ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 114

พริบตาเดียว ก็ถึงสิ้นเดือนสองแล้ว

อากาศอบอุ่นลงมา ลู่ม่านกลับท้องเสีย

คิดดูแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ม่านป่วยหนักหลังจากมาที่นี่ ตอนกลางคืนต้องวิ่งออกไปถ่ายสามครั้ง โดยเฉพาะห้องน้ำของที่นี่ยังเหม็นมาก อากาศก็ยังหนาวมากอีกด้วย

นี่มันถูกเล่นงานสองต่อชัดๆ!

ในที่สุดก็เช้าแล้ว ลู่ม่านก็นึกขึ้นได้ว่า ถ้าบ้านใหม่ยังเป็นห้องน้ำแบบนั้นอยู่อีก นางคงได้ตายจริงๆแน่

แต่ว่า ในสถานที่ที่ไม่มีพลาสติกพีวีซีแบบนี้ นางจะจัดการท่อระบายน้ำเสียยังไงดี?

เฉินจื่ออานรอลู่ม่านเข้าห้องน้ำอยู่ข้างนอกตลอด หลังจากที่เห็นนางออกมาก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมจาตลอด เฉินจื่ออานคิดว่านางเจ็บมาก ทำเอาเขาเป็นกังวลอย่างมาก

“เสี่ยวม่าน ไปร้านยาฉืออานดูไหม?”

ลู่ม่านส่ายหัว “ข้าไม่เป็นไร” นางไม่เป็นไรจริงๆ แค่อยากเข้าห้องน้ำดีๆเท่านั้นเอง

แต่เฉินจื่ออานไม่ยอมฟังลู่ม่าน พูดเกลี้ยกล่อมจนลู่ม่านยอมไปร้านยาฉืออาน

หลังจากที่หมอฟางตรวจให้แล้ว ก็บอกว่านางแค่ถูกลมหนาว ไม่ได้เป็นอะไรมาก ตอนนี้เข้าห้องน้ำจนหมดไส้หมดพุงไปแล้ว ยาก็ไม่ได้จ่ายให้แล้วด้วย

ตอนที่ออกมา ลู่ม่านก็เจอกับผู้ช่วยหมอเข้า มีเศษของตกลงจากมือของเขา “นี่คือ?”

ลู่ม่านโน้มตัวลงไปเก็บ ผู้ช่วยหมอรู้จักลู่ม่านจึงอธิบายว่า “นี่คือแจกันดอกไม้ เมื่อครู่ไม่ระวังทำแตกน่ะ”

ลู่ม่านเก็บคอแจกันขึ้นมาสังเกตดูอย่างละเอียด ใช่แล้ว เป็นไปได้ไหมว่าที่จะใช้กระเบื้องเคลือบมาหลมอเป็นท่อน้ำ? ในเมื่อหลอมเป็นแจกันได้ ก็ต้องหลอมเป็นท่อน้ำได้สิ

คิดได้ดังนี้แล้ว ลู่ม่านก็ลากเฉินจื่ออานกลับบ้านโดยเร็ว

ลู่ม่านไม่ได้กลับบ้าน แต่ไปหมู่บ้านข้างๆ ตั้งแต่ที่ลู่ม่านเริ่มทำโรงงาน ขวดกระเบื้องเคลือบเกือบทุกอย่างก็ซื้อจากที่นี่หมด

โรงงานนั้นค่อนข้างใหญ่ เถ้าแก่ที่ทำกระเบื้องเคลือบส่งให้ลู่ม่านก็ร่ำรวยขึ้นมาแล้ว

พอเห็นลู่ม่านมา เขาก็รีบเข้าไปต้อนรับ “ทำไมเหรอ? แม่นางลู่มีขวดใหม่ที่ต้องการสั่งทำจากข้าเหรอ?”

ลู่ม่านพยักหน้า “มีของที่ต้องสั่งทำจริงๆ ไม่ใช่ขวดแต่เป็นท่อระบายน้ำ!”

“ท่อระบายน้ำ?” คนผู้นั้นอึ้งไปชั่วขณะ “นั่นคือของสิ่งใดกัน?”

“เอ่อ……” จะอธิบายยังไงดีล่ะ? ลู่ม่านพูดอย่างเลื่อนลาง “ก็ใช่ระบายน้ำ เจ้ามีพู่กันไหม ข้าจะวาดให้เจ้าดู”

คนผู้นั้นพยักหน้า เรียกให้พนักงานเอาพู่กันมา ลู่ม่านนึกภาพท่อระบายน้ำในโลกปัจจุบัน จากนั้นก็วาดมันออกมา

ท่อระบายน้ำไม่มีปัญหาอะไร ที่สำคัญคือหัวต่อ ตรงที่เชื่อมต่อไม่มีหัวต่อเหมือนอย่างโลกปัจจุบัน ถ้าไม่เชื่อมให้ดี น้ำเสียพวกนั้นได้ไหลออกมาเหม็นทั่วบ้านแน่

ยังไงลู่ม่านก็คิดว่าที่บ้านของพวกเขามีพื้นที่กว้างใหญ่ ไม่ต้องใช้หัวต่ออะไร ขอแค่ระบายน้ำเสียออกไป ด้านหลังพวกเขาใช้แผ่นหินทำถังบำบัดน้ำเสียเหมือนในโลกปัจจุบัน

ของด้านในยังใช้ทำปุ๋ยเกษตรได้ด้วย

เห็นภาพที่ลู่ม่านวาดออกมา ถึงแม้เถ้าแก่จะงงมาก แต่ก็บอกว่าจะเอาไปวิเคราะห์ดูก่อน สามวันหลังจากนี้ถึงจะมีคำตอบให้ลู่ม่าน

ลู่ม่านเก็บกระดาษไว้ และเอาถังบำบัดน้ำเสียไปคุยกับเซวียนเหนียง

เกี่ยวกับถังบำบัดน้ำเสีย ตอนที่อยู่ในโลกปัจจุบัน ลู่ม่านเคยทำถังบำบัดน้ำเสียตอนที่อยู่บ้านเด็กกำพร้า ตอนนั้นนางอายุแค่สิบกว่าขวบ ดังนั้นเลยจำมันได้ดี