ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 140

หนุ่มน้อยเห็นแล้ว ก็ร้องไห้ขึ้นมาทันที

คงเป็นเพราะเสียงเรียกของหนุ่มน้อย? คนแก่มีความรู้สึกขึ้นมาบ้าง ลู่ม่านยื่นของกินให้เขาอีกครั้ง แล้วเขาก็ค่อยๆ กินลงไปอีกครั้ง

เฉินจื่ออานรีบเอาน้ำให้เขาดื่ม ให้เขาได้มีแรงขึ้นมาหน่อย

ขนมที่เหลือพวกนั้น ลู่ม่านก็ไม่เอาคืน ยื่นให้กับหนุ่มน้อยเมื่อกี้คนนั้น

“พวกเจ้าตกอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ยังไง?”

หนุ่มน้อยหัวเราะอย่างขมขื่น พร้อมพูดขึ้นว่า “เราหนีมาจากทางตอนเหนือ ที่นั่นเป็นชายแดน ที่นั่นมักถูกเจ้าหน้าที่และทหารของแคว้นเพื่อนบ้านคุกคาม ครั้งนี้ ทั้งหมู่บ้านถูกเผาหมด ข้ากับปู่หนีออกมา ที่บ้านยังมีคนอื่น ทั้งหมดล้วน.....”

หนุ่มน้อยพูดต่อไม่ไหวแล้ว แต่ลู่ม่านก็เข้าใจแล้ว

“ทำไมราชสำนักไม่ส่งทหารมาหรือ?” เฉินจื่ออานถามขึ้น

หนุ่มน้อยส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ราชสำนักเคยส่งทหารมา แต่ที่นั่นหนาวมาก ทหารแคว้นเพื่อนบ้านล้วนผ่านการฝึกฝนมา.....”

ถือเป็นแรงกดดันในการป้องกันของประเทศ ไม่ใช่เรื่องที่ชาวบ้านควรจะถาม เฉินจื่ออานก็ไม่พูดอะไรอีก ลู่ม่านก็พูดขึ้นว่า “งั้นต่อไปพวกเจ้าจะไปไหน?”

ได้ยินแบบนี้ หนุ่มน้อยคนนั้นคุกเข่าลง พร้อมพูดขึ้นว่า

“พี่สาว ข้ากับปู่ไร้ญาติขาดมิตร ในเมื่อวันนี้พี่สาวช่วยเราไว้ เรายินยอมปรนนิบัติรับใช้พี่สาวไปตลอดชีวิต เพียงหวังให้พี่สาวเลี้ยงอาหาร พวกเราก็พอใจแล้ว”

ลู่ม่านเติบโตมาขนาดนี้ ยังไม่เคยมีใครคุกเข่าไหว้ จึงตกใจไม่น้อย

“รีบลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมา”

“หากพี่สาวไม่รับปาก ข้าก็คุกเข่าไม่ลุกขึ้นมา”

ลู่ม่าน “......”

หนุ่มน้อยเห็นแล้วก็รีบพูดขึ้นว่า “พี่สาวเป็นห่วงเรื่องสถานะของพวกเราหรือเปล่า?” พูดเสร็จ เขาลวงเอาเอกสารออกมาจากในกระเป๋า พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่เป็นทะเบียนบ้านของเรา ข้าชื่อเหอ...ชิง ปู่ของข้า เหอซาน”

เอกสารทะเบียนของทางด้านเฉียนถังนั้นครบถ้วน ลู่ม่านให้เขาเก็บไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ ในเมื่อพวกเจ้าไม่มีที่ไป งั้นก็ไปที่บ้านข้าเถอะ”

สายตาเหอชิงเป็นประกาย แล้วก็ได้ยินลู่ม่านพูดขึ้นอีกว่า “แต่ข้าไม่ต้องการคนปรนนิบัติ พวกเจ้าไปที่บ้านของข้า ข้าจะจ่ายเงินเดือนให้พวกเจ้า จ่ายตามมาตรฐานในโรงงานของข้า ที่บ้านขาดยาม กับคนงานคนหนึ่ง....”

ตอนที่พูดถึงคนงาน เหอชิงกับเหอซานต่างมองตากัน ไม่พูดไม่จา

หลังจากนั้น ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานจึงประคองทั้งสองคนขึ้นรถ

เหอชิงคล่องแคล่วมาก จะต้องให้เขาไปขับรถ ลู่ม่านดูท่าทีเขาไม่เลว จึงตอบตกลง

มาถึงหน้าประตูบ้าน เหอชิงมองเห็นบ้านราวกับภาพวาดนั่น สายตาเป็นประกาย พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สาว ที่แท้บ้านของเจ้าเป็นแบบนี้หรือ?”

ลู่ม่านขำอยู่ในใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นเริ่มแรกเจ้าคิดว่าบ้านข้าเป็นอย่างไร?”

เหอชิงไม่กล้าพูด ที่จริงเริ่มแรกเขาคิดว่าลู่ม่านเป็นเพียงชาวสวนธรรมดา เดิมลู่ม่านบอกว่าจะให้เงินเดือนเขา เขายังเป็นห่วงว่าจะสร้างความเดือดร้อนให้กับพวกนาง

“ไม่มีอะไร พี่สาว บ้านของท่านสวยมาก” เหอชิงพูดชม

ลู่ม่านก็พูดขึ้นอย่างไม่ถ่อมตนว่า “เจ้าก็คิดแบบนี้ใช่ไหม”

เมื่อก่อนตอนที่สร้างบ้าน ภายในมีห้องส่วนตัวสองห้อง ภายในห้องสองห้อง ตกแต่งภายในตามมาตรฐานทั่วไป สะดวกสบายกว่าบ้านสวนทั่วไปอย่างมาก

ส่งทั้งสองคนเข้าไปแล้ว เหอชิงกับเหอซานก็คุกเข่าลง ลู่ม่านรีบประคองพวกเขาไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ต่อไปก็จะอยู่ทำงานในบ้านเดียวกันแล้ว คุกเข่าให้กันไปมาแบบนี้ไม่ดี พอดีที่บ้านมีเสื้อผ้าที่อาจารย์โจวทำไว้ก่อนหน้านี้ และมีเสื้อผ้าเก่าที่จื่ออานใส่จนเล็กแล้ว ข้าไปเอามาให้เจ้าใส่ วันนี้พวกเจ้าอาบน้ำ กินให้อิ่ม แล้วพักผ่อนให้เต็มอิ่ม”

เหอชิงรีบพูดขอบคุณ ลู่ม่านเตรียมของให้พวกเขาเสร็จแล้วก็กลับมา