ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 125

จวงลี่จ้งเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าลู่ม่านจะต้องโกรธ พอเห็นนางจึงเริ่มพูดก่อน

“เห็นของที่ข้าสั่งมาส่งแล้วใช่ไหม”

“แล้วยังไง คุณชายจวงคิดจะทำอะไร” ลู่ม่านเอ่ยถาม

“มียอดสั่งจำนวนมาก จำเป็นต้องตุนสินค้าไว้ ดังนั้นข้าจึงขอให้คนนำวัตถุดิบมา และคิดว่าเจ้าเองก็เป็นหนึ่งในเจ้าของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนี้ ข้าจึงมาอธิบายให้เจ้าเข้าใจด้วยตนเอง”

“ที่แท้คุณชายจวงก็รู้ ว่าข้าเป็นหนึ่งในเจ้าของที่นี่ด้วย” ลู่ม่านพูดถากถาง การตัดสินใจทำก่อนแล้วบอกทีหลังของจวงลี่จ้งทำให้คนไม่น่าพอใจมากจริงๆ

“แน่นอนข้ารู้! โรงงานนี้เป็นกำลังทั้งหมดของแม่นาง ถ้าไม่ใช่เพราะท่าน โรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนี้คงจะไม่เกิดขึ้น” นี่เป็นคำพูดที่ดีมาก ทำให้ความโกรธของลู่ม่านลดลงในที่สุด

แต่นางยังคงทำหน้าบูดบึ้ง มองดูวัตถุดิบที่กองจนเหมือนภูเขาตรงหน้านาง “คุณชายจวงจะไม่บอกข้าบ้างหรือว่าท่านนำวัตถุดิบมากมายเหล่านี้มา ท่านวางแผนที่จะเตรียมสินค้าให้ใคร หรือท่านตั้งใจจะแจกจ่ายบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้กับพวกเราทุกคนในยุคก่อนราชวงศ์ถัง คิดจะทำการกุศล?”

ลู่ม่านพูดกัดเก่งมาก และจวงลี่จ้งส่ายหน้าอย่างจนใจ “เรื่องนี้ ท่านไม่รู้จะดีกว่า อย่างไรก็ตาม ส่วนแบ่งที่เป็นของท่าน จะไม่ลดน้อยลงแน่นอน”

ลู่ม่านรู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งที่เขาพูด ทำไมฟังแล้วเหมือนเขาจะทำสิ่งไม่ดี?

นางจ้องมาไปที่เขาเล็กน้อย “คิดจะทำเรื่องไม่ดีหรือไง?”

“ไม่ใช่แน่นอน!” จวงลี่จ้งกัดฟันกรอด “เพียงแค่ตอนนี้ยังพูดไม่ได้”

“ขอแค่ไม่ใช่เรื่องไม่ดี ข้าก็ไม่เคยคิดว่าเงินจะร้อนมือ” หลังจากนิ่งเงียบไปสักพัก ลู่ม่านจึงกล่าวเสริมว่า “ถึงแม้จะเป็นเรื่องไม่ดี ท่านก็เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ ไม่เกี่ยวอะไรกับข้า”

นางปัดความรับผิดชอบได้สะอาดมาก จวงลี่จ้งจนใจ จึงได้แต่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“ได้!” เขารับปากอย่างเต็มใจ

ลู่ม่านเหลือบมองเขาด้วยความสงสัย แต่ไม่ได้พูดอะไรอีก

ทั้งสองคนทำการปรับเปลี่ยนปัญหาด้านการผลิตในปัจจุบัน สำหรับส่วนนี้ ลู่ม่านมีประสบการณ์มากกว่า ในยุคปัจจุบัน นางเริ่มธุรกิจมาจากศูนย์ จนประสบความสำเร็จ

ดังนั้นจึงจัดการทุกอย่างได้ง่าย และจวงลี่จ้งก็พอใจมากเช่นกัน

หลังจากสั่งงานทุกอย่างเสร็จ ลู่ม่านก็ลุกขึ้นยืน และมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ใกล้ค่ำแล้ว ได้เวลาทำอาหารเย็นแล้ว

จวงลี่จ้งเห็นแบบนี้จึงรีบตามไป ในตอนแรกลู่ม่านนึกว่าเขากำลังจะกลับไปแล้วเช่นกัน แต่หลังจากออกจากประตู แล้วเดินไปหลายก้าว นางพบว่าจวงลี่จ้งไม่ได้กลับไป แต่กลับเดินตามนางไปที่บ้านของนางด้วย

ชู่ม่านตกตะลึง “ท่านจะไปกินข้าวที่บ้านข้า? ”

นางคิดว่าประโยคนี้ไม่มีปัญหา ถ้าเขาอยากจะไป นางก็เตรียมอาหารเย็นเพิ่ม แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจวงลี่จ้งจะหยุดชะงักไปเล็กน้อย แล้วรีบพูดอีกครั้ง “ไม่ใช่ ข้าจะไปรับท่านอู๋”

ลู่ม่าน “...”

คิดว่านางไม่รู้จักท่านอู๋หรือไง? ท่านอู๋จะกลับไปโดยไม่ได้กินข้าวก่อนเมื่อไหร่กัน? แต่คนตรงหน้ากลับดูเป็นธรรมชาติมาก ราวกับว่าลู่ม่านจะไม่ให้เขากินได้จริงๆ

นางขี้เกียจเกินกว่าจะบ่นถึงเขาแล้ว จู่ๆ ลู่ม่านก็นึกขึ้นได้ว่าตอนที่นางเอาเมล็ดพริกออกมาหว่านก่อนหน้านี้ ยังมีพริกเหลืออยู่บ้าง ซึ่งเธอทำดารตากแห้งไว้แล้ว

ดีมาก คุณชายจวงเก่งมากไม่ใช่หรือไง? หม้อไฟคืนนี้ทำแบบเผ็ดแซ่บไปเลยก็แล้วกัน!!!

ท่านอู๋ดีใจมากพอเห็นลู่ม่านเตรียมหม้อไฟ จวงลี่จ้งมองไปที่ท่านอู๋อย่างสงสัย แค่มองแวบแรกก็รู้ว่าเขาสนใจมาก แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังนิ่งเงียบ ไม่ยอมถามออกมา

พอเห็นแบบนี้ ลู่ม่านก็ยกยิ้ม แล้วทำหม้อไฟของนางต่อไป มีเพียงเฉินจื่ออานเท่านั้นที่มองความขี้แกล้งของลู่ม่านออก แต่ก็ยังเอ็นดูไม่ต่อว่านาง “ถึงแม้คุณชายจวงจะเย็นชามาก แต่เขาก็เป็นเพื่อนร่วมงานของเรา”