ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 153

ทันใดนั้นหลี่ยวี่ก็เปลี่ยนไป เฉินหลิ่วเอ๋อกลัวมาก ตระกูลเศรษฐีที่นางอยากจะแต่งเข้าไปอย่างสง่างาม ถ้าครั้งนี้พังอีก งั้นทุกอย่างก็จบแล้วน่ะสิ

“ข้าผิดไปแล้ว!” เฉินหลิ่วเอ๋อกอดขาของหลี่ยวี่เอาไว้ไม่ปล่อย “ข้าไม่ควรพูดจาแบบนั้นกับท่าน ข้าคิดน้อยไปเอง ท่านให้อภัยข้าได้หรือไม่?”

“ปล่อยมือ!” หลี่ยวี่ขมวดคิ้ว

เฉินหลิ่วเอ๋อก็ถึงยอมปล่อยมือออกช้าๆ แต่กลับมองดูร่างกายของหลี่ยวี่ไม่ยอมละสายตา “คุณชายหลี่ ขอโทษด้วย เมื่อครู่ข้าใจร้อนไปหน่อย แต่ข้ารักท่านจริงๆนะ ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรดีกัน? นางก็แค่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว หัวใจก็ไม่ได้อยู่ที่ท่านด้วย ไม่เหมือนกับข้า ข้าเป็นคนของท่านตั้งนานแล้ว มีเพียงท่านคนเดียว……”

ลู่ม่าน “……” นางไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี นางคิดมาตลอดว่าเฉินหลิ่วเอ๋อกับหลี่ยวี่จะเหมือนกันกับตอนที่นางทำลายพวกเขาครั้งล่าสุด เพียงแค่จู๋จี๋กันเท่านั้น

ไม่คิดว่า……

ลู่ม่านตื่นเต้น ไม่ทันระวังเหยียบโดนกิ่งไม้ เสียงดัง ‘แกร็บ’ ทำให้หลี่ยวี่กับเฉินหลิ่วเอ๋อตกใจ

ทั้งสองจึงรีบวิ่งหนีออกไป ลู่ม่านก็ถึงปีนออกมาจากหลุม แล้วเดินกลับบ้านไป

เพิ่งเดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เจอกับเฉินจื่ออานพอดี

เห็นลู่ม่านเดินลงเขามาอย่างปลอดภัย เฉินจื่ออานก็ถึงโล่งใจ “เสี่ยวม่าน เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร!” ลู่ม่านไม่อยากให้เฉินจื่ออานเป็นห่วง จึงอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นง่ายๆ แต่เฉินจื่ออานก็ยังขอบตาแดงก่ำ “รังแกกันเกินไปแล้ว! ข้าจะไปแจ้งความ!”

เฉินจื่ออานพูด

“จื่ออาน!” ลู่ม่านรู้ว่าเขาต้องเสียใจ ถึงตั้งใจไม่บอกรายละเอียด “ข้าไม่เป็นไร และเมื่อครู่ข้าก็จัดการสั่งสอนเขาไปเรียบร้อย ต่อไปเขาคงไม่กล้าแน่นอน ตอนนี้พวกเราแค่หาวิธีป้องกันตัวเองก็ได้แล้ว รีบกลับไปบอกข่าวกับคุณชายจวงดีกว่า!”

เฉินจื่ออานก็เป็นคนที่รู้หนักเบา เขาพยักหน้าแล้วจับมือลู่ม่านเดินกลับบ้านไปช้าๆ

ระหว่างทางที่กลับไปมีความสุขมาก ทั้งสองพูดถึงเรื่องเมื่อก่อนที่ขึ้นมาล่าสัตว์บนเขา ถือเป็นเส้นทางที่ย้อนรอยความรักหวานๆอีกครั้ง

ตอนที่ถึงบ้าน ฟ้าก็มืดลงแล้ว

เหอเย่วยืนรออย่างตื่นเต้นอยู่หน้าประตู เห็นลู่ม่านไม่เป็นอะไร นางก็เกือบร้องไห้ออกมา

“ข้าผิดเอง ข้าไม่คิดว่าเด็กคนนั้นจะเป็นคนร้ายใช้มาเรียกเจ้าไป”

“หยุดร้องได้แล้วนะ!” ลู่ม่านลูบหลังให้นางอย่างเหนื่อยใจ “ถ้าร้องไห้อีก เดี๋ยวเจ้าก็ได้กลายเป็นยัยขี้แยหรอก อาหารเย็นทำหรือยัง?”

ลู่ม่านถามถึงอาหารเย็น เหอเย่วก็ถึงนึกขึ้นได้ “ขอโทษทีนะ ข้าจะรีบไปทำ”

ฝีมือการทำอาหารของเหอเย่วดีอยู่แล้ว แถมช่วงนี้ยังได้เรียนวิธีการทำอาหารกับลู่ม่านอีกก็เลยทำให้ดีมากยิ่งขึ้น ดังนั้น อาหารเย็นมื้อนี้ถือว่าออกมาได้สวยมาก

ลู่ม่านเดินเข้าไปเรียกเหอเย่ว ยังไงฟ้าก็มืดแล้ว ปิดประตูแล้วฉลองกันดีกว่า มีคนเยอะเดี๋ยวก็คึกคักเอง

กินอาหารเย็นเสร็จ ลู่ม่านกับเหอเย่วก็สบตากัน แล้วแอบเดินออกไป

เหอเย่วได้รับสัญญาณ ตอนที่ลู่ม่านยกเค้กออกมา ให้ดับเทียน จากนั้นก็มีเสียงร้องเพลงอันไพเราะของลู่ม่านดังขึ้น

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู……”

เฉินจื่ออานอึ้ง เห็นลู่ม่านร้องเพลงด้วยรอยยิ้มแจ่มใสพร้อมกับเดินเข้ามาเขา ภายใต้แสงเทียน ทั้งตัวของนางเหมือนเป็นนางฟ้าที่มีแสงมาห้อมล้อมเอาไว้

เหอเย่วก็ร้องตาม เพลงสุดท้ายจบลง ลู่ม่านก็เดินมาตรงหน้าเฉินจื่ออาน

“จื่ออาน สุขสันต์วันเกิดนะ”

เฉินจื่ออานก็ถึงตื่นจากฝันแล้วมองดูลู่ม่านอย่างตกตะลึงและเค้กที่มีหน้าตาแปลกแต่ก็สวย “นี่คือ……”