ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 113

สีหน้าของเหยาซื่อประกายไปด้วยความโกรธ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ระเบิดออกมา แค่พูดว่า “ข้ากลับก่อนนะ……”

ลู่ม่านรู้จักนิสัยของเหยาซื่อดี นางมีแค้นแล้วต้องชำระแน่นอน ถ้าอยู่ต่ออาจจะเกิดเรื่องที่ไม่สามารถควบคุมได้ จึงพยักหน้าตกลง “เจ้าออกทางประตูหลังแล้วกัน เรื่องเงินข้ารู้ดีแก่ใจ ไม่ให้พวกเจ้าเสียเปรียบแน่นอน”

เหยาซื่อก็ถึงใจเย็นลงได้ แต่นางก็ยังส่ายหัว “ข้าบอกแล้วว่าไม่ต้อง ขอแค่เจ้ารับรู้เรื่องนี้แล้ว ข้ากับเอ้อร์หนิวก็ไม่กังวลอะไรแล้วล่ะ”

ว่าแล้ว นางก็เปิดประตูหลังเดินออกไป

ประตูไม้ด้านนอกถูกเฉินหลี่ซื่อตีจนเสียงดังสนั่น ลู่ม่านถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ กำลังจะไปเปิดประตูนั้น เฉินจื่ออานที่อ่านหนังสืออยู่ด้านในตลอดก็เข็นรถเข็นออกมา

“ข้าไปเอง”

“จื่ออาน……” ลู่ม่านพูดอย่างลังเล

“ข้าได้ยินหมดแล้ว!” เฉินจื่ออานมีอาการตึงเครียด “ตอนนี้แม่ทำเกินไปแล้วจริงๆ”

นั่นน่ะสิ เฉินหลี่ซื่อแน่ใจว่าลูกชายตัวเองเฉินจื่อคังจะได้เป็นขุนนางแน่นอน จึงไม่เอาคนในหมู่บ้านไว้ในสายตาเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อน นางไม่มีทางทำตัวยโสโอหังแบบนี้หรอก

กำลังพูดอยู่นั้น เฉินหลี่ซื่อก็กรีดร้องเสียงดังออกมาจากด้านนอก “พวกเจ้ามันพวกเด็กอกัตญญู แม่แท้ๆมาแล้วยังไม่เปิดประตูให้อีกเรอะ”

ลู่ม่าน “……” ตอนนี้เป็นแม่แท้ๆ ตอนที่ลำเอียง แม่แท้ๆหายไปไหนล่ะ?

เฉินจื่ออานเดินไปเปิดประตู เฉินหลี่ซื่อรีบกระโจนเข้ามา แล้วร้องไห้ใหญ่โตต่อหน้าเฉินจื่ออาน “จื่ออาน เจ้าจะปล่อยให้หวังเอ้อร์หนิวมารังแกแม่ของเจ้าเหรอ?”

เหยาซื่อพูดอย่างจริงจังและมั่นใจ ตอนที่พูดยังโกรธจนกระทืบเท้า

เฉินจื่ออานโกรธจนไม่พูดไม่จา ลู่ม่านแกล้งทำเป็นถามว่า “หวังเอ้อร์หนิวทำไมเหรอ?”

เฉินหลี่ซื่อได้ยินแล้วก็กระทืบเท้าอีกครั้ง “หวังเอ้อร์หนิวไม่ใช่คนดีอะไร? ก็แค่พ่อค้าขายของ ข้าก็แค่อยากได้ผงเครื่องเทศสิบสามชนิดหนึ่งขวด เขาไม่ยอมให้ แถมยังลงไม้ลงมืออีกด้วย”

เฉินหลี่ซื่อพูดจบ ก็ร้องไห้โฮเสียงดัง “ชีวิตข้านี่มันโชคร้ายจริงๆ!”

จิ๊! ความสามารถการบิดเบือนข้อเท็จจริง ให้คะแนนเต็มร้อยเลย

“แม่แค่ไปขอผงเครื่องเทศสิบสามชนิดหนึ่งขวดแล้วเขาไม่ให้จริงเหรอ?” เฉินจื่ออานถามเสียงทุ้มต่ำ

“แน่นอนอยู่แล้วสิ!” เฉินหลี่ซื่อพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ

เฉินจื่ออานรู้สึกผิดหวังต่อเฉินหลี่ซื่อมาก เขามองเฉินหลิ่วเอ๋อที่อยู่ด้านหลังของเฉินหลี่ซื่อ ตั้งแต่เรื่องครั้งนั้นของจวงลี่จ้ง เฉินหลิ่วเอ๋อก็ยังโกรธพวกเขาอยู่ พอเห็นเฉินจื่ออานมองมาก็รีบพูดทันทีว่า

“พี่สาม หรือพี่ยังไม่เชื่อแม่อีกเหรอ?”

เฉินจื่ออานไม่คาดหวังอะไรอีกแล้ว เขาพูดแทรกเสียงร้องไห้ของเฉินหลี่ซื่อ “แม่ เรื่องนี้ข้ารู้มาแล้ว แม่พาพวกป้าๆในหมู่บ้านไปแย่งของที่เขาขาย พี่เอ้อร์หนิวขาดทุนเยอะมาก ถึงอดไม่ได้ลงมือ และแม่ก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรด้วย”

เฉินหลี่ซื่อคงไม่คิดว่าเฉินจื่ออานจะรู้เรื่องนี้แล้ว นางอึ้งไปสองวินาทีแล้วพูดว่า “ข้าจะแย่งของได้ยังไงกัน? นั่นเป็นของที่เจ้าให้เขา เจ้าเป็นลูกชายของข้า”

จนถึงตอนนี้ นางยังไม่รู้สึกว่าตัวเองทำผิดอีก