นอยู่เลยนะ

พนักงานร้อนใจ “แม่นาง ผู้ดูแลร้านเรียกท่านไป พวกท่านก็รีบไปเถอะ!”

“เสี่ยวม่าน……” เฉินจื่ออานจับแขนลู่ม่านไว้แน่น ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความกังวล ทันใดนั้นลู่ม่านก็หัวเราะออกมา “ทำไมเหรอ? ทำอย่างกับจะตายจากกันงั้นแหละ ข้าแค่ทำอาหารเอง คนอื่นคงมีคำถามอะไรอยากจะถามข้า ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมาแล้ว เจ้าสบายใจได้เลย เจ้าเห็นข้าเป็นคนที่ยอมถูกคนอื่นรังแกง่ายๆเหรอ? ถึงไม่ไหวก็ยังมีคุณชายจวงอู่ตรงนั้นด้วยนี่? เขาเห็นแก่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไม่มีทางปล่อยข้าไว้เฉยๆหรอก”

คิดแล้วก็ใช่ เฉินจื่ออานถึงวางใจแล้วพยักหน้า

“หากเจ้าไปนานเกินไป ข้าจะขึ้นไปหาเจ้านะ”

“ได้!” ลู่ม่านว่าแล้วก็หันกลับไปมองพนักงาน “ไปกัน”

พนักงานรีบนำหน้านางไป ตอนที่เดินผ่านห้องครัวใหญ่ พ่อครัวฟ่านก็เงยหน้ามองลู่ม่าน แล้วพูดเยาะเย้ยว่า “ของใหม่ก็ไม่มั่นคงแบบนี้แหละ พวกเจ้าเห็นกันหรือยัง?”

เมื่อกี้คนที่คิดว่าผงเครื่องเทศสิบสามชนิดดี พอเห็นแบบนี้แล้วต่างก็ก้มหน้าลง พูดตามพ่อครัวฟ่านว่า “พ่อครัวพูดถูก ยังไงเครื่องเทศก็เทียบกับฝีมือการทำอาหารไม่ได้หรอก”

ลู่ม่านไม่สนใจพวกเขา แล้วเชิดหน้าเดินขึ้นบันไดไป

หน้าประตูห้องชั้นสอง พนักงานขอประตู ก็มีสาวใช้ที่แต่งตัวเรียบๆมาเปิดประตูให้

ลู่ม่านกวาดตามอง ในห้องนี้ส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้หญิง คนแรกเลยคือหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวสง่างาม ที่บอกว่าเป็นหญิงวัยกลางคน ที่จริงมองจากการแต่งตัวก็มองออกแล้วล่ะ

หากมองแค่ใบหน้าล่ะก็ ผู้หญิงคนนั้นมากสุดก็ท่าทางเหมือนอายุยี่สิบกว่าเท่านั้น

และผู้ดูแลร้านช่ายก็ยืนอยู่ข้างหลังผู้หญิงคนนั้น ก้มหน้าไม่ให้ลู่ม่านเห็นสีหน้าอาการของเขา ด้านหน้าเขามีจานผัดผักกาดคว่ำอยู่ตรงพื้น เกรงว่าเสียงที่พนักงานร้านบอกคงจะเป็นเสี่ยงจากจานตกลงพื้น

ลู่ม่านทำใจแล้วเดินเข้าไปข้างในช้าๆ

ในห้องเงียบมาก คนอื่นๆต่างก็หยุดแล้วมองไปยังลู่ม่านกันหมด

ลู่ม่านทำใจแล้วก็พูดว่า “ฮูหยินอยากเจอข้าหรือเจ้าคะ?”

ผู้หญิงตรงหน้ากวาดตามองลู่ม่านตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วถึงจะพูดขึ้นช้าๆว่า “เจ้าก็คือคนที่ทำอาหารโต๊ะนี้งั้นเหรอ?”

น้ำเสียงดูมีน้ำหนักและเข้มงวด ต้องขอบอกเลยว่า บุคลิกของคนที่มีเงินและอำนาจช่างทรงพลังจริงๆ

หากลู่ม่านไม่ได้ย้อนเวลากลับมา อาจจะตกใจจนขาอ่อนไปเลยก็ได้

ตอนนี้นางแค่เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ใช่แล้ว!”

“ทำไมอาหารเจถึงมีรสชาติของเนื้อ?” ผู้หญิงวัยกลางคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “แอบใส่เนื้อเข้าไปงั้นเรอะ?”

“ไม่ได้ใส่!” ลู่ม่านรีบตอบกลับทันที “ไม่มีทางใส่แน่นอน”

“แล้วทำไมถึงมีรสชาติเนื้อ?” ผู้หญิงข้างๆที่ดูหน้าตาน่ารักพูดขึ้น ดวงตากลมโตประกายวิบวับนั้นเต็มไปด้วยคำถาม

“ถิงเอ๋อร์!” ผู้หญิงวัยกลางคนข้างๆด่า นางรีบเงียบปากแล้วแลบลิ้นให้กับลู่ม่าน