ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 108

“อาจารย์โจวพูดถูก ท่านอู๋รู้จักคนเยอะ”

อาจารย์โจวได้ยินแล้วก็เบะปากอย่างไม่พอใจ “อย่าบอกเขาว่า ข้าเป็นคนแนะนำเจ้านะ”

ลู่ม่าน “……” ผู้เฒ่าสองคนนี้น่ารักจริงๆ

เมื่อกวานท่านอู๋มาแล้วไม่รู้ว่าพูดอะไรไปบ้าง สุดท้ายอาจารย์โจวก็ไม่ไป นางคิดว่าพวกเขาดีกันแล้วเสียอีก? แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว แค่ไม่ได้กลับไปเท่านั้น

สถานการณ์ยังเหมือนกับเมื่อก่อน!

“ได้ ข้าจะไม่พูด” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม

รอไม่ไหวแล้ว วันนั้นตอนเที่ยงลู่ม่านก็ไปที่ตำบลกับเฉินจื่ออานทันที ท่านอู๋กำลังทำงานอยู่ ทั้งสองรอสักพักใหญ่ จนเขามีเวลาว่าง

พอถามเรื่องราวความเป็นมาเป็นไปแล้ว เขาก็ยิ้มอย่างลึกลับ “ตาแก่โจวบอกพวกเจ้าใช่หรือเปล่า?”

ลู่ม่านเม้มริมฝีปาก “ข้าไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”

ท่านอู๋กลับหัวเราะออกมาแทน “ในเมื่อเขาบอกให้พวกเจ้ามา ไม่ว่ายังไงข้าก็ต้องช่วยอยู่แล้ว!”

ลู่ม่านไม่พอใจ “ท่านหมายความว่า ถ้าไม่ใช่เขาแนะนำมา ท่านก็จะไม่ช่วยเหรอ?”

“ยัยหนูคนนี้!” ท่านอู๋หัวเราะอย่างเหนื่อยใจ “แต่เรื่องนี้ หากเจ้ามาเองข้าคงไม่ช่วยจริงๆ”

ลู่ม่านไม่เข้าใจ ท่านอู๋ก็ถึงพูดว่า “เพราะคนคนนั้นเป็นตาแก่โจว……”

ประโยคตบท้ายด้านหลัง ท่านอู๋เงียบไม่พูดต่อ

ต่อมความอยากรู้อยากเห็นของลู่ม่านถูกปลุกขึ้นมา แต่ไม่ว่าจะถามยังไง ท่านอู๋ก็ไม่ยอมพูด สุดท้ายลู่ม่านจึงต้องยอมแพ้แต่โดยดี

ตอนเย็น ลู่ม่านกลับไปแล้ว อาจารย์โจวก็ได้ยินว่าลู่ม่านไปขอให้ท่านอู๋หาคนช่วยสร้างบ้านแล้ว จึงพูดว่า “พอดีเลย ช่วงนี้ข้ามีธุระต้องออกไปสักพักใหญ่ รอบ้านเจ้าสร้างเสร็จแล้ว ข้าค่อยกลับมานะ”

ดูท่าแล้วคงจะเป็นคู่ปรับในความรัก ลู่ม่านพูดอย่างลังเล “อาจารย์โจว……”

อาจารย์โจวพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าคิดว่าข้าโกรธเหรอ? ข้าไม่โกรธหรอก ถ้าข้าโกรธ ก็คงไม่บอกให้เจ้าไปหาเขา ข้ามีธุระที่ต้องกลับไปจัดการจริงๆ”

เขาพูดแบบนี้ ในที่สุดลู่ม่านก็ไม่ได้ยื้อเขาไว้ต่อไป

ตอนก่อนจะไป อาจารย์โจวก็สั่งการบ้านไว้ให้เฉินจื่ออาน บอกว่าตอนกลับมาจะตรวจสอบ

และยังตักเตือนเฉินจื่ออานด้วย

“ถึงแม้จะยุ่งแค่ไหน ก็จะเอาแต่อ่านหนังสือไม่ได้ ต้องปรับเวลาทำงานกับพักผ่อนให้สมดุลกัน ช่วยเสี่ยวม่านสร้างบ้านให้ดีล่ะ”

เรื่องพวกนี้เฉินจื่ออานรู้ดีแก่ใจ

สองสามีภรรยาส่งอาจารย์โจวถึงหน้าหมู่บ้าน มองดูอาจารย์โจวนั่งเกวียนออกไปไกลเรื่อยๆ ก็ถึงเดินกลับบ้านกัน

ตอนที่เดินกลับบ้าน ทันใดนั้นลู่ม่านก็ถามว่า “อาจารย์โจวหลบหน้าแบบนี้ คนคนนั้นคงไม่ใช่คู่ปรับในความรักของเขาหรอกนะ?”

เฉินจื่ออานตะลึง “เสี่ยวม่านอย่าพูดเป็นเล่นไป”

“ข้าไม่ได้พูดเล่นนะ ที่เมืองคาร์มีแต่เห็นคู่ปรับในความรักเท่านั้นถึงจะหนีเร็วแบบนี้!”

เฉินจื่ออาน “……”

“พวกเรามาเดิมพันกันไหม?” ลู่ม่านมีอารมณ์ขึ้นมากะทันหัน “ถ้าข้าชนะ เจ้าติดค้างคำขอข้าหนึ่งอย่าง ถ้าจะเอาชนะ ขาเข้าจะติดตามคำขอเจ้าหนึ่งอย่าง ขอแค่ไม่ข้ามเส้นของอีกฝ่าย ขอในสิ่งที่อีกฝ่ายทำได้ก็พอ”

นานๆทีลู่ม่านจะมีอารมณ์ขัน เฉินจื่ออานก็พยักหน้า “ได้เลย!”

ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “งั้นข้าจะชนะให้ได้!”

เช้าวันต่อมา ท่านอู๋มาจริงๆด้วย รถม้าสีเทาคันหนึ่งขับเข้าหมู่บ้านมาอย่างถ่อมตัว