ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 141

กับความรู้สึกที่ช้าของเฉินจื่ออาน ในใจลู่ม่านบ่นด่าอย่างที่สุด

เมื่อก่อนเคยเห็นในทีวียุคปัจจุบัน มีคนโบราณมากมายที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายและร่วมสาบานเป็นพี่น้องกัน กระทั่งมีมู่หลานที่เป็นทหารด้วย ตอนนั้น นางมักรู้สึกว่าปลอมอย่างมาก

เป็นไปได้ยังไงที่หญิงแต่งเป็นชายแล้วดูไม่ออก? แต่ตอนนี้ดูแล้ว สายตาชายแท้นั้นซื่อจริงๆ

เฉกเช่นสาว ๆ ในยุคปัจจุบันที่แต่งหน้านู้ด ๆ ชายแท้มักจะคิดว่าคนอื่นไม่ได้แต่ง

เหอชิงเอาเอกสารทะเบียนออกมาอีกครั้ง พลิกไปถึงหน้าสุดท้าย เขียนไว้ว่าเหอเย่ว

“พี่สาว นี่เป็นชื่อของข้า เหอชิงเป็นพี่ชายของข้า ตอนที่พวกเราอยู่ระหว่างทาง เขาก็หิวตายแล้ว”

เหอเย่วร้องห่มร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “หลังจากพี่ชายตายแล้ว ข้ากับปู่เดินมุ่งหน้ามาทางใต้ เป็นผู้หญิงเดินทางไม่สะดวก จึงแต่งตัวเป็นชาย ตอนที่เจอพี่สาว ข้ากับปู่เข้าตาจนไม่มีทางไปจริงๆ ดูครอบครัวพี่สาวแล้วไม่น่าจะเป็นคนร่ำรวย ยังบอกว่าที่บ้านต้องการคนงาน ข้ากลัวว่าหากพูดความจริง พี่สาวจะไม่เอาข้า พี่สาว ข้าไม่ได้มีความคิดเป็นอื่นเลย”

เหอเย่วพูดอย่างจริงใจ และนางก็ไม่ได้สวมเสื้อผ้าเฉินจื่ออาน ดูแล้วก็เหมือนเป็นคนรู้กาลเทศะ หลังจากลู่ม่านถามชัดเจนแล้ว ก็เรียกนางลุกขึ้นมา

เหอเย่วนึกว่าตนเองจะถูกไล่ออกไปแล้ว จึงร้องไห้พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่สาว หากเก็บข้าไว้ไม่ได้ ก็ให้ข้าออกไปคนเดียว ขอพี่สาวรับปู่ของข้าไว้ ปู่อายุมากแล้ว ทนความยากลำบากไม่ได้อีกแล้ว”

“ใครบอกว่าข้าจะไล่พวกเจ้าไป?” ลู่ม่านหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ที่บ้านข้าไม่เพียงขาดคนงาน ข้ายังขาดผู้ช่วยด้วย เมื่อกี้เห็นเจ้าขับรถได้ไม่เลว มีฝีมือการต่อสู้บ้างไหม?”

เหอเย่วพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่นั่นพวกเราถูกแคว้นเพื่อนบ้านคุกคามตลอดทั้งปี ชายหญิงคนแก่เด็กน้อยในหมู่บ้านไม่มากก็น้อย ล้วนฝึกฝีมือการต่อสู้อยู่บ้าง”

“งั้นก็ดี” เดิมลู่ม่านก็อยากได้คนที่ติดตามตนไปทำงานตามปกติ หากหาผู้ชายมา ยังไงก็ไม่สะดวก

ตอนนี้มีหญิงสาวคนนี้ ทุกอย่างสะดวกขึ้นเยอะเลย

“งั้นต่อไป เจ้าคอยติดตามข้าละกัน” ลู่ม่านพูดขึ้น เฉินจื่ออานก็เห็นว่าไม่เลว จึงไม่ห้าม

หลังจากตกลงกันแล้ว ลู่ม่านจึงเอาเสื้อผ้าของตนบางส่วนออกมาให้นาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ครั้งหน้าไปในตำบลแล้วค่อยทำชุดใหม่ให้เจ้า ตอนนี้ก็ใส่พวกนี้แก้ขัดไปก่อน?”

เหอเย่วรีบส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่แก้ขัด ไม่แก้ขัด พี่สาว ขอบคุณม่านมาก”

ค่อยดูเหมือนผู้หญิงหน่อย ลู่ม่านใช้ให้นางไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

……

หลังจากได้เมล็ดถั่วเหลืองมาแล้ว เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินจื่ออานก็ไปเตรียมดินแล้ว

เดิมลู่ม่านอยากจ้างคนงานมา แต่เฉินจื่ออานพูดว่า เขาอ่านหนังสืออยู่ตลอด ต้องออกกำลังกายบ้าง ผ่อนคลายสมอง ลู่ม่านคิดว่าก็ถูก จึงไม่ห้ามเขา

ลู่ม่านไปในทุ่ง แน่นอนว่าเหอเย่วก็ไม่อยู่บ้านเฉยๆ ตามไปช่วยทำงานด้วย

ตอนที่เห็นถั่วเหลือง เหอเย่วถามขึ้นว่าสงสัยว่า “พี่สาว ที่แท้พวกเจ้าก็ปลูกถั่วเหลืองกันเหลือ? ตอนที่ข้ากับปู่ผ่านมา ยังมีคนพูดว่า ที่พวกเขาอยู่มีถั่วเหลืองมากที่สุด”

ลู่ม่านอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวเย่ว ที่เจ้าพูดถึงคือที่ไหน?”

“อยู่ใกล้กับหมู่บ้านเดิมของพวกเรา ตรงที่ติดกับชายแดน ที่ตรงนั้นเป็นภูเขา ไม่มีแหล่งน้ำ ดังนั้นจึงสามารถปลูกถั่วเหลืองที่ไม่ต้องการแหล่งน้ำแบบนี้ คนที่นั่น เอาถั่วเหลืองมาทำเป็นเต้าหู้ ทำขนม....”

“อ้า....” ลู่ม่านแทบจะเห็นเสี่ยวเย่วเป็นเหมือนอย่างดาวช่วยชีวิต นางลืมไปได้อย่างไร บนที่ราบสูงในอดีต มีพืชผลแห้งแล้งมากมาย ที่ดินผืนใหญ่ และทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ในยุคก่อนราชวงศ์ถังนี้ นางกลับลืมไปว่าสิ่งของมากมายที่ไม่มีในหมู่บ้านไป่ฮัว แล้วสถานที่อื่นจะต้องไม่มี

ลู่ม่านคิดว่า ต่อไปหากนางมีเวลา จะต้องออกไปท่องเที่ยวรอบโลก แบบนี้นางก็สามารถเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งที่อาจจะสามารถพัฒนาได้

ดีล่ะ ตอนนี้ไม่กลัวแล้ว