ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 131

สถานการณ์เฉินจื่ออานกับเขาไม่เหมือนกัน ไม่เข้าใจความยินดีของเขา จึงเพียงฉีกยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

หลังจากจัดการเสร็จแล้ว ทางด้านตาแก่เฉินก็จ่ายเงินไป ในมือเฉินจื่ออานเหลือเงินประมาณหนึ่งพวงกับห้าร้อยเหวิน เอาให้ลู่ม่านเก็บไว้ เขาค่อยพูดขึ้นว่า

“เรื่องนี้เป็นปัญหาของบ้านเฉิน รบกวนคุณชายจวงตลอดคงไม่ดี เดี๋ยวท่านแม่ข้าจะ...” เฉินจื่ออานนิ่งไป เพราะก่อนหน้านี้บอกว่าจะออกมาจากตระกูล ยังไงในใจเฉินจื่ออานก็รู้สึกขุ่นเคือง

แต่ไม่ช้า เขาก็กลับมาเป็นปกติ พร้อมพูดขึ้นว่า “เราไปหาโรงเตี๊ยมอยู่ก่อน หลังจากแก้ไขปัญหาแล้วเราก็กลับหมู่บ้านไป่ฮัว”

ลู่ม่านรู้ ในใจเฉินจื่ออานทรมาน จึงไม่เถียงอะไร ผงกหัวตาม

เพียงแค่คิดว่า หากต่อไปมีเงินแล้ว จะต้องซื้อบ้านอยู่ที่เมืองหย่งอาน ถึงตอนนั้น เมื่อพวกเขาอยากมาที่นี่ ก็ไม่ต้องกลัวไม่มีที่อยู่

ตอนที่อยู่ยุคปัจจุบัน ลู่ม่านเคยเห็นข่าวว่า มีคนซื้อบ้านตามเมืองใหญ่มากมาย เพื่อไม่ว่าจะไปไหนก็รู้สึกเหมือนอยู่บ้าน

ราคาบ้านในยุคปัจจุบันสูงจนน่ากลัว แต่ยุคก่อนราชวงศ์ถังนี้ยังถือว่าสมเหตุสมผล

มองออกไปบนฟ้า ซึ่งก็ใกล้จะมืดแล้ว ทำงานยุ่งมาทั้งวัน อาศัยตอนที่ฟ้ายังสว่าง ลู่ม่านเตรียมที่จะไปหาโรงเตี๊ยมใกล้ๆ นี้ก่อน แต่เพิ่งลุกขึ้นก็เจอเฉินจื่อฟู่วิ่งมาจากด้านนอก

ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นเหงื่อ พร้อมพูดขึ้นว่า “จื่ออาน แย่แล้ว”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว ไม่พูดไม่จา เฉินจื่อฟู่พูดต่อว่า “หลิ่วเอ๋อ หลังจากวิ่งออกไปก็หาไม่เจอแล้ว”

เฉินจื่ออานรีบลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “หาไม่เจอได้ยังไง?”

“ข้าก็ไม่รู้” เฉินจื่อฟู่ก็ร้อนใจขึ้นมา ต่อให้ปกติชอบเอารัดเอาเปรียบ แต่ยังไงเฉินหลิ่วเอ๋อก็เป็นน้องสาวของเขา ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่ตอนกลางคืนห้ามออกนอกเคหสถาน

หากยังตามหาไม่เจอ ค่ำคืนมืดมิด เด็กผู้หญิงคนหนึ่งยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

แน่นอนว่าเฉินจื่ออานก็รู้ จึงไม่กล้าชักช้า พร้อมพูดขึ้นว่า “เรารีบแยกย้ายกันไปตามหา หากตามหาไม่เจอ ก่อนเวลาห้ามออกนอกสถานที่ ให้รีบกลับมาที่โรงหมอนี้”

“ได้” เฉินจื่อฟู่พูดขึ้น

“ใช่ พี่ใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่ล่ะ?” จู่ๆ ลู่ม่านก็ถามขึ้น

มาที่นี่เกือบหนึ่งวันแล้ว ยังไม่เห็นเฉินจื่อฉายกับจ้าวซื่อเลย แม้แต่เหอฮัวก็ไม่เห็น

“พวกเขา....” สีหน้าเฉินจื่อฟู่ลังเล สุดท้ายก็ไม่พูดออกมา เพียงพูดขึ้นว่า “เรื่องค่อนข้างยาว รอตามหาหลิ่วเอ๋อเจอแล้วค่อยว่ากัน”

พูดเสร็จ เขาก็ออกไปแล้ว

เฉินจื่ออานก็จะออกไปตามหาด้วย ให้ตาแก่เฉินอยู่กับลู่ม่าน แต่ลู่ม่านเห็นว่า นางเป็นลูกสะใภ้ ยังไงดูแลตาแก่เฉินก็ค่อนข้างไม่สะดวก จึงจ่ายเงินจ้างเด็กจัดยามาดูแล

จากนั้นก็ตามเฉินจื่ออานออกไปหาคนด้วย

นางกับเฉินจื่ออานไปทางหนึ่ง เฉินหลี่ซื่อกับเฉินจื่อฟู่ไปทางหนึ่ง ทั้งสี่คนตามหาสอบถามไปทั่วจนสุดถนน ก็ไม่ได้ข่าวของเฉินหลิ่วเอ๋อ

เมื่อมองดู คนในตลาดเริ่มทยอยลดลงแล้ว

พวกเขาก็ไม่กล้าหาต่ออีก จึงจำต้องกลับมาที่ร้านยาฉืออาน

เฉินจื่อฟู่กับเฉินหลี่ซื่อก็กลับมาแล้ว เห็นพวกเขากลับมามือเปล่า ก็โศกเศร้าอย่างมาก เฉินหลี่ซื่อร้องไห้ออกมา

“หลิ่วเอ๋อช่างน่าสงสาร นี่จะทำอย่างไรดี”

เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “เมื่อกี้เจ้าออกไปพร้อมกับหลิ่วเอ๋อไม่ใช่หรือ? เห็นไหมว่านางวิ่งไปทางไหน?”

เฉินหลี่ซื่อส่ายหัว แล้วก็กรีดร้องขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ต้องโทษคุณชายจวงคนนั้น หากไม่ใช่เพราะเขาทำให้นางอับอาย นางจะวิ่งหนีออกไปได้อย่างไร? จื่ออาน เจ้าไปหาคุณชายจวงคนนั้น เขามีอำนาจในเมืองหย่งอาน ให้เขาคืนหลิ่วเอ๋อกลับมาให้ข้า”