ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 159

“อนาคตพ่อแม่จะต้องอยู่กับจื่อคังแน่นอน พี่ใหญ่คิดอนาคตหลังจากนี้ของตัวเองเถอะ”

เฉินจื่อฉายส่ายหน้า “ค่อยว่ากันอีกทีเถอะ!”

เขาคงจะยังลังเลอยู่ การเป็นคนโบราณที่ถูกสั่งสอนไม่วิจารณ์มารดาที่ทำผิด ตอนนี้แม่ของเขาทำขนาดนี้แล้ว เขาอยากจะโกรธ แต่ก็ทำไม่ได้

เขาน่าจะต้องการเวลาอีกหน่อย ถึงจะคิดออกเอง

กินข้าวเสร็จแล้ว เฉินจื่อฉายก็ถึงเดินโซเซกลับบ้านไป เฉินจื่ออานเป็นห่วง จึงเดินส่งเขากลับบ้าน

หลังจากที่กลับมา ลู่ม่านก็อาบน้ำนอนแล้ว เฉินจื่ออานไม่สบายใจ แค่ล้างหน้าแปรงฟันก็มานั่งถอนหายใจข้างเตียง

“แม่ไม่เหลือข้าวเย็นไว้ให้พี่ใหญ่จริงด้วย”

ลู่ม่านทำเสียง ‘จิ๊’ คิดว่าเรื่องอะไรอีก ไม่เหลือข้าวเย็นไว้ก็เป็นเรื่องปกตินี่? เฉินหลี่ซื่อก็เป็นคนที่เจ้าเล่ห์ใจร้ายอยู่แล้ว

ลู่ม่านเปลี่ยนเรื่อง “ผู้ดูแลร้านช่ายว่ายังไงบ้าง?”

“ผู้ดูแลร้านช่ายถามเกี่ยวกับสถานที่ที่เด็กถูกขายไป จากนั้นก็เขียนจดหมายให้คนส่งไป คงจะมีสิบวันกว่าจะรู้ผล” แต่พอพูดถึงเถาฮัว เฉินจื่ออานก็กัดฟันกรอด

“พวกเขากล้าขายเถาฮัวไปที่แบบนั้นได้ยังไงกัน นางยังเด็กอยู่เลย”

ลู่ม่านหัวใจเย็นวาบ ดูท่าทางที่เสียใจของเฉินจื่ออานแล้ว สุดท้ายก็ไม่ได้พูดซ้ำเติมอะไรอีก เปิดผ้าห่มแล้วขยับตัวออกมาให้เขา

เฉินจื่ออานก็ขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วพิงหัวเตียง

หัวเตียงนี้ลู่ม่านให้หวังเอ้อร์หนิวทำตามแบบของยุคปัจจุบัน เวลาพิงก็นุ่มสบายมาก เทียบกับเตียงใหม่ที่มีแต่โครงในยุคของพวกเขาแล้วสบายกว่ามาก ลู่ม่านยื่นมือไปนวดขมับให้เฉินจื่ออานเบาๆ

“บ้านเฉินพวกเขากล้าทำแบบนี้ ที่จริงก็เกี่ยวกับพี่ใหญ่เหมือนกันนะ ถ้าพี่ใหญ่ไม่กตัญญูจนเกินเหตุแต่แรก แม่จะกล้าขายเหอฮัวเหรอ?”

ลู่ม่านกำลังถ่ายทอดหลักการของตัวเอง ปลูกฝังให้กับเฉินจื่ออานช้าๆ

แน่นอนว่า เฉินจื่ออานเองไม่เหมือนเฉินจื่อฉายที่เอาแต่กตัญญูจนเกินเหตุ ดังนั้น เขาจึงรับการปลูกฝังได้ง่ายกว่า

“ถ้าอนาคตพวกเรามีลูกด้วยกัน ข้าจะปกป้องลูกของเราให้ปลอดภัย!” เฉินจื่ออานพูด

ลู่ม่านยิ้มเล็กน้อย “งั้นชีวิตต่อจากนี้ของข้ากับลูก ก็ฝากไว้ที่เจ้าแล้วกันนะ!”

เฉินจื่ออานมองดูลู่ม่านอย่างเหนื่อยใจ แล้วโอบตัวนางเข้ามาในอ้อมกอด ยื่นมือไปลูบท้องที่ยังคงแบนราบของลู่ม่าน “ทำไมถึงยังไม่มีนะ?”

ลู่ม่านอึ้ง กัดฟันกรอดพูดว่า “เฉินจื่ออาน เจ้ารังเกียจข้าเหรอ?”

“ไม่ใช่งั้นนะ!” เฉินจื่ออานรีบพูด “ข้าแค่อดใจรอไม่ไหวแล้ว ลูกของพวกเราจะต้องสวยเหมือนเจ้าแน่……”

ยังดีหน่อย ลู่ม่านกระตุกยิ้ม “ข้าว่าเหมือนเจ้าก็ดีเหมือนกันนะ”

เฉินจื่ออานรีบส่ายหน้า “ไม่ได้ ข้าหน้าตาไม่ดี”

“ใครบอกกัน?” ลู่ม่านเลิกคิ้ว “ภายในใจของข้า เจ้าหน้าตาดีที่สุดแล้ว”

“เสี่ยวม่าน……”

ความรักอันแสนหอมหวานอบอวลไปทั่วทั้งห้อง...

......

เช้าวันต่อมา เฉินหลี่ซื่อก็มาทันทีพอเข้ามาเฉินหลี่ซื่อก็สั่งงานเหอเย่วอย่างเคยชิน