ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 104

ลู่ม่านสังเกตดูผู้หญิงตรงหน้าอย่างละเอียด ตอนแรกเป็นแค่ใบหน้าเข้มงวดเท่านั้น แต่ถ้าสังเกตดูดีๆ สายตาของนางมีความดุร้าย

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง

ลู่ม่านเข้าใจแล้ว นางรู้ว่าถ้าวันนี้ตัวเองตอบโต้ไม่ยอมล่ะก็ ผู้หญิงคนนี้อาจจะใช้วิธีที่หนักกว่านี้ก็ได้ ตอนนี้นางไม่มีทางสู้ผู้หญิงคนนี้ได้แน่นอน

แต่ถ้านางอ่อนแอเกินไป ก็จะโดนรังแกเหมือนกัน

ลู่ม่านสูดหายใจเข้าลึกๆ ทำใจสงบแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่หรอกเจ้าค่ะฮูหยิน ก็แค่เครื่องเทศธรรมดาๆ ข้าว่าฮูหยินก็แค่แปลกตาเท่านั้นเอง ผงเครื่องเทศสิบสามชนิดนี้ ข้ากับคุณชายรองจวงคุยกันไว้แล้ว วันนี้ข้าจึงมาส่งแบบทดลองที่นี่พอดี”

ผู้หญิงคนนี้เป็นแขกที่จวงลี่จ้งเชิญมาก นางน่าจะไว้หน้าจวงลี่จ้งอยู่บ้างนะ?

ผู้หญิงตรงหน้าได้ยินแล้ว ก็จ้องหน้าลู่ม่านอย่างสงสัย เหมือนกำลังจะจับพิรุธจากหน้าของนาง

ลู่ม่านสังเกตเห็น ก็ยิ้มให้กับนาง

ตอนแรกคิดว่าพูดแบบนี้คงจะผ่านไปได้ แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้กลับตบโต๊ะ สาวรับใช้ได้ยินแล้วก็รีบผลักประตูเข้ามา ผู้หญิงพูดเสียงเข้มว่า “ไป ไปเชิญคุณชายรองมาคุยกันหน่อย”

ลู่ม่านใจสั่น ถึงแม้จวงลี่จ้งกับนางจะเคยร่วมงานกัน แต่ว่า เขาดูไม่ใช่คนที่จะคบเป็นเพื่อนได้ง่ายๆเลย

โดยเฉพาะ ผงเครื่องเทศสิบสามชนิดนี้ นางไม่คิดที่จะร่วมงานกับเขา หากเขาสังเกตเห็น เขายังจะช่วยนางอยู่ไหมนะ? ลู่ม่านรู้สึกหวั่นใจอยู่เหมือนกัน

จวงลี่จ้งมาถึงเร็วมาก เพราะวันนี้เขาจัดงานเลี้ยง การแต่งตัวของเขาจึงค่อนข้างเป็นทางการ เมื่อเห็นแวบแรกก็ไม่แตกต่างกับการแต่งตัวของชายชนชั้นสูงที่ลู่ม่านเคยเห็นในโทรทัศน์

พอเข้ามา เขาก็ทำความเคารพผู้หญิงตรงหน้าอย่างมีมารยาท “ฮูหยิน”

ลู่ม่านหวั่นใจมากกว่าเดิม นางคิดว่าจะใช้ชื่อของจวงลี่จ้งมาข่มผู้หญิงคนนี้ได้ แต่ตอนนี้ดูจากสถานการณ์แล้ว ตำแหน่งของจวงลี่จ้งคงเทียบกับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้

ดังนั้น เขาจะยอมล่วงเกินคนที่มีอำนาจเพื่อชาวบ้านธรรมดาอย่างนางได้ยังไงกัน?

ลู่ม่านรู้สึกตัวเองได้จบแน่

ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น นางมองจวงลี่จ้งด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “คือแบบนี้นะ เมื่อครู่ข้าคุยกับแม่นางท่านนี้ ได้ยินว่าเจ้าจะร่วมงานทำธุรกิจเครื่องเทศกับแม่นางท่านนี้เหรอ?”

ลู่ม่านใจเต้นตึกตัก ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่เจ้าเล่ห์แถมยังมีอุบายด้วย นางกังวลว่าลู่ม่านจะใช้จวงลี่จ้งมาข่มนาง ดังนั้นเลยตั้งใจเรียกจวงลี่จ้งมา

ไม่เพียงเท่านี้ นางยังตั้งใจพูดแบบคลุมเครือ ถ้าจวงลี่จ้งไม่ได้สัญญาจะร่วมงานกับนาง คงได้ถูกถามจนตั้งตัวไม่ทัน และทำให้นางจับได้

คิดได้เช่นนี้แล้ว ลู่ม่านก็มองไปยังจวงลี่จ้ง เขาก็มองมาที่นางเหมือนกัน

ในใจอยากจะส่งสัญญาณให้กับจวงลี่จ้ง แต่ผู้หญิงคนนี้เอาแต่จ้องพวกเขา ลู่ม่านจึงต้องสละความคิดนี้ไป นางรู้ว่าชีวิตคงไม่ได้ราบรื่นตลอดไป

ถึงแม้จะเป็นก่อนราชวงศ์ถัง คิดว่ามีโชคชะตาที่ฟ้าเมตตา แต่ว่า ในที่สุดก็แพ้ให้กับคนที่มียศและอำนาจอยู่ดี

จวงลี่จ้งสังเกตเห็นสีหน้าของนางพอดี เขาขมวดคิ้วพยักหน้าพูดว่า “ขอรับ!”

ลู่ม่านอึ้ง เขาช่วยนางงั้นเหรอ?

“จริงเหรอ?” ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย

“จริงแท้แน่นอนขอรับ!” จวงลี่จ้งพูดด้วยรอยยิ้ม “ครั้งนี้ตั้งใจเชิญพวกท่านมา ก็เพื่อชิมเครื่องเทศที่คิดค้นขึ้นมาใหม่เลย”

ได้รับคำตอบที่แน่นอนของจวงลี่จ้ง ในที่สุดผู้หญิงก็ยอมละทิ้งความคิดที่จะหุบสูตรนี้มาเป็นของตัวเอง จากนั้นก็พูดว่า “ในเมื่อคุณชายรองมีธุระ ก็ไปทำธุระก่อนเถอะ”

จวงลี่จ้งพยักหน้าแล้วเดินออกไป

จวงลี่จ้งเดินออกไปแล้ว แต่กลับพูดทิ้งท้ายว่า “เจ้าเขียนเองได้เลย”

ดีแบบนี้เชียว? ลู่ม่านปลงในทันที เรื่องดีๆแบบนี้ ไม่ทำก็โง่น่ะสิ

ผู้ดูแลร้านช่ายก็ตามเข้ามา “แม่นางจะไปห้องครัวหรือไม่?”

“อืม เจ้าไปบอกคนให้เตรียมอาหารเจ”

ลู่ม่านเพิ่งเดินลงจากบันไดก็ถูกเฉินจื่ออานจับมือไว้แน่น “เสี่ยวม่าน เป็นยังไงแล้วบ้าง?”

“ไม่เป็นไร แค่เรื่องเข้าใจผิดน่ะ!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้พวกเราคงต้องทำอาหารอีกเยอะเลยล่ะ”

เฉินจื่ออานยังไม่แน่ใจ “ไม่เป็นไรจริงเหรอ?”

“เจ้าดูว่าเหมือนคนเป็นอะไรไหมล่ะ?”

ไม่เหมือนจริงๆ เฉินจื่ออานก็ถึงวางใจ ทั้งสองเดินกลับเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง

ผู้ดูแลร้านช่ายจัดการได้เร็วมาก เขาเรียกคนให้เตรียมทุกอย่างไว้ ลู่ม่านเดินเข้าไป ก็ได้ยินผู้ดูแลร้านช่ายพูดถึงทุกคนว่า “ผงเครื่องเทศสิบสามชนิดของแม่นางลู่ได้รับความชื่นชอบจากแขกมากๆ ต่อไปภัตตาคารเฟิ่งหลายของพวกเราจะสั่งซื้อผงเครื่องเทศสิบสามชนิดมา”

เดิมทีพ่อครัวฟ่านคิดว่าลู่ม่านจะถูกแขกด่า ตอนนี้นางกลับไม่เป็นอะไรเลย แถมยังได้รับความชื่นชอบจากแขกอีกด้วย เขาก็เลยโกรธจนหน้าดำหน้าแดงขึ้นมา

จึงขวางผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนคอออกไป “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ดูท่าภัตตาคารเฟิ่งหลายคงไม่ได้ต้องการข้าแล้ว งั้นข้าจะไปเอง!”

ทุกคนที่ก่อนหน้านี้เห็นผู้ดูแลร้านช่ายขอให้พ่อครัวฟ่านอยู่ต่อ ต่างก็เข้าไปเกลี้ยกล่อมเขา “พ่อครัวฟ่านจะไปไม่ได้นะ”

พ่อครัวฟ่านได้ยินแล้วก็เชิดหน้าขึ้น มองไปยังผู้ดูแลร้านช่าย เดิมทีคิดว่าผู้ดูแลร้านช่ายจะมาเกลี้ยกล่อมให้เขาอยู่ต่อ แต่ไม่คิดว่าผู้ดูแลร้านช่ายจะพูดว่า “พ่อครัวฟ่าน ท่านเป็นผู้อาวุโสของภัตตาคารเฟิ่งหลาย ที่ผ่านมา ข้าเคารพในตัวท่านมาโดยตลอด แต่ว่า ตอนนี้เจ้านายของภัตตาคารเฟิ่งหลายคือคุณชายรอง เขาตัดสินใจแล้วว่าจะใช้เครื่องปรุงใหม่ การตัดสินใจของคุณชายรองไม่มีทางเปลี่ยนแน่นอน ข้าแค่อยากถามท่านว่า ท่านจะทำงานที่นี่ต่อไหม?”