ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 115

ตอนที่ได้รับข่าว เฉินจื่ออานดีใจมากเหมือนกัน

ถึงแม้ทางบ้านใหญ่จะลำเอียง แต่ครั้งนี้ถ้าเฉินจื่อคังสอบติดจริง ระดับของบ้านเฉินก็จะพัฒนาไปอีกขั้น นี่เป็นความคาดหวังมานานหลายปีของตาแก่เฉินกับเฉินหลี่ซื่อ เฉินจื่ออานดีใจมากจริงๆ

เขาเตรียมเงินไว้ไม่น้อย คิดว่าถ้าเฉินจื่อคังเข้าเมืองหย่งอานก็คงจะได้ใช้ หลังจากนั้น เขาก็รอทางบ้านเฉินจะส่งข่าวมาให้เขาตลอด

สุดท้าย รอหนึ่งวันเต็ม ทางบ้านเฉินก็ยังไม่มีวี่แววอะไรเลย

เช้าวันต่อมา รอเฉินจื่ออานไปหาเอง ทางบ้านเฉินก็ทะเลาะกันขึ้นมาแล้ว

ทางบ้านใหญ่ รวมไปถึงเฉินจือคังต่างก็คิดว่าครั้งนี้ตัวเองจะต้องได้รับราชการแน่นอน ดังนั้น เฉินหลิ่วเอ๋อก็อยากตามไปด้วย เฉินหลี่ซื่อก็คงไม่ยอมให้ลูกสาวตัวเองตามเฉินจื่อคังไปหรอก จึงขอร้องให้ตาแก่เฉินพาตัวเองไปด้วย

เฉินจื่อฟู่ไม่ยอม หลายปีมานี้เขารอวันนี้มานาน ถ้าเฉินจื่อคังจะพาตาแก่เฉินและเฉินหลี่ซื่อไปด้วย เขารับรองว่าพวกเขาจะไม่กลับมารับตัวเองแน่นอน

ดังนั้น เฉินจื่อฟู่จึงอยากจะช่วยตัวเองขับเกวียน แล้วถือโอกาสตามไปด้วย

เฉินจื่อคังบอกว่ารถนั่งไม่พอแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากพาพี่รองเจ้าเล่ห์คนนี้ไปด้วย แต่เฉินจื่อฟู่กลับไม่ยอมง่ายๆ แถมยังไปเกลี้ยกล่อมให้เฉินจื่อฉายประท้วงพวกเขาด้วย

แต่ใครจะรู้ว่า เฉินจื่อฉายกลับไม่ช่วยอะไรเลย เขาเป็นคนซื่อตรง ถ้าเรียกให้เขาไปเมืองหลวง เขารู้สึกว่าอยู่ในหมู่บ้านยังจะดีกว่าอีก เขายังมีที่นา ที่รอให้เขาไปปลูกอยู่

มีเพียงจ้าวซื่อ เดิมทีหลังจากที่ถูกจับไปครั้งก่อน นางก็เงียบขึ้นเยอะแล้ว ครั้งนี้กลับโวยวายขึ้นมากะทันหัน

นางอยากออกไปจากที่นี่ นางมีความทรงจำไม่ดีเกี่ยวกับที่นี่มากมาย หลังจากเรื่องนั้นผ่านไป นางก็ไม่กล้ากลับไปบ้านแม่อีก ชื่อเสียงของนางป่นปี้จนไม่มีชิ้นดีแล้ว

ถ้าออกจากที่นี่ได้ อาจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ก็ได้

ดังนั้น ตอนที่เฉินจื่ออานกับลู่ม่านไปถึง ก็ได้ยินเสียงโวยวายของจ้าวซื่อ “จื่อคัง ตอนนั้นตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ พวกเราทุกคนส่งเจ้าเรียน รอเจ้าสอบติดแล้ว พวกเราจะใช้ชีวิตที่ดีด้วยกัน ตอนนี้เจ้าจะกลับคำงั้นเหรอ”

เฉินจื่อคังไม่ชอบจ้าวซื่ออยู่แล้ว ตอนนี้ได้ยินนางพูดแบบนี้ ก็ยิ่งเกลียดยิ่งขึ้นไปอีก น้ำเสียงที่พูดจึงไม่ค่อยดีมากนัก “พี่สะใภ้ใหญ่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? ตอนนี้ข้าแค่ไปเข้าสอบในวังเท่านั้นเอง”

เฉินหลี่ซื่อก็พูดขึ้นมาว่า “จ้าวซื่อ เจ้ามันคนไร้ยางอาย เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาโวยวายกัน? ถ้าไม่เห็นแก่ลูกๆของเจ้า เจ้าคิดว่าตัวเองยังจะได้อยู่ในบ้านเฉินต่อไปงั้นเหรอ?”

ตาแก่เฉินได้ยินแล้วก็มองจ้าวซื่ออย่างไม่พอใจ ในสายตาของพวกเขา ที่ให้จ้าวซื่ออยู่ในบ้านต่อก็เป็นพระคุณอันยิ่งใหญ่แล้ว

แต่ไม่คิดว่า สายตาแบบนี้ของพวกเขากลับทำให้จ้าวซื่อโมโหมากขึ้นกว่าเดิม ตอนนี้นางไม่มีอะไรจะเสียแล้ว จึงเปิดประตูออกไปป่าวประกาศว่า “ทุกคนเร่เข้ามาดูเร็วโว้ย ชิ่วไฉจะทอดทิ้งญาติตัวเอง กำลังจะเข้าเมืองหลวงแล้วโว้ย……”

พอพูดจบ ก็ได้ยินเสียงตะคอกจากตาแก่เฉิน “เจ้าใหญ่!”

เฉินจื่อฉายรีบพุ่งออกไป อุดปากของจ้าวซื่อเอาไว้ ถ้าเป็นเมื่อก่อน จ้าวซื่อกลัวเฉินจื่อฉายที่สุดแล้ว แต่ครั้งนี้นางไม่กลัวใครอีกต่อไป นางทั้งกัดและตีเฉินจื่อฉาย

สุดท้าย เฉินจื่อฉายถูกนางข่วนจนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเล็บ

เฉินหลี่ซื่อเห็นแล้วก็เข้าไปอยากตบจ้าวซื่อ ครั้งนี้ถูกตาแก่เฉินห้ามเอาไว้ก่อน