ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 123

ลู่ม่านไม่ได้ปลอบเขา และไม่ได้พูดถึงเรื่องของเฉินจื่อคังด้วย แต่ชวนเฉินจื่ออานพูดคุยถึงเรื่องในบ้าน

“ข้าเอาพริกของข้าพวกนั้นมาด้วย ข้าจะปลูกมันในแปลงดอกไม้ตรงประตู เจ้าต้องช่วยข้ารดน้ำมัน”

เฉินจื่ออานตอบกลับเบาๆ “ได้”

“แล้วอีกอย่าง ใกล้ถึงเวลาเพาะปลูกแล้วเช่นกัน นาที่ไม่ค่อยดีนักของเราพรวนดินยาก เจ้าคิดว่าเราควรจ้างคนงานระยะสั้นกลับมาไหม”

เฉินจื่ออานส่ายหน้า “ข้าจะทำเอง”

“งั้นข้าจะช่วยเจ้าทำด้วย!”

ลู่ม่านเอาแขนโอบคอของเฉินจื่ออานไว้อีกครั้ง “ในบ้านเรายังต้องการเจ้าจัดการหลายอย่าง ดังนั้นเจ้าจะย่อท้อไม่ได้”

เฉินจื่ออานเข้าใจทันที สิ่งที่ลู่ม่านพูดมาทั้งหมด ก็เพื่อจะบอกเขาว่า ถึงแม้ที่บ้านเฉิน เจ้าจะถูกเลือก หรือถูกทอดทิ้ง

แต่มันก็ไม่สำคัญเลย เพราะบ้านนี้ต้องการเขา ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ต้องการเขา

เฉินจื่ออานรู้สึกซาบซึ้งใจ เขายกแขนขึ้นมาโอบรอบคอของลู่ม่านไว้

“เสี่ยวม่าน เรามีลูกให้เร็วเถอะ” ถ้าเขามีลูก เขาจะไม่ลำเอียง หรือตามใจคนใดคนหนึ่งอย่างแน่นอน เขาจะปฏิบัติต่อลูกทุกคนอย่างยุติธรรม

ลู่ม่านถูกฝังอยู่ในอ้อมกอดของเฉินจื่ออาน ไม่ได้พูดอะไร แต่เฉินจื่ออานรู้ ว่านางเต็มใจ

ยังมีอะไรจะสำคัญไปกว่าความไว้วางใจซึ่งกันและกันอีก? ส่วนเรื่องอื่นๆ มันไม่ควรเอามาครอบงำจิตใจของเขาเลย

เฉินจื่ออานไม่ได้ออกไปอีก พวกตาแก่เฉินกลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเองก็ไม่รู้

ในตอนบ่าย ลู่ม่านเอาเมล็ดพริกออกมาตามที่พูดไว้ ตอนนี้อากาศยังหนาวอยู่เล็กน้อย แต่ลู่ม่านยังคงอยากลองปลูกชุดแรกออกมา นาวหากระดาษน้ำมันออกมา แล้วขอให้เฉินจื่ออานเหลาไม้ไผ่จำนวนมาก เพื่อจะทำเรือนเพาะปลูกเหมือนยุคใหม่

แต่ว่า เรือนเพาะปลูกนี้เล็กนิดเดียว มีพื้นที่เพียงพอให้พริกต้นเล็กๆ เติบโตที่นี่เท่านั้น

เฉินจื่ออานมองไปที่ลู่ม่านอย่างสงสัย “เสี่ยวม่าน นี่คืออะไร?”

ลู่ม่านยกยิ้มแล้วกล่าวว่า “ตอนนี้อากาศหนาวมากขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องเป็นบ้านของพริกสิ”

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินจื่ออานได้ยินว่ามีคนสร้างบ้านให้พริก ลู่ม่านพยายามอธิบายอีกครั้ง ใช้กระดาษน้ำมันครอบคลุมพื้นที่ให้มิดชิด ความอบอุ่นของโลกสามารถส่งเสริมการเจริญเติบโตของพริกได้

เทียบเท่ากับการจำลองสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมสำหรับการเจริญเติบโตของพริก ตอนที่คนอื่นปลูก ต้นพริกของเราก็เติบโตแล้ว

เฉินจื่ออานเข้าใจทันที “แล้วเราสามารถใช้ปลูกพืชผักชนิดอื่นได้ด้วยใช่ไหม”

ฉลาดมาก! ลู่ม่านยกยิ้ม ตาซื่อบื้อคนนี้ในตอนนี้รู้เรื่องหนึ่งก็สามารถอนุมานไปถึงเรื่องอื่นๆ ได้

“แน่นอน! เจ้าอยากปลูกอะไร” ลู่ม่านยกยิ้ม ตาซื่อบื้อคนนี้คงไม่ใช่อยากจะปลูกข้าวหรอกใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนี้ก็เป็นเรื่องยากแล้ว

อย่างน้อยในอนาคตช่วงศตวรรษที่ 21 ในเรือนเพาะปลูกสามารถเพาะปลูกผักทุกชนิด แต่ไม่เคยปลูกข้าว

“ปีหน้าเราสามารถปลูกผักได้มากขึ้น เจ้าชอบกินไม่ใช่หรือ” เฉินจื่ออานกล่าว

หัวใจของลู่ม่านอบอุ่นขึ้น ที่แท้ความคิดแรกของตาซื่อบื้อคนนี้ก็เพื่อนาง นางยกยิ้ม “ได้เลย ปลูกผักที่เจ้าชอบกินด้วย”

ในขณะที่พูด ลู่ม่านก็หว่านเมล็ดพริกที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ลงบนดินที่พรวนไว้เรียบร้อย