ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 124

“สือซ่วน เจ้ามาทำอะไรที่นี่” ลู่ม่านเดินไปถามอย่างแปลกใจ

เฉินสือซ่วนที่กำลังนั่งยองๆ อยู่ก็แข็งทื่อไปทันที จากนั้นก็รีบใช้มือเช็ดน้ำตาทิ้ง แล้วรีบลุกขึ้นมาทักทาย “น้าสาม”

“เจ้าร้องไห้อยู่เหรอ” ลู่ม่านถามด้วยความตกใจ ในความทรงจำของนาง เฉินสือซ่วนเป็นเด็กนิ่งสงบมาตลอด หลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับจ้าวซื่อครั้งที่แล้ว ทำให้ลู่ม่านสังเกตเห็นเขา

เด็กคนนี้ถ้าได้รับการเลี้ยงดูดีๆ ในอนาคตเขาจะต้องเป็นคนที่ซื่อตรงและใจดีมีเมตตาแน่นอน แต่น่าเสียดาย ถ้าให้สองเฒ่าตระกูลเฉิน ลู่หม่านคิดว่าคงจะมีโอกาสเป็นไปได้น้อยมาก

“น้าสาม ข้าไม่เป็นไร” เขาปาดน้ำตาและฝืนยิ้มออกมา

ลู่ม่านนั่งลงให้ส่วนสูงเท่ากันแล้วมองดูเขา “ไม่เป็นไร เจ้ายังเป็นเด็ก เป็นเรื่องปกติที่จะร้องไห้ตอนที่เสียใจ”

เฉินสือซ่วนเริ่มอยากจะร้องไห้อีกครั้ง “แต่ข้าโตแล้ว”

โตบ้าอะไร! ลู่ม่านมองไปที่เด็กชายตัวเล็กตรงหน้าที่เพิ่งสูงแค่เอวของนาง ถ้าในยุคปัจจุบัน เด็กคนนี้คงเพิ่งเรียนชั้นประถมศึกษาอยู่เลย แต่ในสมัยโบราณกลับต้องเติบโตก่อนวัย

“ไม่หรอก ตราบใดที่เจ้ายังไม่แต่งงาน เจ้าก็ยังไม่โต น้าสามเป็นผู้ใหญ่ ถ้าเจ้ารู้สึกเสียใจก็ร้องไห้ออกมา น้าสามจะไม่บอกคนอื่นเด็ดขาด”

ในที่สุดเฉินสือซ่วนก็ปลดปล่อยอารมณ์ของเขาและร้องไห้ออกมา

“น้าสาม ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่ต้องการข้าแล้วใช่ไหม”

เพราะแบบนี้ ถึงได้บอกว่า ถึงแม้จะพยายามแสร้งทำตัวเป็นอย่างสุดความสามารถแค่ไหน แต่ก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี

“ไม่หรอก พวกเขาแค่มีเรื่องต้องไปจัดการ” ลู่ม่านกล่าว “ตอนนี้ เจ้าเป็นผู้ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ในบ้าน เจ้าต้องช่วยป้ารองดูแลบ้านให้ดี”

เฉินสือซ่วนพยักหน้า แล้วมองไปที่น้าสามที่พูดจาอ่อนโยนตรงหน้า นางสวยมาก และนิสัยก็ดีมากด้วย ไม่เหมือนท่านแม่ที่คอยแต่จะทะเลาะกับท่านพ่อทุกวัน และไม่เหมือนท่านย่าที่ด่าทอคนอื่นไปเรื่อย

มีครั้งหนึ่ง ตอนที่เขาไปในตำบลกับท่านพ่อ เห็นคนกำลังเล่าเรื่อง คุณหนูตระกูลใหญ่ในเรื่อง มีความรู้ สุภาพและอ่อนโยน ในตอนนั้นเฉินสือซ่วนไม่เข้าใจความหมายของมัน แต่ในตอนนี้คำพวกนั้นก็แวบเข้ามาในหัวของเขา

ถ้อยคำที่ไพเราะเช่นนี้ นำมาพรรณนาถึงน้าสามผู้นี้ มันเหมาะสมมาก

ในขณะที่กำลังครุ่นคิด ลู่ม่านก็ยกยิ้มแล้วพูดว่า “สือซ่วน? เจ้ายังไม่เคยกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในโรงงานเลยใช่ไหม น้าสามจะพาเจ้าไปลองชิมดู”

“ไม่ล่ะขอรับ!” เฉินสือซ่วนรีบส่ายหน้า “ข้าไปโรงงานของน้าสามไม่ได้”

“ทำไมล่ะ” ลู่ม่านเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ข้า…” เฉินสือซ่วนเปิดปากจะพูดแต่พูดไม่ออก หลังจากผ่านไปสักพักถึงได้พูดออกมา “แม่ของข้า...”

ที่แท้ก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง เฉินสือซ่วนกังวลเรื่องที่จ้าวซื่อเคยแอบขโมยสูตรของลู่ม่านเรื่องนั้น เพราะมารดาทำผิดพลาด กลับส่งผลกระทบต่อเด็กให้ต้องแบกรับความกดดันมากถึงขนาดนี้

จ้าวซื่อช่างไม่ใช่มารดาที่ดีเลยจริงๆ

“ไม่เป็นไร น้าสามเป็นคนแยกแยะออก เรื่องนั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า น้าสามไม่โทษเจ้าหรอก”

“แต่ข้าเป็นลูกของท่านแม่” เฉินสือซ่วนหนักแน่นมาก

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ควรทำอะไรบ้าง เพื่อชดเชยความผิดของแม่เจ้า ไม่ใช่ปิดกั้นตัวเองแบบนี้ ไม่ใช่หรือไง”

พอเฉินสือซ่วนได้ยินแบบนี้ ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย ราวกับได้เห็นแสงสว่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน