ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 114

พริบตาเดียว ก็ถึงสิ้นเดือนสองแล้ว

อากาศอบอุ่นลงมา ลู่ม่านกลับท้องเสีย

คิดดูแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่ม่านป่วยหนักหลังจากมาที่นี่ ตอนกลางคืนต้องวิ่งออกไปถ่ายสามครั้ง โดยเฉพาะห้องน้ำของที่นี่ยังเหม็นมาก อากาศก็ยังหนาวมากอีกด้วย

นี่มันถูกเล่นงานสองต่อชัดๆ!

ในที่สุดก็เช้าแล้ว ลู่ม่านก็นึกขึ้นได้ว่า ถ้าบ้านใหม่ยังเป็นห้องน้ำแบบนั้นอยู่อีก นางคงได้ตายจริงๆแน่

แต่ว่า ในสถานที่ที่ไม่มีพลาสติกพีวีซีแบบนี้ นางจะจัดการท่อระบายน้ำเสียยังไงดี?

เฉินจื่ออานรอลู่ม่านเข้าห้องน้ำอยู่ข้างนอกตลอด หลังจากที่เห็นนางออกมาก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมจาตลอด เฉินจื่ออานคิดว่านางเจ็บมาก ทำเอาเขาเป็นกังวลอย่างมาก

“เสี่ยวม่าน ไปร้านยาฉืออานดูไหม?”

ลู่ม่านส่ายหัว “ข้าไม่เป็นไร” นางไม่เป็นไรจริงๆ แค่อยากเข้าห้องน้ำดีๆเท่านั้นเอง

แต่เฉินจื่ออานไม่ยอมฟังลู่ม่าน พูดเกลี้ยกล่อมจนลู่ม่านยอมไปร้านยาฉืออาน

หลังจากที่หมอฟางตรวจให้แล้ว ก็บอกว่านางแค่ถูกลมหนาว ไม่ได้เป็นอะไรมาก ตอนนี้เข้าห้องน้ำจนหมดไส้หมดพุงไปแล้ว ยาก็ไม่ได้จ่ายให้แล้วด้วย

ตอนที่ออกมา ลู่ม่านก็เจอกับผู้ช่วยหมอเข้า มีเศษของตกลงจากมือของเขา “นี่คือ?”

ลู่ม่านโน้มตัวลงไปเก็บ ผู้ช่วยหมอรู้จักลู่ม่านจึงอธิบายว่า “นี่คือแจกันดอกไม้ เมื่อครู่ไม่ระวังทำแตกน่ะ”

ลู่ม่านเก็บคอแจกันขึ้นมาสังเกตดูอย่างละเอียด ใช่แล้ว เป็นไปได้ไหมว่าที่จะใช้กระเบื้องเคลือบมาหลมอเป็นท่อน้ำ? ในเมื่อหลอมเป็นแจกันได้ ก็ต้องหลอมเป็นท่อน้ำได้สิ

คิดได้ดังนี้แล้ว ลู่ม่านก็ลากเฉินจื่ออานกลับบ้านโดยเร็ว

ลู่ม่านไม่ได้กลับบ้าน แต่ไปหมู่บ้านข้างๆ ตั้งแต่ที่ลู่ม่านเริ่มทำโรงงาน ขวดกระเบื้องเคลือบเกือบทุกอย่างก็ซื้อจากที่นี่หมด

โรงงานนั้นค่อนข้างใหญ่ เถ้าแก่ที่ทำกระเบื้องเคลือบส่งให้ลู่ม่านก็ร่ำรวยขึ้นมาแล้ว

พอเห็นลู่ม่านมา เขาก็รีบเข้าไปต้อนรับ “ทำไมเหรอ? แม่นางลู่มีขวดใหม่ที่ต้องการสั่งทำจากข้าเหรอ?”

ลู่ม่านพยักหน้า “มีของที่ต้องสั่งทำจริงๆ ไม่ใช่ขวดแต่เป็นท่อระบายน้ำ!”

“ท่อระบายน้ำ?” คนผู้นั้นอึ้งไปชั่วขณะ “นั่นคือของสิ่งใดกัน?”

“เอ่อ……” จะอธิบายยังไงดีล่ะ? ลู่ม่านพูดอย่างเลื่อนลาง “ก็ใช่ระบายน้ำ เจ้ามีพู่กันไหม ข้าจะวาดให้เจ้าดู”

คนผู้นั้นพยักหน้า เรียกให้พนักงานเอาพู่กันมา ลู่ม่านนึกภาพท่อระบายน้ำในโลกปัจจุบัน จากนั้นก็วาดมันออกมา

ท่อระบายน้ำไม่มีปัญหาอะไร ที่สำคัญคือหัวต่อ ตรงที่เชื่อมต่อไม่มีหัวต่อเหมือนอย่างโลกปัจจุบัน ถ้าไม่เชื่อมให้ดี น้ำเสียพวกนั้นได้ไหลออกมาเหม็นทั่วบ้านแน่

ยังไงลู่ม่านก็คิดว่าที่บ้านของพวกเขามีพื้นที่กว้างใหญ่ ไม่ต้องใช้หัวต่ออะไร ขอแค่ระบายน้ำเสียออกไป ด้านหลังพวกเขาใช้แผ่นหินทำถังบำบัดน้ำเสียเหมือนในโลกปัจจุบัน

ของด้านในยังใช้ทำปุ๋ยเกษตรได้ด้วย

เห็นภาพที่ลู่ม่านวาดออกมา ถึงแม้เถ้าแก่จะงงมาก แต่ก็บอกว่าจะเอาไปวิเคราะห์ดูก่อน สามวันหลังจากนี้ถึงจะมีคำตอบให้ลู่ม่าน

ลู่ม่านเก็บกระดาษไว้ และเอาถังบำบัดน้ำเสียไปคุยกับเซวียนเหนียง

เกี่ยวกับถังบำบัดน้ำเสีย ตอนที่อยู่ในโลกปัจจุบัน ลู่ม่านเคยทำถังบำบัดน้ำเสียตอนที่อยู่บ้านเด็กกำพร้า ตอนนั้นนางอายุแค่สิบกว่าขวบ ดังนั้นเลยจำมันได้ดี

ลู่ม่านอธิบายวิธีการทำเหมือนตอนนั้นให้กับเซวียนเหนียง

เซวียนเหนียงตะลึงมาก “เสี่ยวม่าน ความคิดของเจ้าไม่แพ้ให้กับผู้เชี่ยวชาญในตอนนี้เลย”

ลู่ม่านรู้สึกเขิน “นี่ไม่ใช่ความคิดของข้าหรอก ข้าแค่บังเอิญได้ยินคนอื่นพูดมา”

“ใครเหรอ?” เซวียนเหนียงรีบถาม คนเก่งๆอย่างพวกนางก็เป็นแบบนี้ อยากจะรู้จักกับคนที่มีความสามารถเหมือนกัน

ใคร? ลู่ม่านหัวโตไปหมด นางคงจะบอกคนในยุคปัจจุบันไม่ได้หรอกนะ?

“ข้าจำไม่ได้แล้ว!” ลู่ม่านก็เลยบอกว่าจำไม่ได้เสียเลย เฉินจื่ออานรีบอธิบายแทนนาง “เสี่ยวม่านเกิดอุบัติเหตุ หลายๆเรื่องนางจำไม่ได้แล้วล่ะ”

เซวียนเหนียงก็ถึงพยักหน้า รู้สึกเสียดายมาก แต่ไม่นานนางก็พูดขึ้นว่า “เจ้าเสียความทรงจำไป งั้นก็ไม่สามารถอยู่กับครอบครัวได้น่ะสิ?”

ลู่ม่าน “……ใช่!”

แต่ว่า ใครอยากจะอยู่กับพวกเขากัน? ลู่ม่านคิดในใจว่า นางไม่รู้ว่าพวกเขาเสียหน่อย

“ครอบครัวเจ้าจะต้องเป็นห่วงเจ้าแน่เลย เจ้าลองหาโอกาสไปที่ร้านยาฉืออานดูสิ อาจจะนึกอะไรขึ้นมาก็ได้นะ”

ลู่ม่านรีบส่ายหัว นางไม่อยากไปหรอกนะ ตอนนั้นลู่เสี่ยวม่านคงไม่ถูกกับคนในครอบครัว ถึงได้ถูกโยนไว้ในป่าในเขาแบบนั้น? แล้วก็สูญเสียความทรงจำไป

ไม่แน่ ครอบครัวของนางอาจจะแย่กว่าบ้านเฉินก็ได้

ตอนนี้นางกับเฉินจื่ออานอยู่ด้วยกันก็ดีมากแล้ว ทำไมจะต้องไปตามหาด้วย?

เห็นนางปฏิเสธ เซวียนเหนียงก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ หลังจากนั้น เรื่องที่เกี่ยวกับถังบำบัดน้ำเสีย เซวียนเหนียงก็ประชุมกับกลุ่มก่อสร้างของตัวเอง เปลี่ยนแปลงฐานบ้านของลู่ม่าน

สามวันหลังจากนั้น ทางด้านท่อระบายน้ำก็มีข่าวดีส่งมา ท่อระบายน้ำของลู่ม่านทำเสร็จแล้ว เถ้าแก่คงอยากจะรู้ว่าลู่ม่านจะเอาไปทำอะไรกันแน่ เลยมาส่งท่อระบายน้ำเอง

ถังบำบัดน้ำเสียก็ทำเสร็จพอดี ลู่ม่านเรียกพวกเขามาขุดดิน แล้วฝั่งท่อระบายน้ำลงไป

หลังจากนั้น ก็เอาถังธรรมดามาเลื่อยเป็นรูกลมขนาดใหญ่ด้านล่างที่มีขนาดเท่าท่อน้ำและต่อกันได้พอดี จากนั้นก็เอาเก้าอี้ที่ตั้งใจเจาะรูตรงกลางที่ให้หวังเอ้อร์หนิวเตรียมไว้ นี่ก็คือโถส้วมในยุคโบราณ!

หลังจากเทน้ำลงไปหนึ่งถัง น้ำก็ไหลจากท่อน้ำและลงไปยังถังบำบัดน้ำเสียหลังบ้าน ภายในบ้านจะไม่มีกลิ่นเหม็นหึ่งอีกต่อไป

เจ้าของโรงงานเตาเผาเบิกตาโพลง “นี่ นี่มันเป็นของดีเลยนะ ไม่ทราบว่าท่อน้ำของแม่นาง จะเอาไปทำอย่างอื่นต่อหรือไม่?”

ลู่ม่านรู้ว่าเขากำลังจะสื่ออะไร เถ้าแก่คนนี้เจอโอกาสทองทางธุรกิจ อยากจะทำเอง

แต่ว่านะ เขาก็พอจะสนิทกับลู่ม่านอยู่บ้าง จึงอยากจะถามลู่ม่านก่อน ลู่ม่านเองก็มีของที่ต้องทำเยอะแยะ ไม่มีกะจิตกะใจจะสนใจเรื่องนี้หรอก

อีกอย่าง นางไม่มีโรงงานเตาเผาด้วย จึงส่ายหน้าพูดว่า “ข้าไม่ทำ ถ้าเจ้าอยากทำต่อก็ทำได้เลย”

เถ้าแก่ได้ยินแล้วก็รีบขอบใจลู่ม่าน ในเมื่อลู่ม่านทดลองสำเร็จแล้ว ก็เลยสั่งท่อน้ำในห้องครัวด้วยเลย ต่อไปนางจะได้ล้างผักสะดวกหน่อย

ความคิดของลู่ม่านเกิดเป็นแรงบันดาลใจให้กับเถ้าแก่อีกครั้ง เขาพูดว่า “ท่อน้ำที่แม่นางสั่งในครั้งนี้ ไว้ใจข้าได้เลย และข้าจะไม่คิดเงินด้วย”

ลู่ม่านคิดแล้วก็ดีเหมือนกัน เถ้าแก่คนนี้ก็ถือว่ารู้จักตอบแทนบุญคุณคน จึงขอบใจเขาไป

คนงานที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้นก็เอาเรื่องนี้มาพูดคุยกัน เล่าลือเรื่องท่อน้ำที่ลู่ม่านทำ จนทั้งหมู่บ้านต่างก็สงสัยในบ้านหลังใหม่ของลู่ม่านกันหมด

ลู่ม่านก็ใจกว้าง พวกเขาอยากดูก็เข้ามาดูเถอะ

แต่ความแปลกใจนี้ก็ไม่ได้คงอยู่นานมากนัก เพราะข่าวการสอบเข้ารับราชการในวังจากราชสำนักของเฉินจื่อคังออกมาแล้ว อาจเป็นเพราะเกี่ยวกับข่าวที่เฉินจื่อคังจะต้องสอบติดแน่นอน หรือผลที่เฉินจื่อคังค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง

แต่ตอนนี้กลับเห็นข่าวการสอบเข้ารับราชการในวังของเขาออกมากับตา