ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 126

เมืองหย่งอานสมแล้วที่เป็นเมืองหลวงของยุคก่อนราชวงศ์ถัง แต่พอเห็นบ้านเรือนที่สูงใหญ่แล้ว ลู่ม่านก็ต้องตกใจไปทันที

มิน่าล่ะ ในช่วงศตวรรษที่ 21 ทั้งภาพยนตร์และสารคดีหลายเรื่องยกย่องกัน ถึงความเจริญรุ่งเรืองของราชวงศ์ถัง ถึงแม้ยุคก่อนราชวงศ์ถังจะถือเป็นเมืองที่ถูกทำลายไปแล้ว แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ลู่ม่านตกตะลึงได้แล้ว

เฉินจื่ออานเองก็ตกตะลึงเช่นกัน พอเห็นบ้านเรือน ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออกไปเลย

ผู้ดูแลร้านช่ายส่งทั้งสองไปยังเรือนพักส่วนตัวของจวงลี่จ้งในเมืองหย่งอาน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากใจกลางเมืองที่แสนคึกคักเท่าไหร่ จวงลี่จ้งไม่อยู่ที่นั่น แต่พ่อบ้านคอยต้อนรับพวกเขา

จากนั้น ก็เตรียมเสื้อผ้าและน้ำร้อนไว้สำหรับอาบน้ำให้ พร้อมกับจัดที่พักผ่อนให้พวกเขา

ลู่ม่านเหนื่อยมากจริงๆ นางต้องใช้เวลาสองสามวันที่ผ่านมาอยู่ในรถม้า รู้สึกเหนื่อยก็พักสายตา รู้สึกง่วงนอนก็พิงไหล่ของ เฉินจื่ออานนอนหลับ แต่เพราะแรงกระแทกของล้อหมุนทำให้นางนอนไม่ค่อยหลับเลย

ทันทีที่หัวแตะหมอน ลู่ม่านก็ผล็อยหลับไปเลย

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าเฉินจื่ออานกำลังนั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง ทันทีที่เขาได้ยินการเคลื่อนไหว เขาก็ตื่นขึ้นทันที พอเห็นว่าเป็นลู่ม่านก็รู้สึกโล่งใจขึ้น

“เสี่ยวม่าน ตื่นแล้วเหรอ?”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว “ทำไมเจ้าถึงไม่นอนดีๆ บนเตียงล่ะ”

เฉินจื่ออานตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเรา ข้ากลัวว่าหลับไปแล้วจะไม่ปลอดภัย” หลังจากหยุดไปเล็กน้อย เขาก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ยังเหนื่อยอยู่ไหม? อยากนอนต่ออีกหน่อยหรือเปล่า!”

ลู่ม่านมองดวงตาที่เริ่มแดงด้วยความสงสาร “ตาของเจ้าแดงจนแทบจะเหมือนกระต่ายแล้ว!”

“ข้าไม่ใช่กระต่าย ข้าเกิดคนเกิดปีมะโรง” เฉินจื่ออานกล่าว

ลู่ม่าน “...ตาซื่อบื้อ!” พูดจบนางก็ลุกขึ้นคว้าแขนของเฉินจื่ออาน “ข้านอนพอแล้ว เจ้านอนพักก่อน ถ้าเจ้าพักผ่อนไม่พอจนป่วยขึ้นมา ข้าอยู่ที่นี่คนเดียวจะทำอะไรได้”

บางทีประโยคนี้อาจเจาะเข้าไปถึงหัวใจของเฉินจื่ออาน จนสุดท้ายเขาก็ยอมทำตามรีบล้มตัวลงนอน

แต่ไม่นานก็มีสาวใช้มาเรียก “แม่นางลู่ คุณชายเฉิน คุณชายรองกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

เฉินจื่ออานรีบลุกขึ้น และเดินออกไปพร้อมกับลู่ม่าน

ตอนที่มาถึงในตอนเช้า ทุกคนต่างก็เหนื่อยจากการเดินทางมา จึงไม่มีเวลาได้สำรวจบ้าน แต่ตอนนี้ หลังจากที่หลับเต็มอิ่มแล้ว ลู่ม่านถึงได้มีเวลามองสำรวจอย่างจริงจัง

ถ้าบอกว่าบ้านของนางเป็นบ้านหลังแรกในหมู่บ้านไป่ฮัว พอเอามาเทียบกับบ้านหลังนี้แล้วมันเทียบกันไม่ติดเลย ถึงจะเป็นเพียงเรือนหลังเล็ก พื้นที่มันก็ใหญ่กว่าบ้านของลู่ม่านถึงสิบเท่า

ตรงสวนดอกไม้มีทางเดินเล่น และศาลาในสวน แม้แต่สาวใช้ที่เดินนำหน้าก็ยังสวมชุดผ้าไหม ช่างดูหรูหราเสียจริงๆ

แต่คนที่ดูหรูหราเช่นนี้กลับคิดแต่จะครอบครองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของนางไว้เป็นจำนวนมาก ช่างไม่อายเอาเสียเลย!

ลู่ม่านบ่นในใจ และพอเดินผ่านสวนตรงไปที่เรือนขนาดใหญ่ที่คล้ายกับห้องหนังสือ ต่อมา ลู่ม่านถึงได้เข้าใจ บรรดาตระกูลที่ร่ำรวยเหล่านั้น พยายามสร้างห้องหนังสือแยกเดียวออกมา ก็เพื่อความสงบและเป็นส่วนตัว

บริเวณโดยรอบว่างเปล่า และไม่มีวิธีซ่อนหญิงสาวไว้ ดังนั้นจึงยากที่จะถูกแอบฟังได้

สาวใช้ผลักเปิดประตูห้องหนังสือและกล่าวว่า “คุณชายรองเจ้าคะ พวกแม่นางลู่มาแล้วค่ะ”

“อืม บอกให้พวกเขาเข้ามาได้” จวงลี่จ้งตอบกลับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม