ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 111

ลู่ม่านอดไม่ได้หัวเราะแล้วพูดว่า “ไหนเจ้าว่าโกรธเขาอยู่ไง? แล้วยังจะช่วยเขาดูแลต้นไม้อีก?”

จ้าวหลินชะงักพูดไม่ออก กัดฟันกรอดอย่างเหนื่อยใจ ลู่ม่านรีบเปลี่ยนประเด็น “เย็นนี้ข้าจะทำหม้อไฟกิน!”

ลู่ม่านพูดคำนี้ ไม่เพียงแค่จ้าวหลิน ยังมีท่านอู๋ ขนาดเซวียนเหนียงที่เพิ่งออกมาจากห้องก็อึ้งไปชั่วขณะ มีเพียงเฉินจื่ออานที่มองดูลู่ม่านอย่างเอ็นดู

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าหม้อไฟคืออะไร แต่เห็นลู่ม่านทำอาหารอร่อยๆได้มากมาย เฉินจื่ออานก็ไม่มีความรู้สึกแปลกใจเหมือนตอนแรกแล้ว

เขามีแค่ความรู้สึกเดียว นั่นก็คือขอแค่เป็นฝีมือลู่ม่าน ต้องอร่อยแน่นอน

ยังมีท่านอู๋ที่รู้สึกตัวเร็วกว่าคนอื่น เขาถามอย่างสงสัยว่า “หม้อไฟคือสิ่งใด?”

ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “หม้อไฟก็คือหม้อไฟไง! ใช้ไฟอ่อนๆต้มไปด้วย แล้วกินไปด้วย รอข้าทำออกมาแล้ว ท่านก็จะรู้เอง”

ไม่มีน้ำมันวัว แต่ลู่ม่านมีเครื่องเทศที่เพิ่งกลับมาจำนวนมาก ดังนั้นต้มกระดูกหมูเป็นซุป แล้วใส่พริกเข้าไปเพิ่ม ไม่นานภายในหม้อก็เริ่มแดงขึ้น

ท่านอู๋มองดูซุปสีแดงนั้นอย่างแปลกใจ “นี่กินได้แล้วเหรอ?”

“ยังกินไม่ได้!” ลู่ม่านเตรียมผักที่จะกินกับหม้อไฟ รวมไปถึงพวกเนื้อหมูสามชั้นกับเนื้อแพะ ในใจรู้สึกดีงามมาก!

เดิมทีนางคิดว่าตัวเองอยู่ในยุคก่อนราชวงศ์ถังจะไม่ได้กินพริกแล้วเสียอีก ใครจะรู้ว่าเพิ่งผ่านไปไม่กี่เดือนก็ได้กินแล้ว

หม้อไฟที่นางสั่งทำคล้ายกับหม้อไฟปักกิ่งแบบเก่าในยุคปัจจุบัน ตอนที่เตรียมซุป ลู่ม่านก็เรียกเฉินจื่ออานเตรียมเผ่าถ่านแล้วโยนเข้าไป

ไฟแรงมาก ไม่นานก็จุดขึ้นมาได้

ลู่ม่านรีบใส่ซุปลงไป แล้วเอาผักกับเนื้อที่เตรียมไว้ไปวางบนโต๊ะ

พวกเขาล้อมวงที่โต๊ะอาหาร ทุกคนมองดูลู่ม่าน ไม่รู้ว่าจะกินยังไงดี ลู่ม่านยิ้มแล้วใช้ตะเกียบคีบเนื้อจากนั้นก็โยนลงไปในหม้ออย่างเฉยชา

จากนั้นก็เตรียมน้ำจิ้ม

น้ำจิ้มก็มีน้ำส้มสายชู ลู่ม่านเตรียมไว้ให้พวกเขา เพราะยังไงนี่เป็นการกินพริกครั้งแรก ลู่ม่านกลัวว่าพวกเขาจะรับไม่ไหว

หลังจากที่เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว ซุปในหม้อก็เดือดปุดๆ ลู่ม่านคีบเนื้อเข้าปาก

อื้ม……อร่อยมาก

รสชาติเผ็ดที่ห่างหายไปนานในชีวิต เปิดทุกต่อมรับรสของลู่ม่าน โดยเฉพาะพริกที่แคสเอามา ระดับความเผ็ดสูงมาก ลู่ม่านกินแล้วสะใจมาก

เห็นลู่ม่านกินอย่างเอร็ดอร่อย พวกเขาก็ไม่รู้สึกกลัวอีก

เฉินจื่ออานจับตะเกียบคนแรก ตอนนี้เขารู้สึกยกย่องภรรยาตัวเองโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ คำแรกก็ทำเอาเฉินจื่ออานตกตะลึง

“นี่มันรสชาติอะไรกัน ทำไมถึงแปลกขนาดนี้?”

ลู่ม่านเม้มปากมองดูริมฝีปากที่เผ็ดจนแดงก่ำของเฉินจื่ออาน “นี่คือรสเผ็ด!”

เมื่อก่อนรสเผ็ดไม่ใช่ว่าไม่เคยกิน เหล้าขาวก็มีรสเผ็ดเหมือนกัน แต่กลับแตกต่างไปจากรสชาติของพริกอย่างสิ้นเชิง แต่ว่า ภรรยาชอบขนาดนี้ เฉินจื่ออานก็รู้สึกว่าเขาควรจะลองสักหน่อย

หลังจากดื่มน้ำหนึ่งแก้ว เฉินจื่ออานก็ทำใจกินอีกคำ

ยิ่งกินก็ยิ่งอร่อยปาก ที่แท้เสน่ห์ของพริกก็อยู่ตรงนี้นี่เอง