ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 151

จับได้คาหนังคาเขา เสี่ยวเย่พูดไม่ออก

ลู่ม่านก็มองชายหนุ่มที่ก้มหน้าไม่พูดไม่จาอยู่ตลอด “ถึงตอนนี้แล้ว เจ้าไม่คิดที่จะพูดอะไรหน่อยเลยเหรอ?”

ในที่สุดชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้น มองลู่ม่านด้วยแววตาที่หยิ่งยโสและดูถูก

ไม่ใช่หลี่ยวี่ แต่ก็ไม่ถือว่าเป็นคนแปลกหน้า เหมือนจะเป็นผู้คุ้มกันของหลี่ยวี่

“เจ้าไม่ได้ยินเหรอ? นางบอกว่าเป็นความผิดของนาง ข้าไม่มีอะไรจะพูด ปล่อยข้าไป ไม่งั้นเจ้าได้เสียใจทีหลังแน่”

ได้ยินดังนั้น เสี่ยวเย่ก็มองชายหนุ่มอย่างตะลึง คงไม่คิดว่าผู้ชายคนนั้นจะไร้หัวใจขนาดนี้

“เจ้ามีอะไรจะพูดอีกไหม?” ลู่ม่านถาม

ไม่คิดว่า เสี่ยวเย่แค่ตะลึงสักพัก หลังจากนั้นก็พยักหน้าอย่างยอมรับชะตากรรม “เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ได้จะเอาของให้เขา ข้าเตรียมเอากลับไปทำให้น้องชายข้ากิน แต่ตอนที่เจอกับเขา ไม่ระวังหกออกมา”

ให้มันได้แบบนี้สิ ลู่ม่านมองเสี่ยวเย่ด้วยสายตาที่ผิดหวัง

“เขาไม่หวงแหนเจ้าเลย เจ้ายังจะเสียสละเพื่อเขาอีกเหรอ?”

เสี่ยวเย่มองดูผู้ชายคนนั้น แล้วพูดว่า “ข้าไม่ได้เสียสละอะไรหรอก ที่ข้าพูดมาเป็นความจริงทั้งหมด พวกเจ้าจับตัวข้าไปเถอะ ข้ายอมเข้าคุก”

ลู่ม่านอยากจะเข้าไปตบนางสักฉาดจริงๆ เป็นผู้หญิงทำไมถึงไม่รู้จักรักตัวเองบ้าง? ก็แค่ถูกผู้ชายชั่วๆหลอกเอง

“ไม่ใช่ว่าเจ้าพูดแล้วก็ต้องถูกทุกอย่าง เรื่องนี้พวกเราต้องไปแจ้งความ” พูดจบ ลู่ม่านก็มองไปยังผู้ดูแล “ไปแจ้งความ!”

“ห้ามไปนะ!” เสียงของหลี่ยวี่ดังเข้ามาจากด้านนอก ต่อมาเขาก็เดินเข้ามาอย่างสง่างามและพาผู้คุ้มกันมาด้วยสองคน

ลู่ม่านขมวดคิ้ว หลี่ยวี่เดินไปข้างหน้าลู่ม่าน กระตุกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “แม่นาง ไม่เจอกันนานเลยนะ สวยวันสวยคืนจริงๆ!”

“คุณชายหลี่ ระวังคำพูดด้วย!” เฉินจื่ออานดึงลู่ม่านไปที่หลังตัวเอง

ตอนนี้ไม่อยู่ในเมืองหย่งอาน หลี่ยวี่ก็ไม่ใช่คุณชายรองอ๋องหนิง ก็แค่คุณชายหลี่ธรรมดาๆ เฉินจื่ออานไม่มีทางยอมให้เขารังแกภรรยาตัวเองอีกแล้ว

หลี่ยวี่ได้ยินแล้วก็เหลือบตามองเฉินจื่ออานอย่างดูถูก

เมื่อครู่ผู้ชายที่ถูกผู้คุ้มกันของตระกูลจวงทับอยู่ตรงนั้นจนขยับไม่ได้ ทำความเคารพหลี่ยวี่ “คุณชาย……”

หลี่ยวี่พูดด้วยท่าทีเรียบเฉย “บอกแล้วไงว่าออกไปห้ามก่อเรื่อง ทำไมถึงมาหาเรื่องชาวบ้านเป็นการส่วนตัวล่ะ? ยังต้องรบกวนแม่นางลู่อีก สมควรลงโทษ”

“ขออภัย คุณชายรอง”

“ยังไม่ลุกขึ้นมาอีก?” หลี่ยวี่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แต่ผู้คุ้มกันของตระกูลจวงไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ และไม่ปล่อยคนคนนั้นให้ลุกขึ้นมาด้วย

หลี่ยวี่ก็ถึงมองไปยังผู้ดูแล “ทำไม? คำพูดของข้าไม่สำคัญแล้วเหรอ?”

“มิบังอาจขอรับ!” ผู้ดูแลพูดอย่างไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับความลับของโรงงานพวกเรา ข้าจะปล่อยคนไปไม่ได้”

“ให้มันได้แบบนี้สิ!” หลี่ยวี่แสยะยิ้ม นัยน์ตาแผ่ซ่านไปด้วยกลิ่นอายของความอันตราย “งั้นข้าก็ทิ้งไว้ให้พวกเจ้าแล้วกัน พวกเจ้าจะต้องตรวจสอบดีๆนะ ถ้าตรวจสอบออกมาไม่ได้ อย่าหาข้าว่าไม่เกรงใจล่ะ!”

“ขอบพระคุณคุณชายหลี่!” ผู้ดูแลพูดจบ จากนั้นก็หันไปมองผู้คุ้มกันด้านหลังแล้วพูดว่า “นำตัวนักโทษสองคนนี้ส่งไปในอำเภอ”

หลี่ยวี่ทำเสียงไม่พอใจ มองดูผู้ดูแลนำตัวคนคนนั้นออกไปด้วยสายตาที่เยือกเย็น

เขาคงคิดไม่ถึงว่า คนของตระกูลจวงจะไม่ไว้หน้าเขาเลย ลู่ม่านเห็นว่าจบเรื่องแล้ว ก็เลยกลับบ้านไปกับเฉินจื่ออาน

หลังจากถึงบ้านแล้ว เฉินจื่ออานก็กอดลู่ม่านไว้อย่างหวาดกลัว

“ทำไมคุณชายรองอ๋องหนิงถึงมาหมู่บ้านไป่ฮัว? ตระกูลจวงเหมือนจะผิดใจกับหลี่ยวี่นะ? พวกเราอยู่ตรงกลาง เป็นอันตรายต่อเจ้ามากเลยนะ”

ลู่ม่านมองดูเฉินจื่ออานอย่างพึงพอใจ “ตอนนี้เจ้าแยกแยะสถานการณ์ได้ดีเลยนะ เป็นอย่างที่ว่ามาจริงๆ”

“เจ้ายังยิ้มได้อีก?” เฉินจื่ออานมองลู่ม่านอย่างเหนื่อยใจ “เรื่องนี้ เจ้าห้ามถามอีก ต่อไปเรื่องของโรงงานให้ข้าจัดการเอง ยังไง อาจารย์โจวก็ยังไม่กลับมา ข้ายังไม่ต้องเรียนชั่วคราว”

ลู่ม่านทำอะไรไม่ได้ จึงต้องตอบตกลง

ไม่งั้น ด้วยนิสัยที่ดื้อรั้นของเฉินจื่ออาน ไม่มีทางยอมปล่อยนางไปง่ายๆแน่

เช้าวันต่อไป ถือว่าเงียบสงบดี ตอนบ่าย คนที่บ้านของเสี่ยวเย่ก็มาโวยวายในโรงงาน เฉินจื่ออานกับผู้ใหญ่บ้านออกมาจัดการและคลี่คลายสถานการณ์ด้วยกัน

เพราะยังไง ครั้งนี้ก็เป็นปัญหาของเสี่ยวเย่อยู่แล้ว

ภายในโรงงานกลับมาทำงานปกติอีกครั้ง ผู้ดูแลรู้สึกนับถือกับการสังเกตการณ์ของลู่ม่านมาก ยังบอกว่าถ้ามีเวลาว่าง จะมาเรียนรู้จากลู่ม่านเยอะๆ

ลู่ม่านจึงโยนไปให้เฉินจื่ออานแทน เตรียมเค้กวันเกิดให้เฉินจื่ออานอยู่บ้านอย่างสบายใจ

วันพรุ่งนี้ก็คือวันเกิดของเฉินจื่ออานแล้ว

หาผลไม้จากโรงงานแยมผลไม้มาได้มากมาย เตรียมตกแต่งหน้าเค้กวันเกิด

ทุกอย่างสมบูรณ์แบบมาก ถึงตอนวันเกิดวันนั้น นางตื่นขึ้นมาแต่เช้า เฉินจื่ออานไปทำงานที่โรงงาน

ลู่ม่านจึงใช้โอกาสนี้ไปตำบลกับเหอเย่ว ลากเตาของพวกเขากลับมา เพราะวิ่งเร็วมาก ตอนที่กลับมาก็ทันอาหารเที่ยงพอดี

ตอนที่กินข้าว เฉินจื่ออานเห็นว่าในลานบ้านมีเตาแปลกหน้าอยู่อันหนึ่ง ใช้โอกาสตอนที่ลู่ม่านไม่ทันสังเกต เขาจึงถามเหอเย่ว

เดิมทีเหอเย่วยังอยากจะปิดบัง แต่นางกลับเป็นคนที่พูดโกหกไม่เป็น ถูกเฉินจื่ออานถามไม่กี่คำถาม ก็พูดออกไปเกือบหมดทุกอย่าง แต่ยังไงก็ยังปิดเป็นความลับไว้นิดหน่อย ไม่ได้บอกว่าจะเอาไปทำอะไร

บอกแค่ว่า ลู่ม่านเตรียมจัดงานวันเกิด

เฉินจื่ออานครุ่นคิด น่าจะเป็นอาหารใหม่ เขาจึงยิ้มหน้าบานแล้วเดินไปที่โรงงาน ในใจรู้สึกดีมาก ประเด็นคือเขาโตขนาดนี้แล้ว เป็นครั้งแรกที่จะมีคนจัดงานวันเกิดให้เขาเลยนะ

ทั้งบ่ายวันนั้น เขาตั้งตารอคอยอย่างมาก

ลู่ม่านเริ่มอบเค้กหลังจากที่เฉินจื่ออานออกจากบ้านไปแล้ว เตาอบนี้ ด้านล่างเป็นที่เผาถ่าน ข้างบนเป็นถาดที่ใช้ย่างแบบชักออกมาได้

ลู่ม่านยังบอกให้คนทำจานเหล็กมาด้วย ผลลัพธ์ดีขึ้นกว่าเดิมมาก

เค้กที่อบออกมา ทั้งนุ่มหอมและหวาน และยังไม่มีความชื้นเยอะด้วย

หลังจากที่ทำฐานของเค้กออกมาแล้ว ก็เริ่มทำรูปร่าง ลู่ม่านไม่ได้ทำเป็นทรงกลม แต่ทำเป็นรูปหัวใจแทน

หลังจากที่ทำเสร็จแล้ว ก็ปาดครีมลงไปทีละชั้นๆ ครีมมีแค่สีขาว จึงไม่ได้บีบทรงดอกไม้ออกมา

แค่ตกแต่งรอบๆด้วยวิธีง่ายๆ สุดท้ายก็หั่นผลไม้แต่งหน้าเค้ก

เหอเย่วมองดูด้วยสายตาที่ตกตะลึง “นี่มันสวยมากจริงๆ”

ลู่ม่านพูดอย่างละอายใจว่า “ฝึมือข้าทำได้แค่นี้เอง ที่ที่ข้าจากมาทำเค้กฟองดองท์ ได้เยอะกว่าข้าอีก”

เหอเย่วก็ไม่รู้ว่าลู่ม่านมาจากไหน ได้ยินแล้วก็ยิ่งอิจฉาเข้าไปใหญ่ “พี่สาวจะทำเมื่อไหร่ล่ะ”

“ข้าทำไม่เป็นหรอกนะ!” ลู่ม่านพูดแล้วหัวเราะ นั่นเป็นงานศิลปะ นางทำไม่เป็นหรอกนะ

ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ด้านนอกก็มีเสียงดังขึ้นมา ลู่ม่านอึ้ง ใจเต้นตึกตัก “จื่ออานกลับมาแล้วเหรอ? ข้ายังเตรียมไม่เสร็จเลยนะ!”

“ข้าออกไปดูให้” เหอเย่วพูด

ลู่ม่านพยักหน้า รีบเอาเค้กที่ทำเสร็จแล้วไปไว้ให้ตู้ อันนี้ต้องรอกินตอนกลางคืนเท่านั้น

เพิ่งไว้ของเสร็จ เหอเย่วก็ยิ้มตาหรี่แล้วเดินเข้ามา

“พี่สาว พี่จื่ออานนัดพี่ออกไปน่ะ บอกว่าเจอกันที่ประจำที่หลังภูเขา……”