ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 120

หลังจากนั้นก็มีอาหารจานเนื้อทยอยกันยกออกมา ลู่ม่านเองก็ไม่ตระหนี่ถี่เหนียว อาหารทุกจานอัดแน่นเต็มจาน ไม่มีใครในหมู่บ้านที่จัดงานแล้วเตรียมอาหารอัดแน่นเช่นนี้

ไม่เพียงเท่านั้น รสชาติของอาหารเหล่านี้ยังอร่อยมาก จนไม่สามารถหยุดกินได้ แทบอยากจะมีสองท้องสี่ปากงอกออกมา

หลังจากอาหารมื้อนี้สิ้นสุดลง ทุกคนในหมู่บ้านไป่ฮัวก็มีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับผงเครื่องเทศสิบสามชนิดมากขึ้น แม้แต่ผู้ใหญ่บ้านเองยังบอกอีกว่าหลังจากกลับไป เขาต้องให้เมียที่บ้านนำผงเครื่องเทศสิบสามชนิดก่อนหน้าออกมา

อาหารที่ปรุงด้วยวิธีนี้ ถึงแม้จะเป็นผักก็อร่อย

ลู่ม่านยกยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นของก่อนหน้านี้หาไม่เจอก็ไม่เป็นไร ของตอบแทนที่จะให้ทุกคนในวันนี้มีผงเครื่องเทศสิบสามอยู่ในนั้นหนึ่งขวด ทุกท่านลองเอากลับไปชิมดูก่อน”

พอทุกคนได้ยินและเปิดออกดู พบว่ามีผลไม้กวนสองขวด และผงเครื่องเทศสิบสามหนึ่งขวดอยู่ในนั้น

นับดูแล้ว ของตอบแทนก็มีประมาณสามถึงสี่เหวินแล้ว ใจกว้างมาก

ผู้ใหญ่บ้านมองไปทางเฉินจื่ออานอย่างปลื้มใจ ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก “น่าเสียดายจริงๆ ที่พ่อของเจ้าไม่กลับมา ถ้าเขารู้ว่าขาของเจ้าหายดีแล้วและยังสร้างบ้านใหม่ได้สวยเช่นนี้ จะต้องมีความสุขมาก”

ลู่ม่านไม่ตอบกลับ ความลำเอียงของคนบ้านเฉินนางเห็นมามากแล้ว เกรงว่า พวกเขาคงไม่ดีใจอะไรหรอก บางทีพวกเขาอาจจะคิดว่าพวกตนทำการค้าขาย ทำให้พวกเขาเสียหน้าอีกด้วย

พอคิดถึงตรงนี้ เฉินจื่อฉายก็วิ่งเข้ามาแล้วพูดว่า “จื่ออาน ท่านพ่อกลับมาแล้ว”

เฉินจื่ออานตกตะลึงไปสักพัก แล้วเห็นตาแก่เฉินถูกผู้อื่นพยุงเข้ามา

เพราะต้องเร่งรีบเดินทาง เขาดูทุลักทุเลมาก เสื้อผ้าของเขาก็มีรอยยับย่น เฉินจื่ออานรีบไปหาเขาแล้วถามด้วยความกังวล “ท่านพ่อ ทำไมท่านถึงกลับมาในเวลานี้เล่า?”

ตาแก่เฉินมองชายตรงหน้าด้วยดวงตาพร่ามัว เพราะต้องเดินทางไม่หยุดตลอดทางทำให้เขาเบลอเล็กน้อย ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าสวมชุดผ้าไหมเนื้อดี และมองมาที่เขาด้วยสายตากังวล

ผมถูกรวบ และมัดด้วยผ้ามัดผม นี่คือเฉินจื่ออาน ลูกชายคนที่สามที่อยู่บ้านแล้วไม่มีตัวตนมาตั้งแต่ยังเด็กอย่างนั้นหรือ?

จู่ๆ ตาแก่เฉินก็ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า จนกระทั่งเฉินจื่อฉายข้างที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาถามด้วยความสงสัย “ท่านแม่กับคนอื่นๆ เล่า แล้วจื่อคังเป็นอย่างไรบ้าง?”

ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ ใช่ จื่อคัง

เขาอ้าปาก แล้วร้องไห้ออกมา “จื่ออาน เจ้าต้องหาวิธีช่วยจื่อคังให้ได้นะ!”

เฉินจื่ออานตะลึงงัน นี่เป็นครั้งแรกในความทรงจำของเขาที่เขาเห็นตาแก่เฉินร้องไห้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่ตาแก่เฉินสภาพทรุดโทรม มันทิ่มแทงใจของเฉินจื่ออานมากยิ่งขึ้น

เขารีบจับมือตาแก่เฉินไว้ “ท่านพ่อ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ตาแก่เฉินมองไปทางคนรอบๆ ที่ได้ยินคำพูดพวกนั้น ทุกคนกำลังเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ในที่สุดเขาก็ได้สติกลับมา ถึงจะอยู่ในสถานการณ์นี้ เขาก็ไม่อยากให้คนอื่นหัวเราะได้

ก่อนจะปรับอารมณ์ แล้วกล่าว “ไปคุยกันข้างใน”

งานเลี้ยงครั้งนี้จัดขึ้นที่ลานประตูแรก โชคดีที่มีหลายคนรับของขวัญแล้วกลับไป เหลือคนอยู่ไม่เยอะแล้ว เฉินจื่ออานรีบตอบรับตาแก่เฉิน แล้วเดินตรงไปที่ประตูบานที่สอง

พอเดินผ่านประตูพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวโบราณ ลานที่สองก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ข้างหน้ามีบ่อน้ำเล็กๆ ลู่ม่านให้คนทำการขุดให้เป็นทะเลสาบเทียม ด้านข้างของบ่อน้ำมีก้อนหินขนาดเล็กประดับตกแต่ง ตั้งใจไว้ว่าช่วงฤดูร้อน จะปลูกดอกบัวลงไป แน่นอน พวกปลาก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้