ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 110

ตอนที่รอ ลู่ม่านก็ไปเอาหม้อไฟที่สั่งทำจากตำบลเมื่อครั้งก่อนกลับมา ยังมีเตาย่างด้วย คนในตำบลดีกันมากเลย ถึงแม้ยุคนี้จะไม่ค่อยมีวัสดุเหล็ก และไม่มีสเตนเลส

แต่อันนี้ก็ทำมาจากเหล็กทั้งหมด ไม่เลวเลย ขอแค่รักษาและทำความสะอาดดีๆ น่าจะไม่มีปัญหาอะไรนะ

ตอนที่กลับมา ลู่ม่านก็ไปเอาจ้าวหลินด้วย

ตอนนี้จ้าวหลินรับผิดชอบติดต่อระหว่างแคสกับลู่ม่านโดยเฉพาะ ลู่ม่านรอยี่ห้อหมู่บ้านไป่ฮัวของนางทำออกมาก่อน จะเปิดร้านที่แสดงถึงภาพลักษณ์ของหมู่บ้านสักหน่อย

ถึงตอนนั้น จ้าวหลินอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีในการเป็นผู้ดูแลร้านก็ได้

ถามจ้าวหลินว่ารู้จักพริกกับพริกฮวาเจียวไหม จ้าวหลินงง “นั่นคืออะไรเหรอ?”

“เป็นแบบกลมๆ ดมแล้วแสบจมูก กินแล้วค่อนข้างชา อีกชนิดคือที่ลักษณะที่ค่อนข้างยาวและเรียว มีทั้งสีเขียวและสีแดง กินแล้วค่อนข้างเผ็ดร้อน……”

ได้ยินคำพรรณนาแล้ว จ้าวหลินก็ทำหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“มีของแบบนี้ด้วยเหรอ เจ้าจะเอามาทำอะไร?”

“ก็ต้องเอามากินน่ะสิ!” ลู่ม่านพูด “เอามาทำย่างเนื้อและหม้อไฟ อร่อยมากเลยนะ”

จ้าวหลิน “……ของแบบนี้ เจ้ากล้ากินด้วยเหรอ?”

ลู่ม่าน “……?” นางรู้สึกว่านางสื่อสารกับคนโบราณยากขนาดนี้นะ? จากนั้นก็พูดเน้นไปอีกว่ากินแล้วอร่อยมากจริงๆ จ้าวหลินถึงพูดว่าจะช่วยนางถามมาให้เอง

เพราะยังไง เขาก็เป็นลูกครึ่ง คุยกับชาวต่างชาติง่ายกว่านางเยอะ

หลังจากที่พูดคุยเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เอาหม้อไฟกับเตาปิ้งย่างกลับไป

เซวียนเหนียงพูดถูก กลุ่มก่อสร้างของนางไม่ต้องไปสนใจอะไรมาก ขนาดที่นอนพวกเขายังเอามาเองเลย และยังมีคนทำกับข้าวให้โดยเฉพาะ

ตอนที่ลู่ม่านไปดูพวกเขา กลับเห็นพวกเขากำลังทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

ด้วยความแปลกใจ ลู่ม่านจึงเดินเข้าไปถาม หัวหน้ากลุ่มก่อสร้างก็แนะนำว่า “อันนี้อร่อยมากเลยนะ หากอยู่ด้านนอกแล้วเอามากิน ทำให้อิ่มท้องมากเลย”

ลู่ม่านได้ยินว่าสินค้าตัวเองเป็นที่ต้องการครั้งแรกจากปากคนอื่น เลยรู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา

ท่านอู๋รอฐานของบ้านสร้างเสร็จก่อน ถึงเรียกคนให้ส่งข่าวหาลู่ม่าน บอกว่า ให้นางหาเวลาว่าง เขาจะพานางไปดูยาสมุนไพร

ลู่ม่านรู้ว่าน่าจะหาผู้ขายเครื่องเทศได้แล้ว ลู่ม่านรีบขับเกวียนไปกับเฉินจื่ออานอย่างอดใจรอไม่ไหว

ท่านอู๋นัดพวกเขาที่ภัตตาคารเฟิ่งหลายในตำบล ตอนที่ลู่ม่านไปถึง ท่านอู๋กับเถ้าแก่จ้าวก็รออยู่นานมากแล้ว

พอเห็นลู่ม่านมา ท่านอู๋ก็รีบพูดว่า “สั่งอาหารกันเถอะ!”

ลู่ม่านเข้าใจความหมายของท่านอู๋ดี จึงสั่งพวกที่เป็นผัดผัก แบบนี้จะสามารถแสดงรสชาติของผงเครื่องเทศสิบสามชนิดออกมาได้

จากนั้นก็สั่งปลาดิบและน้ำผลไม้กวน

ตอนนี้ทั้งภัตตาคารเฟิ่งหลายล้วนแล้วแต่ใช้แยมรสส้มของลู่ม่าน ส่วนน้ำผลไม้กวนกลับใช้น้ำองุ่น

หลังจากที่เถ้าแก่จ้าวกินเสร็จแล้ว ก็แปลกใจอย่างมาก “ตอนที่ท่านอู๋บอกกับข้า ข้ายังมีความกังวลอยู่ เพราะยังไง ข้าทำธุรกิจด้านยาสมุนไพรมานานหลายปี กลับไม่เคยได้ยินว่าเอายาสมุนไพรมาทำเป็นเครื่องปรุงได้ เมื่อก่อน พวกยาสมุนไพรที่ไม่ค่อยดีประสิทธิภาพแล้วจะถูกข้าโยนทิ้งทั้งหมด ตอนนี้พอมานั่งคิดดูแล้ว ข้ารู้สึกเสียดายมากจริงๆ”