ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 152

เฉินจื่ออานเอาแต่ดูพระอาทิตย์ตกตลอดทั้งบ่าย อยากจะกลับไปก่อน แต่ก็กลัวว่าลู่ม่านจะยังเตรียมไม่เสร็จ

กว่าพระอาทิตย์จะตกดิน พนักงานก็ใกล้จะเลิกงานแล้วด้วย เขาก็ถึงรีบเดินออกจากโรงงาน

พอเข้าไป เหอเย่วก็มองไปด้านหลังของเขา แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่จื่ออาน พวกท่านกลับมาแล้วเหรอ?”

“อืม!” เฉินจื่ออานไม่ได้สนใจ แล้วเดินเข้าไปด้านในทันที เดินวนอยู่ในบ้านหนึ่งรอบก็ยังไม่เห็นลู่ม่าน เขามองดูเหอเย่วอย่างสงสัย

“เสี่ยวม่านล่ะ?”

“พี่เสี่ยวม่านไปหาพี่ที่หลังภูเขาแล้วไม่ใช่เหรอ?” เหอเย่วพูด

“ใครบอกกัน?” เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว

เหอเย่วก็ถึงรู้สึกตัวว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแล้ว รีบบอกเรื่องที่มีคนมานัดลู่ม่านไปหลังภูเขาให้กับเฉินจื่ออาน

“ข้าไม่ได้บอกให้คนมาเรียกนางนะ” เฉินจื่ออานพูด รู้สึกว่าต้องมีเรื่องผิดปกติ เฉินจื่ออานรีบบอกให้เหอเย่วเล่าเรื่องทั้งหมดมาให้เขาฟังอีกรอบ

จากนั้นเขาก็รีบวิ่งไปที่ถูกเขาทันที

……

ลู่ม่านเดินไปด้วย และมองดูใบไม้ที่ออกใหม่ในฤดูใบไม้ผลิ

จำได้ว่าตอนช่วงฤดูใบไม้ร่วงปีก่อน นางชอบมาที่หลังเขาแห่งนี้บ่อยๆ ชอบมาเด็ดดอกสายน้ำผึ้งและหาส้มบ่อยๆ

ผ่านไปแค่ไม่กี่เดือน เหมือนผ่านไปหลายปีเลย

ตั้งแต่ที่ขาของเฉินจื่ออานบาดเจ็บ พวกเขาก็ไม่เคยมาที่นี่ด้วยกันอีกเลย กำลังคิดอยู่นั้น ลู่ม่านก็เดินไปถึงที่ที่เคยย่างไก่ขอทานกินกับเฉินจื่ออาน

จื่ออานน่าจะหมายถึงที่นี่นะ ลู่ม่านนั่งยองลงไปเพื่อดูดอกสายน้ำผึ้งที่ออกใหม่ในปีนี้

ทันใดนั้น ในสมองก็มีความคิดแวบออกมา ลู่ม่านขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ

กำลังคิดอยู่นั้น ด้านหลังก็มีเสียงเท้าเดินดังขึ้น ลู่ม่านรู้สึกไม่แน่ใจ แต่ไม่นานก็วางใจ จากนั้นก็หันหลังกลับไปอย่างดีใจ “จื่ออาน……”

ยังพูดไม่ทันจบ นางก็ชะงักพูดไม่ออกทันที ตรงหน้ามีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา คนคนนั้นไม่ใช่เฉินจื่ออาน แต่เป็นหลี่ยวี่

ลู่ม่านขมวดคิ้ว กลับหลังหันอยากเดินออกไป หลี่ยวี่รีบเดินตามมา หัวเราะแล้วพูดว่า “แม่นางลู่ บังเอิญจังเลยนะ”

“เหอะ……” ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชา “เป็นถึงคุณชายรองแห่งจวนอ๋องหนิง หัดทำเรื่องต่ำช้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“แม่นางลู่ก็พูดเกินไป ข้ากับเจ้ามาเจอกันที่นี่เหตุใดถึงไม่บอกว่าเป็นพรหมลิขิตเล่า?”

พรหมลิขิตบ้านแกสิ! ลู่ม่านด่าในใจ แล้วถึงพูดว่า “ข้าไม่คิดเช่นนั้นนะ”

“ไม่เป็นไร” หลี่ยวี่ไม่โกรธเลย แต่กลับพูดออกไปตามตรงว่าสนใจในตัวลู่ม่าน “ข้าชอบนิสัยที่ตรงไปตรงมาของแม่นางลู่นะ”

ลู่ม่าน “……” โรคจิต!

“ข้ามีสามีแล้ว” ลู่ม่านพูดอย่างเย็นชา

“แล้วยังไง? ขอแค่ข้าชอบเจ้า เจ้าก็ชอบข้า ก็ไม่มีปัญหาแล้ว”

ความใจกว้างของยุคก่อนราชวงศ์ถังคล้ายๆกับยุคราชวงศ์ถังในประวัติศาสตร์เลย ที่นี่แทบจะไม่มีเรื่องที่แม่หม้ายจะแต่งงานใหม่ไม่ได้เลย ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอย่างลู่ม่าน คนอื่นๆก็เข้ามาชอบได้