ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 110

ตอนที่รอ ลู่ม่านก็ไปเอาหม้อไฟที่สั่งทำจากตำบลเมื่อครั้งก่อนกลับมา ยังมีเตาย่างด้วย คนในตำบลดีกันมากเลย ถึงแม้ยุคนี้จะไม่ค่อยมีวัสดุเหล็ก และไม่มีสเตนเลส

แต่อันนี้ก็ทำมาจากเหล็กทั้งหมด ไม่เลวเลย ขอแค่รักษาและทำความสะอาดดีๆ น่าจะไม่มีปัญหาอะไรนะ

ตอนที่กลับมา ลู่ม่านก็ไปเอาจ้าวหลินด้วย

ตอนนี้จ้าวหลินรับผิดชอบติดต่อระหว่างแคสกับลู่ม่านโดยเฉพาะ ลู่ม่านรอยี่ห้อหมู่บ้านไป่ฮัวของนางทำออกมาก่อน จะเปิดร้านที่แสดงถึงภาพลักษณ์ของหมู่บ้านสักหน่อย

ถึงตอนนั้น จ้าวหลินอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีในการเป็นผู้ดูแลร้านก็ได้

ถามจ้าวหลินว่ารู้จักพริกกับพริกฮวาเจียวไหม จ้าวหลินงง “นั่นคืออะไรเหรอ?”

“เป็นแบบกลมๆ ดมแล้วแสบจมูก กินแล้วค่อนข้างชา อีกชนิดคือที่ลักษณะที่ค่อนข้างยาวและเรียว มีทั้งสีเขียวและสีแดง กินแล้วค่อนข้างเผ็ดร้อน……”

ได้ยินคำพรรณนาแล้ว จ้าวหลินก็ทำหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“มีของแบบนี้ด้วยเหรอ เจ้าจะเอามาทำอะไร?”

“ก็ต้องเอามากินน่ะสิ!” ลู่ม่านพูด “เอามาทำย่างเนื้อและหม้อไฟ อร่อยมากเลยนะ”

จ้าวหลิน “……ของแบบนี้ เจ้ากล้ากินด้วยเหรอ?”

ลู่ม่าน “……?” นางรู้สึกว่านางสื่อสารกับคนโบราณยากขนาดนี้นะ? จากนั้นก็พูดเน้นไปอีกว่ากินแล้วอร่อยมากจริงๆ จ้าวหลินถึงพูดว่าจะช่วยนางถามมาให้เอง

เพราะยังไง เขาก็เป็นลูกครึ่ง คุยกับชาวต่างชาติง่ายกว่านางเยอะ

หลังจากที่พูดคุยเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เอาหม้อไฟกับเตาปิ้งย่างกลับไป

เซวียนเหนียงพูดถูก กลุ่มก่อสร้างของนางไม่ต้องไปสนใจอะไรมาก ขนาดที่นอนพวกเขายังเอามาเองเลย และยังมีคนทำกับข้าวให้โดยเฉพาะ

ตอนที่ลู่ม่านไปดูพวกเขา กลับเห็นพวกเขากำลังทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ด้วยความแปลกใจ ลู่ม่านจึงเดินเข้าไปถาม หัวหน้ากลุ่มก่อสร้างก็แนะนำว่า “อันนี้อร่อยมากเลยนะ หากอยู่ด้านนอกแล้วเอามากิน ทำให้อิ่มท้องมากเลย”

ลู่ม่านได้ยินว่าสินค้าตัวเองเป็นที่ต้องการครั้งแรกจากปากคนอื่น เลยรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา

ท่านอู๋รอฐานของบ้านสร้างเสร็จก่อน ถึงเรียกคนให้ส่งข่าวหาลู่ม่าน บอกว่า ให้นางหาเวลาว่าง เขาจะพานางไปดูยาสมุนไพร

ลู่ม่านรู้ว่าน่าจะหาผู้ขายเครื่องเทศได้แล้ว ลู่ม่านรีบขับเกวียนไปกับเฉินจื่ออานอย่างอดใจรอไม่ไหว

ท่านอู๋นัดพวกเขาที่ภัตตาคารเฟิ่งหลายในตำบล ตอนที่ลู่ม่านไปถึง ท่านอู๋กับเถ้าแก่จ้าวก็รออยู่นานมากแล้ว

พอเห็นลู่ม่านมา ท่านอู๋ก็รีบพูดว่า “สั่งอาหารกันเถอะ!”

ลู่ม่านเข้าใจความหมายของท่านอู๋ดี จึงสั่งพวกที่เป็นผัดผัก แบบนี้จะสามารถแสดงรสชาติของผงเครื่องเทศสิบสามชนิดออกมาได้

จากนั้นก็สั่งปลาดิบและน้ำผลไม้กวน

ตอนนี้ทั้งภัตตาคารเฟิ่งหลายล้วนแล้วแต่ใช้แยมรสส้มของลู่ม่าน ส่วนน้ำผลไม้กวนกลับใช้น้ำองุ่น

หลังจากที่เถ้าแก่จ้าวกินเสร็จแล้ว ก็แปลกใจอย่างมาก “ตอนที่ท่านอู๋บอกกับข้า ข้ายังมีความกังวลอยู่ เพราะยังไง ข้าทำธุรกิจด้านยาสมุนไพรมานานหลายปี กลับไม่เคยได้ยินว่าเอายาสมุนไพรมาทำเป็นเครื่องปรุงได้ เมื่อก่อน พวกยาสมุนไพรที่ไม่ค่อยดีประสิทธิภาพแล้วจะถูกข้าโยนทิ้งทั้งหมด ตอนนี้พอมานั่งคิดดูแล้ว ข้ารู้สึกเสียดายมากจริงๆ”

“ตอนนี้รู้แล้วก็ไม่สายหรอก!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม

“ใช่ๆๆ!” เถ้าแก่จ้าวเป็นคนในร้อน หลังจากที่สั่งเสร็จแล้ว ก็กำหนดราคาให้กับลู่ม่านและลงชื่อในเอกสารสัญญาซื้อขายทันที

หลังจากที่ทำเสร็จแล้ว เถ้าแก่จ้าวเอายาสมุนไพรที่นำมาด้วยเล็กน้อยลงมาก่อน บอกว่ากลับไปแล้วจะให้คนมาส่งถึงที่โดยเร็ว

ท่านอู๋เรียกให้คนช่วยลู่ม่านพวกเขายกของพวกนั้นขึ้นรถไป จากนั้นก็ตามไปหมู่บ้านไป่ฮัวด้วย

ระหว่างทาง ท่านอู๋ถามถึงสถานการณ์ของเซวียนเหนีงในช่วงนี้ ลู่ม่านตอบทุกอย่างที่เขาถาม แต่พอตอบเสร็จแล้ว ทันใดนั้นลู่ม่านก็สังเกตได้ว่า ท่านอู๋เหมือนจะเป็นห่วงเซวียนเหนียงมากเลยนะ

แล้วนึกถึงตอนที่เซวียนเหนียงกอดหนังสือของอาจารย์โจวในวันนั้น ทันใดนั้นนางก็เหมือนได้เปิดโลก จินตนาการถึงรักสามเส้าเราสามคนของพวกเขา

ท่านอู๋คงมองออกจากสีหน้าของนาง จึงเปลี่ยนเรื่องอย่างเขินอายทันที

หลังจากที่กลับไปแล้ว ลู่ม่านก็เอาของส่งไปที่โรงงานทันที บอกให้คนเอาของลงมาเสร็จแล้ว กำลังจะกลับไปก็ได้ยินเหยาซื่อพูดว่า “เมื่อครู่จ้าวหลินส่งผลไม้มา บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า กำลังรอเจ้าอยู่ข้างใน”

ลู่ม่านพยักหน้า พวกเขาเดินเข้าไปด้านใน

ผลไม้ที่จ้าวหลินส่งมาในครั้งนี้เป็นผลไม้จากบ้านเกิดของแคส เป็นชุดที่ใหญ่มาก น่าจะพอสำหรับปริมาณหลายเดือนแล้วล่ะ?

ลู่ม่านคิดว่าเป็นผลไม้แปลกๆอะไรเสียอีก ใครจะรู้ว่าจ้าวหลินกลับเอากระเป๋าออกมาแล้วยื่นให้ลู่ม่าน

“พริกที่เจ้าพูดถึงครั้งก่อนใช่สิ่งนี้หรือไม่?”

ลู่ม่านอึ้ง รีบเปิดกระเป๋าดู ของสีแดงๆที่มีลักษณะคล้ายจันทร์เสี้ยวปรากฏขึ้นตรงหน้าลู่ม่าน นี่ไม่ใช่พริกแล้วจะเป็นอะไรได้อีก? นางดีใจอย่างมาก “อันนี้แหละ เจ้าไปเอามาจากไหนเหรอ? แคสน่าจะไม่มีข่าวเร็วขนาดนี้นะ?”

“ไม่ใช่แคสส่งมาก แต่เป็นของของแคส” จ้าวหลินพูด

ที่แท้ก่อนที่แคสจะกลับประเทศ ได้ย้ายของที่เขาซื้อไว้ทั้งหมดไปไว้ที่จ้าวหลิน วันนั้น หลังจากที่ลู่ม่านพูดกับจ้าวหลิน จ้าวหลินก็คิดว่าจะส่งจดหมายให้แคส

สุดท้าย ตอนที่ไปหาของ ก็บังเอิญเจอสิ่งที่ลู่ม่านอธิบายในกระถางต้นไม้ที่แคส

“ของเคยกิน รสชาติของมันแปลกมาก” จ้าวหลินทำสีหน้าน่ากลัว คงเข็ดจากความเผ็ดของพริกสินะ พูดจบ เขาก็ไม่ลืมถามว่า “เจ้าจะกินจริงเหรอ?”

“ก็ต้องกินจริงสิ!” ลู่ม่านพูด “เจ้าเอามาเท่าไหร่?”

จ้าวหลินได้ยินแล้วก็ชี้ไปประตูด้านนอก “กระถางทั้งสามใบของแคส ข้าเอามาให้เจ้าหมดเลย”

ลู่ม่านรีบตามจ้าวหลินออกไป เห็นบนรถว่างเปล่าด้านนอก พริกขึ้นเต็มต้นในกระถางสองใบ แล้วมองดูอากาศที่เหน็บหนาวด้านนอก ลู่ม่านก็รีบอุ้มกระถางพริกพวกนั้นไว้

“เจ้าจะเอาไปแบบนี้เหรอ? ทำไมไม่เอาผ้าห่อไว้หน่อยล่ะ?”

จ้าวหลิน “……” ก็แค่กระถางต้นไม้ ทำไมต้องดูแลดีขนาดนั้นด้วย

เขาไม่เข้าใจ ลู่ม่านก็ไม่ได้อธิบายอะไรมาก จากนั้นก็เรียกให้เฉินจื่ออานกับจ้าวหลินช่วยกันยกคนละกระถาง ทั้งสี่คนรีบเดินกลับบ้านไป

อากาศหนาวมาก เดิมทีตอนนี้ไม่ใช่ฤดูกาลที่พริกออกผล แต่แคสน่าจะชอบกินพริก ดังนั้นเลยคิดวิธีเอากระถางพวกนี้ไว้ที่อบอุ่นจนต้นพริกออกผล

พอกลับมาถึงบ้าน ลู่ม่านก็เอากระถางพริกวางไว้ในครัวใกล้เตา แล้วถามจ้าวหลินว่า “ตอนนี้แคสไม่อยู่ เจ้าเอาต้นไม้ของเขามา เขากลับมาแล้วจะไม่ว่าอะไรเหรอ?”

“จะว่าอะไรกัน?” จ้าวหลินพูด “เมื่อก่อนเรื่องที่เขาหลอกข้า ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่เขาไปยังบอกกับข้าว่า ให้ข้าจัดการเองทั้งหมด ถ้าไม่ได้ข้าดูแล ต้นไม้พวกนี้ตายไปนานแล้ว!”