ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 148

ลู่ม่านใจหาย โดยเฉพาะเพิ่งเห็นหลี่ยวี่ เดิมก็รู้สึกว่าเขาไม่ใช่จังหวะที่ดี.....

ลู่ม่านรีบเดินเข้าไปข้างใน ตามหาผู้ดูแลที่จวงลี่จ้งส่งมา แล้วถามขึ้นว่า “สินค้าในโกดังพวกนั้นล่ะ? ทำไมถึงไม่เห็นแล้ว?”

ผู้ดูแลได้ยิน ก็หันไปส่งสายตาให้กับคนข้างใน

ลู่ม่านมองไปตามสายตานั้น แล้วก็เห็นจวงลี่จ้ง ที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

“เจ้าเป็นคนเอาไปหรือ? เอาไปตั้งแต่เมื่อไหร่?” ลู่ม่านถามขึ้นอย่างตกใจ เมื่อวานตอนช่วงบ่าย นางมาดู สินค้าที่นี่ยังไม่ขาดเลยสักชิ้น

เพียงแค่หนึ่งคืนกลับครึ่งวันเอง ทุกอย่างไม่มีแล้ว ความเคลื่อนไหวนี้ ช่างน่ากลัวยิ่งนัก

“เมื่อคืน” จวงลี่จ้งพูดขึ้นอย่างสำรวมคำ

ลู่ม่านขมวดคิ้ว พร้อมถามขึ้นว่า “คุณชายจวง ถึงแม้โรงงานบะหมี่สำเร็จรูปนี้เจ้าเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ แต่ยังไงเราก็ยังเป็นผู้ลงทุนร่วมกัน เจ้าขนสินค้าออกไปอย่างกะทันหันเช่นนี้ ยังไงก็ควรบอกข้าบ้างไหม? ไม่อย่างนั้น ครั้งหน้าเจ้าขนผงเครื่องเทศสิบสามชนิดกับผลไม้กวนของข้าไปแล้ว ข้าจะไปตามกับใคร?”

จวงลี่จ้งมองดูนางพูดตำหนิเป็นชุด ก็นิ่งฟังไม่พูดไม่จา

ในตระกูลของพวกเขามีทั้งผู้หญิงกุลสตรีกับผู้หญิงปากจัดไม่น้อย บางครั้งผู้หญิงที่เป็นกุลสตรีค่อนข้างเงียบขรึมเกินไป ส่วนผู้หญิงปากจัด เมื่อพูดมากเกินไปก็จะทำให้น่ารำคาญ

มีเพียงลู่ม่านคนนี้ ปากจัดขึ้นมา กลับทำให้รู้สึกอยากฟัง นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เห็นจวงลี่จ้งมองดูตนเองอย่างไม่พูดไม่จา ลู่ม่านกลอกตามองบนอย่างไม่พอใจ

“ตกลงเจ้าได้ยินข้าพูดไหม?”

จวงลี่จ้งค่อยละสายตาไปอย่างเชื่องช้า พยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “อืม เงินปันผลออกมาแล้ว”

ลู่ม่านพูดขึ้นว่า “.......” นี่หมายความว่าอย่างไร? หลอกล่อหรือ

แต่เสียใจด้วยนางไม่ใช่คนแบบนั้น ลู่ม่านรีบเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน พร้อมเดินไปถามขึ้นว่า “เท่าไหร่?”

ครั้งนี้กลายเป็นจวงลี่จ้งพูดไม่ออก ผู้หญิงคนนี้ทั้งๆ ที่มักจะแสดงให้เห็นถึงเป็นคนที่เห็นแก่เงิน แลดูเป็นคนใจกว้าง

มุมปากยักยิ้ม จวงลี่จ้งยกนิ้วขึ้นมาแปดนิ้ว

“แปดพวง?” สีหน้าลู่ม่านเปลี่ยนเป็นย่ำแย่ พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณชายจวง ความร่วมมือของเราสิ้นสุดเท่านี้”

จวงลี่จ้ง “……”

ผู้ดูแลที่อยู่ด้านข้างเห็นแบบนี้ จึงรีบพูดเตือนขึ้นว่า “ข้างหลังเพิ่มศูนย์อีกหนึ่งตัว”

“แปด....แปดสิบ?” ลู่ม่านดีใจจนแทบจะพูดติดอ่าง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าบอกแล้ว ทำความร่วมมือกับตระกูลจวง ยังไงก็ไม่ขาดทุนแน่ ตระกูลจวงเป็นตระกูลใหญ่โตขนาดนั้น ไม่ทำให้พวกเราขาดทุนอย่างแน่นอน”

จวงลี่จ้ง กับผู้ดูแล “……”

“แล้วจะให้เงินเมื่อไหร่?” ลู่ม่านยิ้มแย้มจนเห็นฝัน มุมปากจวงลี่จ้งยิ้มอย่างยิ่งลึกซึ้ง เนิ่นนานค่อยพยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ตอนนี้”

“ขอบคุณคุณชายจวง นี่ก็ค่ำมืดแล้ว คุณชายจวงไปทานข้าวที่บ้านข้าไหม?”

“สิบตำลึงทองเมื่อครั้งก่อน.....” จวงลี่จ้งพูดขึ้น

ในใจลู่ม่านกระตุก แล้วก็ได้ยินจวงลี่จ้งพูดขึ้นว่า “หักออกจากในเงินปันผลพอดี”

ลู่ม่าน “……”

ถึงแม้จะเจ็บปวดใจบ้าง แต่คิดดูแล้วก็ถูก คนอื่นยอมให้นางยืมเงินไปสร้างบ้านก็ดีแค่ไหนแล้ว ไตรมาสต่อไป ก็จะมีเงินแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ตนเองก็ไม่ได้ขาดแคลนเงิน

ลู่ม่านสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยพูดขึ้นว่า “งั้นก็ตามนี้แหละ”

จวงลี่จ้งมองดูนางแวบหนึ่งแล้วก็พูดขึ้นว่า “ไม่เลี้ยงข้าวข้าแล้วหรือ?”

“เลี้ยง ไม่เลี้ยงได้ยังไง” ลู่ม่านยิ้มแบบฝืนใจ จวงลี่จ้งส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าว่าช่างเถอะ ข้ายังมีธุระ ช่วงนี้ งานในโรงงาน เจ้าต้องช่วยดูแลหน่อย ข้าอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่หลายเดือน”

“เจ้าจะไปไหน?” ลู่ม่านถามขึ้นอย่างแปลกใจ

จวงลี่จ้งเงียบ แล้วก็กลายเปลี่ยนเป็นท่าทีลับๆ ล่อๆ ลู่ม่านเม้นริมฝีปาก ไม่ถามอีก

สายตาลู่ม่านเยือกเย็นลง หัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “น้าเล็กของเจ้า คงอยากที่จะเรียนรู้อะไรขึ้นมาบ้างมั้ง แต่โรงงานของเรามีกฎ คนที่ทำงานข้างในเมื่อออกจากโรงงาน ก็จะไม่มีทางพูดอะไร”

“อืม” เฉินสือซ่วนพยักหัว

ไม่เพียงเท่านี้ คนที่ทำงานในโรงงานยังได้เซ็นสัญญารักษาความลับ หากเปิดเผยความลับ ก็จะดูตามสถานการณ์ว่ารุนแรงหรือไม่ เพื่อเรียกร้องค่าเสียหาย ซึ่งค่าเสียหายอย่างน้อยหนึ่งตำลึงทอง ถึงมากสุดอย่างไม่มีกำหนด

ครอบครัวชาวบ้านปกติ ล้วนไม่มีปัญญาจ่ายค่าเสียหายมากมายแบบนี้ ดังนั้นจึงสามารถวางใจได้

แต่หลี่ยวี่คนนั้น ได้ทำความร่วมมือกับตระกูลจวง ในด้านกิจการผงเครื่องเทศสิบสามชนิดแล้วไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ๆ ถึงได้สนใจบะหมี่สำเร็จรูปอีก?

……

หลังจากกลับไป ตาแก่เฉินก็กลับไปแล้ว

ลู่ม่านเอากำไรที่ได้ออกมา วางอยู่บนโต๊ะเป็นพวงๆ ในโรงงานของนางเองมีสี่สิบพวง บวกกับของโรงงานบะหมี่สำเร็จรูปแปดสิบพวง

กิจการของทั้งสามโรงงาน ยังได้มาไม่มากเหมือนอย่างที่กองอยู่ตรงหน้านี้

“จื่ออาน เรามีเงินแล้ว”

เฉินจื่ออานมองดูเงินตรงหน้าอย่างตกตะลึง มองพิจารณาดูลู่ม่าน มั่นใจว่าลู่ม่านไม่ได้ไปปล้นใครมา ค่อยพูดขึ้นว่า “นี่เอามาจากไหนหรือ?”

“กำไรจากโรงงานของเราไง” ลู่ม่านเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เฉินจื่ออานฟัง

เฉินจื่ออานค่อยวางใจ พยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “อืม มีเงินแล้ว”

ลู่ม่านกำเงินไว้ แล้วพูดถึงว่า “ตอนนี้พวกเราเพิ่งมีเงินแค่ร้อยกว่าพวงเอง ยังไม่เพียงพอ ข้ายังต้องพยายาม ต่อไปจะต้องมีทรัพย์สมบัติเป็นหมื่นพวง”

“ข้าจะช่วยเจ้า” เฉินจื่ออานพูดขึ้น

“จื่ออาน ข้ารักเจ้าที่สุดเลย” ลู่ม่านโอบกอดคอเฉินจื่ออาน พร้อมพูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้เป็นวันตลาดนัดพอดี ข้าจะไปซื้อของ ข้าจะซื้อของกลับมาฉลอง" แน่นอนว่าจะต้องเตรียมสิ่งของใหม่อย่างหนึ่ง ฉลองวันเกิดให้กับเฉินจื่ออาน