ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 163

น้ำตาของเฉินหลี่ซื่อระเบิดออกมาเมื่อเห็นรองเท้าข้างนี้ นางพุ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง คว้ารองเท้ามากอดแล้วกรีดร้องออกมาเสียงดัง

“จื่อคัง? จื่อคังของแม่?”

ตาแก่เฉินก็ถอยหลังอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาจ้องมองรองเท้าข้างนั้น นั่นเป็นลูกชายที่เขาเคยรักมากที่สุด คู่ฝาแฝดที่เกิดมาดวงชะตาดีทั้งคู่

ตอนนี้ จื่อคังตายแล้ว?

ขนาดเฉินจื่อฟู่กับเฉินจื่อฉายยังอึ้งไปเลย พวกเขาถามเฉินจื่ออานอย่างไม่อยากจะเชื่อ “จื่ออาน จื่อคังตายแล้วจริงเหรอ?”

“ตอนที่พวกเราพุ่งเข้าไป ก็เจอแค่รองเท้าข้างนี้……” เฉินจื่ออานพูด

“ข้าไม่เชื่อ! จื่อคังของข้าจะอยู่ในนั้นได้ยังไง? เจ้า? เจ้าใช่ไหม? เจ้าเรียกเขาเข้าไปใช่ไหม?” เฉินหลี่ซื่อดึงแขนของเฉินจื่ออานแล้วส่ายไปมาอย่างบ้าคลั่ง

“ถ้าเจ้าไม่เรียกเขาเข้าไป เขาจะเข้าไปในนั้นทำไม?”

ลู่ม่านทนดูต่อไปไม่ไหว ถึงแม้เฉินจื่ออานจะบาดเจ็บแค่ภายนอก แต่ถูกนางดึงทึ่งแบบนี้ ก็เริ่มมีเลือดไหลอีกครั้ง ลู่ม่านผลักตัวนางออกไป แล้วพูดอย่างเย็นชา

“แม่ นี่มันเวลาไหนแล้ว ท่านยังจะกล่าวหาโดยไม่มีเหตุผลอีก? ดึกดื่นแบบนี้ ท่านคิดว่าพวกเราจะเรียกเฉินจื่อคังมาที่แบบนี้ทำไม! ความจริงก็คือเฉินจื่อคังกับเฉินหลิ่วเอ๋อเข้ามาขโมยสูตรทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไม่สำเร็จ เลยอยากเผาโรงงานของข้า!”

คำพูดของลู่ม่านเป็นเหมือนสายฟ้า ทำเอาคนทั้งหมู่บ้านฮือฮาอย่างมาก ทุกคนต่างก็ซุบซิบวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมา

ตาแก่เฉินไม่รู้เรื่องนี้ ได้ยินแล้วก็รีบถามว่า “เป็นไปได้ยังไง? เรื่องนี้ต้องเข้าใจผิดกันแน่!”

“ไม่มีทาง!” เฉินหลี่ซื่อเหมือนคนบ้า แล้วคิดจะลุกขึ้นมากระชากลู่ม่าน แต่ลู่ม่านไม่โง่เหมือนเฉินจื่ออานหรอกนะ ไม่ยอมให้นางอาละวาดแบบนี้หรอก

ไม่นาน นางก็จับแขนของเฉินหลี่ซื่อไว้ แล้วส่งตัวออกไป ดูท่าทางเหมือนกำลังพยุงนาง แต่ความจริงแล้วกำลังผลักออกไปต่างหาก

เฉินหลี่ซื่อยังอยากจะพุ่งเข้ามาอีก ผู้คุ้มกันคนหนึ่งพาทหารบุกเข้ามาในนี้

คนนำหน้าออกคำสั่ง จากนั้นก็ล้อมทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ไว้ทั้งหมด เฉินหลี่ซื่อก็ถูกผู้คุ้มกันคนหนึ่งขวางเอาไว้

“นำตัวนักโทษไป!”

พอพูดจบ ทหารก็วิ่งเข้าไปหาเฉินหลิ่วเอ๋อ เฉินหลี่ซื่อไม่มีเวลามาทะเลาะกับลู่ม่าน นางรีบพุ่งเข้าไปหาเฉินหลิ่วเอ๋อ

“หลิ่วเอ๋อ หลิ่วเอ๋อของแม่”

“แม่ ช่วยข้าด้วย!” เฉินหลิ่วเอ๋อตะโกนเสียงดัง

แต่ทหารไม่มีความสงสารหรอกนะ เตะเฉินหลี่ซื่อออกไปทันที จากนั้นก็คุมตัวของเฉินหลิ่วเอ๋อ และล็อกตัวนางไว้

เฉินหลี่ซื่อตะโกนสุดเสียง “พวกเจ้าจะจับลูกสาวข้าไปไม่ได้นะ นางกำลังจะแต่งงานกับจวนอ๋องหนิง ใช่แล้ว ถ้าวันนี้พวกเจ้ากล้าแตะต้องนาง คุณชายรองอ๋องหนิงไม่มีทางปล่อยพวกเจ้าไว้แน่!”

เฉินหลี่ซื่อพูดแบบนี้ หัวหน้าคนนั้นก็ลังเลขึ้นมา

เรื่องที่หลี่ยวี่มาหมู่บ้านไป่ฮัว ก่อนหน้านี้เขาก็เคยได้ยินคนพูดถึง ว่ากันว่าคุณชายรองอ๋องหนิงเจ้าชู้เสเพล เดินไปไหนก็มีผู้หญิงใหม่ๆตลอดเวลา

แล้วพอมองดูแม่หญิงตรงหน้า ถึงแม้จะร้องไห้จนใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่กลับมีใบหน้าที่อ่อนหวานและน่าสงสาร มีโอกาสที่หลี่ยวี่จะชอบนางสูงมาก!

ผู้ดูแลขมวดคิ้ว ยังอยากจะพูดอะไร เฉินหลิ่วเอ๋อเห็นหัวหน้าคนนั้นเริ่มลังเลแล้ว ก็รีบชี้ปิ่นปักผมทองบนหัว “นี่เป็นของที่คุณชายหลี่ให้ข้า!”