ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 107

“บ้านของอ๋องหนิงมีผู้อาวุโสที่กินอาหารไม่ลง เจ้าเดาสิว่าผู้อาวุโสท่านนั้นของท่านอ๋องคือใคร?” จวงลี่จ้งพูดอย่างเรียบเฉยอีกครั้ง ครั้งนี้ลู่ม่านก็เหมือนตื่นขึ้นจากฝัน

ฮ่องเต้ ฮองเฮา ไทเฮา? สรุปคือไม่มีใครเข้ากันได้เลย

ลู่ม่านกัดริมฝีปาก แล้วมองไปยังจวงลี่จ้ง “ทำไมเจ้าต้องช่วยข้าด้วย? ถ้าเจ้าใช้โอกาสนี้ขู่ข้า อาจจะได้เยอะกว่านี้”

จวงลี่จ้งพอใจกับความคิดที่กระจ่างของนางมาก “เจ้าเป็นคนฉลาด แต่ข้าก็มีหลักการของข้าเหมือนกัน นักธุรกิจให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ แต่ก็มีหัวใจเหมือนกัน เทียบกับการเป็นศัตรูที่หน้าไหว้หลังหลอก ข้าอยากเป็นเพื่อนกับพวกเจ้ามากกว่า ไม่รู้ว่าคำตอบนี้ แม่นางลู่คิดว่ายังไง?”

“ก็ได้!” ลู่ม่านพยักหน้า “แต่ข้าไม่อยากขอบคุณเจ้า”

ยังไงเขาก็เอาอำนาจไป ลู่ม่านไม่อยากขอบใจเขาหรอกนะ

“ไม่เป็นไร!” ทำไมจวงลี่จ้งถึงรู้สึกตลกกับท่าทางที่ค่อนข้างไร้เดียงสาของนางกันนะ

ทั้งสามร่างหนังสือสัญญา จากนั้นก็เซ็นทั้งหมดเสร็จสรรพ จวงลี่จ้งก็ไปดูทางโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ตอนนี้โรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเสร็จสมบูรณ์แล้ว คนงานที่รับสมัครมาในชุดแรกถูกลู่ม่านสอนออกมาอย่างดี ไม่เพียงเท่านี้ ลู่ม่านยังเลื่อนตำแหน่งหัวหน้างานให้ทุกฝ่ายด้วย

เดิมที่เป็นชาวนาธรรมดาๆในหมู่บ้าน ทันใดนั้นก็ได้เป็นหัวหน้า พอเขาต่างก็จริงจังกันมาก ตอนนี้ลู่ม่านสบายขึ้นเยอะเลย ดังนั้นเลยมีเวลาไปทำงานอย่างอื่น

พวกเขาเพิ่งเดินเข้าไป หัวหน้าที่รับผิดชอบด้านบรรจุภัณฑ์ก็เดินเข้ามา “แม่นางลุ กระบอกไม้ไผ่กับกระดาษน้ำมันที่ใช้บรรจุหมดอีกแล้ว”

ก่อนหน้านี้กระบอกไม้ไผ่กับกระดาษน้ำมันที่ใช้บรรจุ ลูกแมงใช่คนที่ไว้ใจได้ออกไปซื้อ เดิมที นางสร้างโรงงานในป่าไม้ไผ่ก็เพื่อใช้ไม้ไผ่ในป่าไม้ไผ่นี้

แต่ตอนนี้กลับสนใจแต่ด้านการผลิต ลืมวัสดุบรรจุภัณฑ์ไป

“ข้าจะคิดหาทางเอง” ลู่ม่านตอบ

รองหัวหน้าคนนั้นเดินออกไปแล้ว ลู่ม่านก็มองไปยังจวงลี่จ้ง “เมื่อกี้เจ้าก็ได้ยินแล้ว ตอนนี้พวกเราขาดกระบอกไม้ไผ่กับกระดาษน้ำมันที่ใช้บรรจุ กระดาษน้ำมันหาง่าย แต่กระบอกไม้ไผ่พวกนี้ ถ้าหาคนมาทำก็ต้องมีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมอีก ตอนนี้ข้าว่า พวกเรามีไม้ไผ่เป็นของตัวเอง พวกเราอาจจะให้คนในหมู่บ้านมาทำงานนี้ รับสิบกระบอกหนึ่งเหวิน”

แบบนี้คนในหมู่บ้านก็จะได้มีรายได้เพิ่มเช่นกัน

จวงลี่จ้งพยักหน้า “ถ้าเห็นด้วย”

ได้รับความยินยอมจาก ‘หุ้นส่วนใหญ่’ ลู่ม่านก็มั่นใจมากขึ้น ครั้งนี้ จวงลี่จ้งไม่เพียงแต่มาพูดเรื่องผงเครื่องเทศสิบสามชนิด ยังนำผลประโยชน์ของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาด้วย

ตอนแรก ลู่ม่านคิดว่าน่าจะสรุปยอดเดือนละครั้ง แต่จวงลี่จ้งพูดอย่างรู้ดีว่า “ข้ารู้ พวกเราน่าจะไม่มีเงินทุนแล้ว”

ไม่เพียงแต่ไม่มีเงินทุนนะ ยังไม่มีเหลือสักแดงด้วย เงินของลู่ม่านเอามาลงทุนกับธุรกิจทั้งหมดแล้ว

จวงลี่จ้งเอาทองออกมา ดูท่าเหมือนจะมีสิบตำลึงได้ “เครื่องหมายการค้าของหมู่บ้านไป่ฮัว ในเมื่อมีชื่อเสียงของตระกูลจวงด้วย งั้นพวกเจ้าก็ต้องทำออกมาให้ดี เงินที่เหลือ พวกเจ้าไปสร้างบ้านใหม่เถอะ ถ้าต่อไปค่าพาเพื่อนมา พวกเขาจะคิดว่าพวกเจ้าร่วมงานกับตระกูลจวงแล้วยังไม่มีบ้านดีๆอยู่กันอีก”

ลู่ม่าน “……” นี่กำลังรังเกียจบ้านของนางเหรอ

แต่ว่า นางก็คิดเหมือนกับเขา บ้านของนางพังจริงๆและ โดยเฉพาะตอนที่อาจารย์โจวมาพักที่บ้าน เข้าๆออกๆก็ไม่สะดวก ลู่ม่านพยักหน้าแล้วรับไว้

หลังจากตัดสินใจรูปแบบของบ้านแล้ว ลู่ม่านก็เริ่มหาช่าง แต่ลู่ม่านอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆในป่า อยากจะหาช่างที่เชื่อถือได้เป็นเรื่องที่ยากมาก

คนในหมู่บ้านมักจะสร้างบ้านด้วยอิฐดินและฟางเป็นหลังคา ถึงแม้จะเป็นบ้านอิฐก็ไม่มีข้อกำหนดพิเศษอะไร

ดังนั้น ลู่ม่านหายังไงก็หาคนที่เหมาะสมไม่ได้ เพราะเรื่องนี้ ขนาดทำกับข้าวลู่ม่านก็ไม่กระตือรือร้นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ในใจเอาแต่คิดเรื่องนี้

เฉินจื่ออานเห็นนางเป็นแบบนี้ก็เป็นห่วงเหมือนกัน

ผ่านไปอีกหนึ่งวัน อาจารย์โจวมองดูอาหารที่จืดชืดบนโต๊ะแล้วพูดว่า “พวกเจ้าสองคนทะเลาะกันเหรอ?”

เฉินจื่ออานรีบพูดว่า “ไม่ใช่ขอรับ เสี่ยวม่านกำลังกังวลเรื่องหาช่างมาสร้างบ้านขอรับ”

อาจารย์โจวได้ยินแล้วก็ดีใจ “พวกเจ้าจะสร้างบ้านเหรอ? แบบนี้ก็ดีนะ” ถึงแม้อาจารย์โจวจะใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่ยังไงชายหญิงก็ควรรักษาระยะห่าง ตอนนี้ที่นี่เล็กจริงๆนั่นแหละ

“พวกเจ้าจะสร้างบ้านแบบไหน? ทำไมถึงหาช่างไม่ได้ล่ะ?”

เฉินจื่ออานเคารพอาจารย์โจวมาก ในเมื่อเขาถาม เฉินจื่ออานก็ไม่ได้เก็บเป็นความลับ ดังนั้น เขาจึงพูดวิธีการสร้างบ้านที่ลู่ม่านเคยบอกให้กับเขากับอาจารย์อีกครั้ง

อาจารย์โจวคีบผักเข้าปากอย่างเชื่องช้า “ตาแก่อู๋นั่นรู้จักคนเยอะไม่ใช่เหรอ? แทนที่พวกเจ้าจะมาคิดวิตกตรงนี้ ไปถามเขาไม่ดีกว่าเหรอ!”

คำพูดของอาจารย์โจวเตือนสติของลู่ม่านได้เยอะมาก นางลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงนะ?