ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 129

ลู่ม่านไม่สนใจนาง และเดินตามเฉินจื่ออานเข้าไป จิตวิญญาณในการช่วยชีวิตคนและช่วยเหลือผู้บาดเจ็บของร้านยาฉืออานยังคงดำเนินปกติ พอเห็นว่าตาแก่เฉินอยู่ในอาการสาหัส พวกเขาจึงรีบเชิญท่านหมอมาทำการรักษาก่อน

โชคดีที่พามาส่งทันเวลา ไม่นาน ตาแก่เฉินก็อาการทรงตัว

คนงานที่อยู่ข้างหลังเตือนว่า “รบกวนไปจ่ายค่ายาและค่ารักษาด้วย”

ทันทีที่คำพูดจบลง เฉินหลี่ซื่อและคนอื่นๆ ก็ถอยหลังไปทีละคน เฉินจื่ออานเองก็ไม่มีเงินติดตัว ดังนั้นเขาจึงถามได้เพียงพูดเสียงเบาว่า “ท่านแม่ ท่านยังมีเงินเหลืออยู่หรือไม่?”

“ข้ามีเงินที่ไหนกัน” เฉินหลี่ซื่อรีบจับกระเป๋าเงินไว้แน่น และตะโกนปฏิเสธทันที ที่จริงแล้วเฉินหลี่ซื่อยังมีเงินอยู่ ถึงแม้จะลำบาก แต่นางก็ยังมีขี้เหนียวมาก

แต่ว่า นางเห็นเฉินจื่ออานมาแล้ว จึงยิ่งไม่อยากเอามันออกมาใช้

เฉินจื่อฟู่ยังพูดอย่างมีเหตุผล “จื่ออาน เจ้าแต่งตัวดีขนาดนี้ แค่เงินสักสองสามร้อยเหวินคงหาได้ไม่ยากหรอกจริงไหม?”

เฉินจื่ออานสีหน้าลำบากใจขึ้นมาทันที “พี่รอง ข้าบอกไปแล้ว ว่าเรามาอย่างกะทันหัน”

“ไม่เอาน่า อย่าโกหกพี่รองของเจ้าเลย พี่รองไม่ได้คิดจะเกาะเจ้ากินเสียหน่อย” เฉินจื่อฟู่ยกยิ้ม

เฉินจื่ออานตัวแข็งทื่อ แล้วมองไปทางเฉินหลี่ซื่ออย่างร้อนรน “ท่านแม่ ถึงเวลานี้แล้ว ท่านยังคิดว่าข้าโกหกอยู่อีกเหรอ”

เฉินหลี่ซื่อเบือนหน้าหนีไม่สนใจเขา เฉินหลิ่วเอ๋อพูด “พี่สาม ท่านพ่อรักพี่มากตอนที่พี่ยังเด็ก”

ทั้งสามคนผลัดกันตำหนิเพื่อดึงดูดคนรอบข้าง ภายใต้ความแตกต่างที่ชัดเจน พวกเขาทั้งหมดเชื่อคำพูดของเฉินหลี่ซื่อ และโยนความผิดไปให้เฉินจื่ออาน

ในขณะที่กำลังต่อว่า จวงลี่จ้งก็เดินเข้ามาจากประตู

เป็นคนขับรถที่ลู่ม่านเพิ่งขอให้ไปแจ้งข่าวให้เขาทราบ ในขั้ตอนแรก นางแค่หวังว่าจวงลี่จ้งจะให้นางยืมเงินบางส่วนก่อนในกรณีฉุกเฉิน แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาเอง

ในตอนแรกเฉินหลิ่วเอ๋อยังมีอาการหวาดกลัวอยู่บ้างว แต่ทันทีที่เธอเห็นหน้าจวงลี่จ้ง นางก็ตัวอ่อนไปทันที

“พี่สาม แน่นอนข้าเชื่อท่านอยู่แล้ว”

เฉินจื่ออานตกตะลึง และได้ยินเสียงของจวงลี่จ้งดังมาจากข้างหลังเขา “คุณชายเฉิน แม่นางลู่”

เฉินจื่ออานกล่าวทักทายด้วยเสียงทุ้มต่ำ แล้วพูดว่า “คุณชายจวง ข้าของคุยด้วยได้หรือไม่!” สุดท้าย ตาแก่เฉินก็เป็นพ่อของเขา ตอนนี้กำลังป่วย เฉินจื่ออานอยากจะช่วยเขาจริงๆ

จวงลี่จ้งส่ายหน้า “คุณชายเฉินต้องการจะขอยืมเงินจากข้า ข้ารู้ว่าพวกท่านออกมาในวันนี้ไม่ได้พกเงินมาเลย จึงเตรียมที่พักและเสื้อผ้าให้พวกท่านตอนเช้า ข้าอยากจะรู้ว่าคุณชายเฉินต้องการอะไรอีก? ข้าจะได้ให้คนเตรียมไว้ให้”

เฉินจื่ออานส่ายหน้า “ไม่ ไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณชายจวง แค่พ่อของข้าป่วยและต้องใช้เงินอย่างเร่งด่วน… ข้าจะคืนให้ทัมทีที่กลับไปถึงหมู่บ้านไป่ฮัว”

มีคนจำจวงลี่จ้งได้ และรู้ว่าตระกูลจวงเป็นตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง แต่ถึงแม้จะเป็นตระกูลใหญ่ แต่พวกเขาประพฤติดีมาโดยตลอด ก็ไม่เคยกลั่นแกล้งผู้อื่น

ดังนั้นในเวลานี้ พอเห็นจวงลี่จ้งพูดเช่นนี้ บรรดาผู้ที่มีอคติต่อเฉินจื่ออานจึงเปลี่ยนใจไปทีละคน

หลังจากหันหลังกลับมามอง จวงลี่จ้งกล่าวโดยไม่คาดคิดว่า “แน่นอนว่าได้อยู่แล้ว แต่คุณชายเฉินเป็นแขกของตระกูลจวง ค่าใช้จ่ายส่วนตัวทั้งหมดข้าสามารถรับผิดชอบได้ แต่ถ้าเราจะขอยืมเงินก็คงต้องทำให้เป็นหลักการ เราคงต้องไม่รับยืมจากร้านเงินของตระกูลข้าดีไหม?”

เฉินจื่ออานพยักหน้า เขาก็คิดว่ามันเหมาะสมมาก จิตในมนุษย์เป็นสิ่งที่คาดเดายากที่สุดในโลกนี้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาสร้างปัญหาให้กับตนเองในครั้งนี้มากจริงๆ อีกต่างหาก

“คุณชายเฉินต้องการเท่าไหร่ขอรับ?” คนรับใช้ที่อยู่ข้างหลังเขาถาม “ดอกเบี้ยในเฉียนจวง(*มีลักษณะคล้ายกับธนาคารในยุคปัจจุบัน)ของเราคือวันละหนึ่งร้อยเหวิน”