ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 121

หลังจากฟังจบ สีหน้าของทุกคนต่างก็เคร่งเครียดไปตามกัน

ตาแก่เฉินเหมือนถูกดูดพลังงานทั้งหมดไป และไม่มีท่าทางเย่อหยิ่งอย่างที่เคยเป็นอีกเลย

หลังจากนิ่งเงียบไปนาน เฉินจื่ออานก็พูดขึ้นว่า “ท่านพ่อนเคยอ่านบทความของจื่อคังในตอนนั้นหรือไม่? คนพวกนั้นบอกว่าเขาลอกเลียนแบบผลงานของผู้ใด?”

พอได้ยินเช่นนี้ ตาแก่เฉินก็ลุกขึ้นยืนและจ้องไปที่เฉินจื่ออานทันที “จื่อคังไม่ได้ลอกเลียนแบบผลงานของผู้ใดทั้งนั้น จื่อคังจะลอกเลียนแบบผลงานของผู้อื่นได้อย่างไร”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “ท่านพ่อ ไม่มีใครบอกว่าจื่อคังลอกเลียนแบบผลงานของผู้อื่นเลย ข้าแค่อยากรู้ความเป็นมาเป็นไป รู้เขารู้เรา ถึงจะรบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง”

จู่ๆ เฉินจื่ออานก็พูดคำพูดนักปราชญ์เช่นนี้ออกมา ตาแก่เฉินถึงได้รู้ว่าเฉินจื่ออานเองก็มีการศึกษาเช่นกัน ในตอนแรก เขานึกว่าเฉินจื่ออานจะแค่เล่นๆ อายุมากถึงขนาดนี้ ยังจะร่ำเรียนอะไรได้

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า มันจะเกินความคาดหมายของเขาไปแล้ว

ความรู้สึกเช่นนี้เหมือนมีคนมาตบหน้าเขาอย่างแรง เด็กที่เขาทอดทิ้งไปแล้ว แต่กลับทำได้ดีกว่าเด็กที่เขาพยายามเลี้ยงดูอย่างให้ความสำคัญมาตลอด

ใบหน้าของตาแก่เฉินร้อนผ่าว ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาอาจจะหันหลังแล้วเดินจากไปเลย

แต่ตอนนี้ เขาทำเช่นนั้นไม่ได้ จื่อคังยังอยู่ในคุก ถ้าเขาจากไป อนาคตของจื่อคังคงจะจบลงแน่ๆ

ตาแก่เฉินสงบสติอารมณ์ลง ก่อนจะพูด “จื่ออาน! พ่อจะโกหกเจ้าไปทำไม พ่อบอกว่าจื่อคังไม่ได้ลอกเลียนแบบ เขาก็ต้องไม่ลอกเลียนแบบแน่นอน ขอแค่เจ้าเชิญอาจารย์โจวออกมา เขาจะต้องอธิบายได้อย่างแน่นอน”

“อาจารย์โจว?” เฉินจื่ออานชะงักงัน “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับอาจารย์โจวได้อย่างไร?”

ตาแก่เฉินพยักหน้า “คนพวกนั้นบอกว่าจื่อคังลอกเลียนบทความของอาจารย์โจว”

จู่ๆ เฉินจื่ออานก็นึกถึงวันที่เฉินจื่อคังมาที่นี่ และบอกว่าเขาอยากจะขอคำแนะนำจากอาจารย์โจวขึ้นมาได้ ในตอนนั้นอาจารย์โจวได้คุยกับเขาถึงบทความหนึ่ง “หรือว่าเป็นบทความที่อาจารย์โจวสอบติดบัณฑิตในตอนนั้น? ”

ตาแก่เฉินก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “จื่ออาน เจ้าหมายความว่าอย่างไร จื่อคังไม่ได้ลอกเลียนแบบผลงานของผู้อื่นนะ”

เฉินจื่ออานเองก็ไม่อยากจะคิดว่าเฉินจื่อคังลอกเลียนแบบผลงานของผู้อื่นเช่นกัน แต่เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

“อาจารย์โจวไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ช่วงที่พวกข้าเริ่มสร้างบ้านใหม่ เขาก็กลับบ้านเกิดไปแล้ว” เฉินจื่ออานพูดตามความจริง ตาแก่เฉินรีบลุกขึ้นยืนทันที “บ้านเกิดของอาจารย์โจวอยู่ที่ใด เรารีบไปหาเขาเดี๋ยวนี้เลย”

เฉินจื่ออานเองก็ร้อนใจเช่นกัน เขาเหลือบมองไปทางลู่ม่าน และสุดท้ายเขาก็ไม่ปฏิเสธ “ข้ากับพี่ใหญ่ไปดีกว่า ท่านพ่อรอเราอยู่ที่บ้าน”

แต่ตาแก่เฉินไม่ยอม “พ่อจะไปกับพวกเจ้าด้วย”

เฉินจื่อฉายเองก็พยายามเกลี้ยกล่อม แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงเลิกเกลี้ยกล่อม แล้วออกไปเพื่อเตรียมเตรียมรถเกวียน เฉินยื่ออานใช้โอกาสจากเวลานี้เพื่อกำชับกับลู่ม่าน “เรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วน ข้าจำเป็นต้องไปดู”

ลู่ม่านพยักหน้า “ได้ ท่านไปเถอะ ส่วนทางนี้ข้าจะคุยกับเซวียนเหนียงอีกที” หลังจากครุ่นคิดดูแล้ว ลู่ม่านก็เตือนเฉินจื่ออานอีกครั้ง “ข้าคิดว่าระหว่างอาจารย์โจวกับเซวียนเหนียงจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกัน ทางที่ดีเจ้าควรจะบอกเขาไว้ เรื่องที่เซวียนเหนียงยังพักอยู่ที่บ้านของเรา ข้าเกรงว่าถ้าเจ้าเชิญเขากลับมา จะทำให้เขาไม่พอใจได้”

เฉินจื่ออานพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว เจ้าอยู่ที่บ้านดูแลตัวเองด้วย”

ทั้งสามคนพูด ก่อนจะรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่พวกเขาเดินออกมาจากห้องโถง ผู้ใหญ่บ้านกับท่านอู๋ก็ยังไม่จากไป ตอนที่พวกเขาได้ยินตาแก่เฉินพูดเช่นนั้น พวกเขาต่างก็คิดว่าต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่ๆ ดังนั้นพวกเขาจึงยังไม่จากไป

พอเห็นพวกเขาออกมา ผู้ใหญ่บ้านก็รีบถามออกมา “พี่ชาย นี่มันเกิดอะไรขึ้น มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยได้หรือเปล่า”

ตาแก่เฉินยิ้มแหยและส่ายหน้า “ไม่มีหรอก แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ข้ากับพวกจื่ออานจัดการกันเองได้”

ถึงแม้ผู้ใหญ่บ้านจะอายุน้อยกว่าตาแก่เฉิน แต่เขาคุ้นเคยกับการเป็รผู้ใหญ่บ้านแล้ว จึงสามารถสังเกตคำพูดและท่าทางผิดปกติออกมาได้ พอเห็นตาแก่เฉินพูดเช่นนี้ เขารู้ว่าตาแก่เฉินไม่เต็มใจที่จะพูดออกมา ดังนั้นเขาจึงไม่ถามต่อ