ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 146

“ลุงสี่” ตาแก่เฉินลองทำเป็นพูดดี

“เจ้าจะเลิกหรือไม่เลิก?” ลุงสี่เผด็จการอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “ผู้หญิงดีเป็นศักดิ์ศรีไปชั่วสามอายุคน หลี่ซื่อคนนี้ ไม่นานก็จะทำบ้านเฉินเราพังทลายลงแล้ว”

ลุงสี่พูดอยู่อย่างโศกเศร้า ลู่ม่านมองอย่างเย็นชาอยู่ด้านข้าง รู้สึกว่าลุงสี่คนนี้ ยังไงขิงก็เผ็ดกว่าพริก

เขาไม่พูดเรื่องไม่ให้เฉินจื่ออานออกจากตระกูล และก็ไม่พูดหว่านล้อม แต่วิธีการนี้ของเขา ขอเพียงเฉินหลี่ซื่อร้องขอเฉินจื่ออาน งั้นเฉินจื่ออานก็ไม่สามารถมองดูแม่ของตนที่อายุห้าหกสิบถูกบอกเลิกกลับบ้านอยู่แล้ว

“คือ.....” ตาแก่เฉินลำบากใจ ทางนี้ก็เป็นภรรยาที่อยู่ด้วยกันมานานหลายปี ทางนั้นก็เป็นผู้อาวุโสที่เคารพนับถือ

“จื่ออาน เรื่องนี้เจ้าเห็นว่าอย่างไร?” ผู้ใหญ่บ้านพูดทำลายความสงบ เฉินจื่ออานมองดูแม่ที่ร้องห่มร้องไห้อย่างขาดใจ ในใจก็ยังคงตัดใจไม่ลง

“ท่านปู่สี่ แม่อายุมากแล้ว ไม่ควรที่จะถูกเลิกมั้ง?”

“จื่ออาน” ลุงสี่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักใจว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองหย่งอาน ข้าก็พอได้ยินมาบ้าง แม่ของเจ้าอยู่ในหมู่บ้าน แล้วปฏิบัติตัวไม่ดีก็ไม่ใช่ครั้งสองครั้งแล้ว ก่อนหน้านี้พวกเจ้าทั้งบ้านร่วมมือร่วมใจกัน กระทำเรื่องที่ดีมากมายขนาดนั้น ดังนั้นตระกูลจึงไม่ลงมือทำอะไร แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน จื่อคังสอบไม่ติด เจ้าก็จะออกจากตระกูล แม้แต่จื่อฉาย ข้าเห็นเขาหลายวันนี้ก็โศกเศร้า เรื่องพวกนี้ ยังไงก็หนีไม่พ้นฝีมือแม่ของเจ้า......”

“ไม่เกี่ยวกับแม่ข้า” เสียงของเฉินจื่อคังดังมาจากด้านนอก เขารีบก้าวเท้าเดินเข้ามา ด้านหลังมีเฉินจื่อฉายตามมาด้วย

“จื่อคัง” ไม่ง่ายกว่าเฉินหลี่ซื่อจะสงบสติอารมณ์ได้ แล้วก็พูดขึ้นอย่างเสียใจว่า “ลูกชายของข้า ในที่สุดเจ้าก็กลับมา หากไม่กลับมา ข้าก็จะถูกเลิกไปแล้ว”

“แม่ ไม่เป็นไร” เฉินจื่อคังพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน แล้วก็หันไปโค้งคำนับให้กับผู้อาวุโสกลับผู้ใหญ่บ้าน เหมือนอย่างที่ผ่านมา พร้อมพูดขึ้นว่า “บุญคุณของแม่ที่เลี้ยงดูมา ในฐานะที่เป็นลูกจะไม่มีวันลืมจนชั่วชีวิต ท่านปู่ท่านลุง ก็จะต้องเข้าใจแน่ ไม่ว่าจะตอนไหนเวลาไหน ก็ไม่ควรทำให้แม่เสียใจ”

ตอนนี้ลู่ม่านรู้แล้ว ทำไมเฉินหลี่ซื่อถึงได้ชอบเฉินจื่อคังขนาดนั้น ทั้งๆ ที่ปกติเฉินจื่อคังดูแลเฉินหลี่ซื่อยังไม่มากเท่าเฉินจื่ออานด้วยซ้ำ และก็ยังเป็นคนที่ใช้จ่ายเงินมากที่สุดด้วย

แต่เขาพูดจาเก่งไง คำพูดประโยคนี้ อวยเฉินหลี่ซื่อแทบจะกลายเป็นแม่พระแล้ว

เฉินหลี่ซื่อกอดเฉินจื่อคังแล้วร้องไห้ ฉินจื่อคังหันไปมองเฉินจื่อฉาย พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ใหญ่ เจ้าพูดบ้างสิ ช่วงเวลาที่กลับมานี้ เป็นเพราะแม่ เจ้าถึงได้เปลี่ยนใจใช่ไหม?”

เฉินจื่อฉายมองดูเฉินหลี่ซื่อ คิดถึงภาพที่จ้าวซื่อพาเถาฮัวไปกับผู้ชายคนอื่น สายตาจึงเยือกเย็นลง

เขาสามารถยอมรับการเลิกราจากเมียได้ และก็ยอมรับการตายของภรรยาได้ แต่ในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่สามารถยอมรับได้ว่าภรรยาของตนหนีตามผู้ชายไป และเรื่องนี้ก็ยังเป็นเพราะแม่ของตนเอง

แต่เขาเป็นคนที่มีความกตัญญูที่สุดมาตลอด และก็รู้ว่า หากครั้งนี้เขาพูดออกมา เฉินหลี่ซื่อจะถูกบอกเลิกแน่ ดังนั้นเขาจึงพยักหัว พร้อมพูดว่าอืม

“ใช่ ไม่เกี่ยวอะไรกับแม่”

เฉินหลี่ซื่อยิ่งร้องห่มร้องไห้ใหญ่เลย ราวกับตนเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ ถูกใส่ร้าย

พวกผู้อาวุโสกับผู้ใหญ่บ้านต่างขมวดคิ้ว แทบอยากที่จะเอาสำลีอุดหูตนเอง ในขณะเดียวกัน พวกเขาต่างก็มองดูตาแก่เฉินอย่างนับถือ

ในเรื่องนี้ พวกเขาล้วนเห็นว่าตาแก่เฉินแข็งแกร่งมาก สามารถทนรับผู้หญิงแบบนี้มาได้ตั้งสามสิบปี

เฉินจื่อคังพอใจกับการแสดงออกของเฉินจื่อฉายมาก แล้วเขาก็หันไปมองเฉินจื่ออาน