ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 103

ลู่ม่านส่ายหน้า “ข้าเป็นคนทำอาหารเอง”

“พวกเขาไม่รู้เสียหน่อย บอกว่าข้าทำก็ได้” เฉินจื่ออานไม่ยอมให้ลู่ม่านไปเสี่ยงอันตรายหรอกนะ

“จื่ออาน……” ลู่ม่านไม่ยอมอยู่แล้ว เขายังนั่งรถเข็นอยู่เลยนะ

พนักงานร้อนใจ “แม่นาง ผู้ดูแลร้านเรียกท่านไป พวกท่านก็รีบไปเถอะ!”

“เสี่ยวม่าน……” เฉินจื่ออานจับแขนลู่ม่านไว้แน่น ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความกังวล ทันใดนั้นลู่ม่านก็หัวเราะออกมา “ทำไมเหรอ? ทำอย่างกับจะตายจากกันงั้นแหละ ข้าแค่ทำอาหารเอง คนอื่นคงมีคำถามอะไรอยากจะถามข้า ข้าไปเดี๋ยวเดียวก็กลับมาแล้ว เจ้าสบายใจได้เลย เจ้าเห็นข้าเป็นคนที่ยอมถูกคนอื่นรังแกง่ายๆเหรอ? ถึงไม่ไหวก็ยังมีคุณชายจวงอู่ตรงนั้นด้วยนี่? เขาเห็นแก่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ไม่มีทางปล่อยข้าไว้เฉยๆหรอก”

คิดแล้วก็ใช่ เฉินจื่ออานถึงวางใจแล้วพยักหน้า

“หากเจ้าไปนานเกินไป ข้าจะขึ้นไปหาเจ้านะ”

“ได้!” ลู่ม่านว่าแล้วก็หันกลับไปมองพนักงาน “ไปกัน”

พนักงานรีบนำหน้านางไป ตอนที่เดินผ่านห้องครัวใหญ่ พ่อครัวฟ่านก็เงยหน้ามองลู่ม่าน แล้วพูดเยาะเย้ยว่า “ของใหม่ก็ไม่มั่นคงแบบนี้แหละ พวกเจ้าเห็นกันหรือยัง?”

เมื่อกี้คนที่คิดว่าผงเครื่องเทศสิบสามชนิดดี พอเห็นแบบนี้แล้วต่างก็ก้มหน้าลง พูดตามพ่อครัวฟ่านว่า “พ่อครัวพูดถูก ยังไงเครื่องเทศก็เทียบกับฝีมือการทำอาหารไม่ได้หรอก”

ลู่ม่านไม่สนใจพวกเขา แล้วเชิดหน้าเดินขึ้นบันไดไป

หน้าประตูห้องชั้นสอง พนักงานขอประตู ก็มีสาวใช้ที่แต่งตัวเรียบๆมาเปิดประตูให้

ลู่ม่านกวาดตามอง ในห้องนี้ส่วนใหญ่จะมีแต่ผู้หญิง คนแรกเลยคือหญิงวัยกลางคนที่แต่งตัวสง่างาม ที่บอกว่าเป็นหญิงวัยกลางคน ที่จริงมองจากการแต่งตัวก็มองออกแล้วล่ะ

หากมองแค่ใบหน้าล่ะก็ ผู้หญิงคนนั้นมากสุดก็ท่าทางเหมือนอายุยี่สิบกว่าเท่านั้น

และผู้ดูแลร้านช่ายก็ยืนอยู่ข้างหลังผู้หญิงคนนั้น ก้มหน้าไม่ให้ลู่ม่านเห็นสีหน้าอาการของเขา ด้านหน้าเขามีจานผัดผักกาดคว่ำอยู่ตรงพื้น เกรงว่าเสียงที่พนักงานร้านบอกคงจะเป็นเสี่ยงจากจานตกลงพื้น

ลู่ม่านทำใจแล้วเดินเข้าไปข้างในช้าๆ

ในห้องเงียบมาก คนอื่นๆต่างก็หยุดแล้วมองไปยังลู่ม่านกันหมด

ลู่ม่านทำใจแล้วก็พูดว่า “ฮูหยินอยากเจอข้าหรือเจ้าคะ?”

ผู้หญิงตรงหน้ากวาดตามองลู่ม่านตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วถึงจะพูดขึ้นช้าๆว่า “เจ้าก็คือคนที่ทำอาหารโต๊ะนี้งั้นเหรอ?”

น้ำเสียงดูมีน้ำหนักและเข้มงวด ต้องขอบอกเลยว่า บุคลิกของคนที่มีเงินและอำนาจช่างทรงพลังจริงๆ

หากลู่ม่านไม่ได้ย้อนเวลากลับมา อาจจะตกใจจนขาอ่อนไปเลยก็ได้

ตอนนี้นางแค่เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ใช่แล้ว!”

“ทำไมอาหารเจถึงมีรสชาติของเนื้อ?” ผู้หญิงวัยกลางคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้มงวด “แอบใส่เนื้อเข้าไปงั้นเรอะ?”

“ไม่ได้ใส่!” ลู่ม่านรีบตอบกลับทันที “ไม่มีทางใส่แน่นอน”

“แล้วทำไมถึงมีรสชาติเนื้อ?” ผู้หญิงข้างๆที่ดูหน้าตาน่ารักพูดขึ้น ดวงตากลมโตประกายวิบวับนั้นเต็มไปด้วยคำถาม

“ถิงเอ๋อร์!” ผู้หญิงวัยกลางคนข้างๆด่า นางรีบเงียบปากแล้วแลบลิ้นให้กับลู่ม่าน

“ที่ท่านพูดมาจริงหรือเปล่า?” ผู้หญิงพูดขึ้น “จริงแท้แน่นอน”

“ดีเลย!” ผู้หญิงเหมือนดีใจขึ้นมากะทันหัน แล้วปัดมือพูดว่า “เจ้าออกไปก่อน!”

หมอออกไปแล้ว สีหน้าของผู้หญิงก็ดีขึ้นมาก “ต้องขอโทษแม่นางด้วย เมื่อครู่ข้าทำตัวโง่เขลาเหลือเกิน”

ลู่ม่านก้มหน้าลงด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ไม่ได้พูดอะไร

ผู้ดูแลร้านช่ายที่อยู่ข้างๆกับดีอกดีใจใหญ่ เมื่อกี้เขาตกใจมากจริงๆ เขาคิดว่าครั้งนี้ตัวเองจะเดิมพันแพ้แล้วเสียอีก ไม่คิดว่าจะพลิกผันได้

เขารีบพูดขึ้นว่า “ฮูหยินจะโง่เขลาได้อย่างไรกัน? ข้าไม่ได้อธิบายให้เข้าใจเอง”

ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า แล้วมองไปยังคนอื่นๆในห้องพูดว่า “ข้ามีอะไรจะพูดกับแม่นางหน่อย พวกเจ้าออกไปก่อนเถอะ!”

แขกคนอื่นๆที่เห็นแล้วต่างก็เดินออกไป ผู้หญิงที่ชื่อถิงเอ๋อร์คนนั้น ตอนที่เดินผ่านลู่ม่าน ยังยิ้มให้นางเล็กน้อย ถือเป็นการให้กำลังใจ

ในห้องเหลือเพียงแต่ลู่ม่านกับฮูหยินสองคน ฮูหยินชี้ไปยังเก้าอี้ตรงข้าม “แม่นางนั่งก่อนสิ ไม่ต้องเกรงใจหรอก”

ลู่ม่านก็ไม่เกรงใจ แล้วนั่งลงตรงข้ามนางทันที ท่าทางที่ดูไม่เกรงกลัวใดๆ ทำให้ผู้หญิงต้องเงยหน้ามองนาง

“แม่นาง เป็นแบบนี้นะ คนแก่ที่บ้านข้ามักจะไม่มีความอยากอาหาร กินยาอะไรก็ไม่ดีขึ้นเลย ข้าอยากขอให้แม่นางขายสูตรนี้กับข้า ข้าจะได้เอากลับไปทำให้คนแก่ที่บ้านกิน”

ที่แท้ก็อยากได้สูตรนี่เอง ลู่ม่านขมวดคิ้ว “ฮูหยินอยากกตัญญูผู้อาวุโส ข้าเข้าใจดี แต่สูตรนี้เป็นต้นทุนของชาวบ้านตัวเล็กๆอย่างข้า ไม่สามารถขายได้……”

ใบหน้าที่ใจดีของผู้หญิงคนนั้นกลับเข้มงวดขึ้นมาทันที นางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แม่นางก็รู้ตัวว่าเป็นแค่ชาวบ้าน ไยจึงต้องแข็งข้อกับข้าด้วย? หากข้าเป็นแม่นาง ข้าจะยอมรับเงินแล้วขายสูตรไป เช่นนี้ ก็ดีต่อทั้งสองฝ่ายมิใช่หรือ?”