ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 128

เฉินจื่ออานเข้ามาก็ถามออกมาตรงๆ ไม่เหลือที่ว่างให้ตาแก่เฉินได้เตรียมตัวรับมือเลย ตาแก่เฉินตกตะลึงสักพักก่อนจะตอบว่า “ตระกูลจวงเรื่องอะไรกัน?”

พอเห็นหน้าตาที่สับสนของตาแก่เฉินเหมือนว่าเขาไม่รู้เรื่องจริงๆ เฉินจื่ออานรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เฉินหลี่ซื่อที่อยู่ข้างๆ พูดด่าทออย่างไร้เหตุผล “จื่ออาน เจ้าก็มาที่นี่เพื่อซักถามพ่อของเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าจื่อคังถูกจับไปกว่ายี่สิบวันแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? .”

เอ่ยปากก็พูดถึงแต่เฉินจื่อคัง เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว “เรื่องของจื่อคัง จะได้บทสรุปในไม่ช้านี้”

“บทสรุปอะไร?” เฉินหลี่ซื่อพูดขึ้นเสียง “เจ้ามีวิธีช่วยจื่อคังออกมาใช่ไหม”

เฉินจื่ออานส่ายหน้าและบอกตามจริงในสิ่งที่จวงลี่จ้งกล่าวไว้ก่อนจะมาที่นี่ “จื่อคังพูดใส่ร้ายตระกูลจวงตอนอยู่ในคุก และตอนนี้ตระกูลจวงโกรธมาก...”

ขาของเฉินหลี่ซื่ออ่อนลง “แล้วจื่อคังของข้าจะเป็นยังไงล่ะ?”

ตาแก่เฉินยังคงมองไปที่เฉินจื่ออานด้วยดวงตาเบิกกว้าง “จื่ออาน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จื่อคังก็เป็นน้องชายของเจ้า!”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการป่วยหรือเปล่า แต่ตาแก่เฉินไม่มีความกระตือรือร้นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว คนทั้งคนดูแก่ตัวลงมาก เขาทำได้แค่อ้อนวอนเฉินจื่ออานเท่านั้น “เจ้าเองก็อยากจะสอบบัณฑิตเช่นกัน ถ้าครั้งนี้จื่อคังมีอะไรเกิดขึ้น เจ้าก็จะได้รับผลกระทบด้วยในอนาคตอย่างแน่นอน”

ตาแก่เฉินพยายามพูดเกลี้ยกล่อม เฉินหลี่ซื่อรีบเงยหน้าขึ้นและมองไปทางเฉินจื่ออานอย่างระมัดระวัง “จื่ออาน เจ้าคิดจะสอบบัณฑิตอย่างนั้นหรือ?”

เฉินจื่ออานไม่ได้ตอบอะไร ถือว่ายอมรับแล้ว เฉินหลี่ซื่อขมวดคิ้ว “ไม่ได้ เจ้าจะสอบบัณฑิตไม่ได้ ตอนเจ้ายังเด็ก หมอดูได้ดูดวงชะตาให้เจ้า ชีวิตของเจ้าควรจะเป็นชาวนา มีเพียงจื่อคังเท่านั้นที่มีดวงเป็นบัณฑิต! ถ้าเจ้าเปลี่ยนชะตาตัวเองสวรรค์จะลงโทษ จนญาติพี่น้องต้องถูกลงโทษไปด้วย!”

คำพูดนี้ทำให้ลู่ม่านตกตะลึง นางเคยสงสัยมาตลอดว่าทำไมเฉินจื่ออานที่เป็นลูกของตระกูลเฉินเหมือนกัน แต่เฉินหลี่ซื่อกลับไม่ชอบเขาเลย แม้แต่เฉินจื่อฟู่กับเฉินจื่อฉายยังก็ได้รับความรักมากกว่าเฉินจื่ออานเลย

ที่แท้ ก็มีเรื่องพิศดารแบบนี้อยู่ด้วยนี่เอง

ลู่ม่านเยาะเย้ย “ท่านแม่พูดอย่างนี้มันไร้เหตุผลเกินไปหรือไม่? แค่หมอดูทำนาย ข้าว่า คนที่ทำให้ญาติพี่น้องลำบากไปด้วย คือจื่อคังมากกว่า!”

“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไร!” เฉินหลี่ซื่อคำรามขึ้นมาทันที “จื่อคังของข้าคือเทพบัณฑิตลงมาเกิด! ต้องเป็นเพราะจื่ออาน อยากจะร่ำเรียนถึงได้ส่งผลกระทบต่อจื่อคังของข้า!”

“หยุดเถียงกันได้แล้ว!” ตาแก่เฉินปวดหัวกับเสียงทะเลาะกันมาก จนตะโกนอย่างหมดความอดทน

เฉินหลี่ซื่อร้องไห้ทันที และนั่งลงบนพื้น “ตาแก่ เจ้ารู้ว่าจื่ออานอยากจะร่ำเรียนทำไมถึงไม่บอกข้า ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้น เจ้าอยากจะฆ่าจื่อคังของข้าใช่ไหม!”

ความสามารถของเฉินหลี่ซื่อในการตะโกนดังนั้นสมคำเล่าลืออย่างยิ่ง เสียงนั้นแทบจะทำให้ทั้งอาคารแทบจะพังทลาย ถึงแม้ตาแก่เฉินจะใช้กำลังทั้งหมดของเขา ก็หยุดนางไม่ได้ และยังทะเลาะกันรุนแรงมากขึ้น

ตาแก่เฉินโกรธมากจนล้มลงไปทันที หลังจากไอออกมาอย่างแรง เปลือกตาของเขาก็ปิดลงและเป็นลมหมดสติไป

เฉินจื่ออานตกใจ ไม่มีเวลาได้คิดว่าไม่มีเงินติดตัว เขารีบอุ้มตาแก่เฉินลงไปข้างล่าง เฉินหลี่ซื่อก็รู้ว่าเขาอาการหนักแน่ๆ

ด้านนอกประตู คนขับที่พ่อบ้านจัดให้ยังรออยู่ พอเห็นเฉินจื่ออานออกมาแบบนี้ เขาก็รีบลงจากรถ “คุณชายเฉิน เกิดอะไรขึ้น”

“ช่วยส่งพ่อของข้าไปที่ร้านยาฉืออานในเมืองหลวงได้ไหม เขาหมดสติไปแล้ว”

“ได้!” คนขับไม่พูดอะไรมาก เขาปล่อยให้ตาแก่เฉินเข้าไปในรถ เฉินจื่อฟู่กับเฉินหลิ่วเอ๋อที่เพิ่งกลับมาจากด้านนอกและเพิ่งเห็นฉากนี้ พวกเขาก็ตกใจและรีบวิ่งตามขึ้นไปด้วย