ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 109

แบบนี้ก็ดี เดิมทีลู่ม่านเตรียมโฆษณาผงเครื่องเทศสิบสามชนิดอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้น รอตัดสินใจเรื่องบ้านเสร็จแล้ว ก็ต้องเตรียมเรื่องผงเครื่องเทศสิบสามชนิดไว้แล้ว

“ท่านอู๋ ข้ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับท่านพอดี”

ทันใดนั้นลู่ม่านก็มองท่านอู๋ด้วยรอยยิ้มเบ่งอาน ท่านอู๋ก็นั่งตัวตรงอย่างระมัดระวังทันที “ยัยหนู ไยเจ้าถึงยิ้มได้อย่างเจ้าเล่ห์ขนาดนี้?”

ลู่ม่าน “……” เจ้าเล่ห์ตรงไหนกัน? น่ารักต่างหากล่ะไม่ว่า

ลู่ม่านอดไม่ได้บ่นในใจ ท่านอู๋เป็นแบบนี้ ถ้าอยู่ในโลกปัจจุบัน นี่มันผู้ชายซื่อบื้อชัดๆ

ลู่ม่านหุบยิ้มลงแล้วพูดว่า “เป็นเรื่องเกี่ยวกับผงเครื่องเทศ เรื่องของส่วนผสม ท่านอาจจะคุ้นเคยในด้านนี้มากกว่า”

ท่านอู๋อยู่กับยาสมุนไพรทุกวัน เครื่องเทศก็อยู่ในหมวดหมู่ของยาจีนเหมือนกัน ถ้าได้แหล่งจัดขายจากท่านอู๋ งั้นเรื่องนี้ก็สำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว

“ข้าแค่เอามาทำอาหาร ดังนั้นไม่ต้องใช้ของดีมากก็ได้ ไม่ทราบว่าท่านมีเพื่อนที่เกี่ยวข้องแนะนำหรือไม่?”

ท่านอู๋ก็ถึงพยักหน้า “เรื่องนี้ เจ้าถามถูกคนแล้วล่ะ มีก็มีนะ แต่ข้าไปขอให้คนมาช่วยเจ้าบ่อยๆ ไม่รู้ว่าจะได้ประโยชน์อะไรบ้าง?”

ลู่ม่านคิดแล้วก็พูดว่า “ข้าให้ของวิเศษท่านดีไหม?”

“ของวิเศษอะไร?” ท่านอู๋แปลกใจขึ้นมา

“ท่านชอบกินที่สุด ข้าก็ต้องให้เกี่ยวกับของกินอยู่แล้ว ข้ากำลังสั่งทำ ตอนที่ท่านพาคนมา ก็ถึงตอนที่ทดลองกินสินค้าใหม่แล้วล่ะ”

“ตกลง!” ท่านอู๋ว่าแล้วก็กินข้าวอย่างตั้งใจต่อไป

ตั้งแต่ออกจากเมืองหย่งอาน ถ้าไม่ได้เจอลู่ม่าน เขาก็แทบจะลืมรสชาติของอาหารอร่อยแล้ว

พอกินเสร็จ ท่านอู๋ก็กลับแล้ว

ลู่ม่านพาเซวียนเหนียงกลับห้อง แล้วเก็บของในห้อง ของของอาจารย์โจวส่วนใหญ่เอาไปหมดแล้ว เหลือแค่หนังสือที่เขาชอบอ่านเท่านั้น ยังวางอยู่บนหัวเตียง

ลู่ม่านกำลังจะเก็บ เซวียนเหนียงก็ยกมือขึ้นห้าม “อย่าขยับ”

ลู่ม่านอึ้ง เซวียนเหนียงอธิบาย “ข้าชอบอ่านหนังสือเล่มนี้ วางไว้ให้ข้าอ่านได้หรือไม่?”

ลู่ม่านส่ายหน้าอย่างลำบากใจ “ที่จริง แม่นางอยากอ่านหนังสือ ข้าไม่ปฏิเสธหรอก แต่ว่าหนังสือพวกนี้ไม่ใช่ของข้า แต่เป็นของส่วนตัวของอาจารย์ท่านหนึ่ง ถ้าเอาไว้ตรงนี้ต่อ หากเขากลับมาเกรงว่าจะดูไม่ดี”

แต่ไม่คิดว่า เซวียนเหนียงได้ยินแล้วก็ถามต่อว่า “คนที่เจ้าพูดถึงคืออาจารย์โจวใช่หรือไม่?”

“ใช่แล้ว!”

เซวียนเหนียงพูดด้วยรอยยิ้ม “นั่นไม่มีปัญหาอะไรหรอก ข้าเป็นเพื่อนของอาจารย์โจวมาหลายปี เขาไม่โกรธหรอก”

เห็นลู่ม่านไม่พูด นางก็พูดเสริมไปว่า “ถ้าเขาโทษขึ้นมา ก็บอกให้เขามาโทษข้าเถอะ”

ลู่ม่านก็ถึงพยักหน้ากลับหลังหันออกจากห้อง ตอนที่ปิดประตู นางก็เห็นเซวียนเหนียงเอาหนังสือเล่มนั้นมาทาบอกจากช่องประตู ท่าทางเหมือนจะรักมาก

ลู่ม่านเลิกคิ้วขึ้น หรือนางไม่ได้แพ้เดิมพันกับเฉินจื่ออาน

ตั้งแต่ได้พูดคุยกับเซวียนเหนียง ลู่ม่านถึงเห็นว่า นางเป็นคนที่มีขอบเขตมาก ตอนที่อยู่ในโลกปัจจุบัน หน้าฟีดมักจะมีเพื่อนกลุ่มนี้ ทุกวันไม่ก็ถ่ายหนังสือลง ไม่ก็ถ่ายรูปวิจิตรศิลป์สวยๆลง

แล้วเขียนข้อความด้วยประโยคดีๆ แสดงความอาร์ตของตัวเองออกมา