ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 164

“ถือว่าพ่อขอร้องเจ้านะ หลิ่วเอ๋อไม่ดีแค่ไหน ยังไงนั้นเป็นน้องสาวของเจ้า ตอนนี้จื่อคังไม่อยู่แล้ว หรือเจ้าอยากเห็นนางไปตายด้วยหรือไง?”

ลู่ม่านตอบว่า “จื่ออาน ข้าไปกับเจ้านะ”

เฉินจื่ออานอึ้ง ไม่รู้ว่าลู่ม่านคิดอะไรอยู่ ในความคิดของเฉินจื่ออาน ฆ่าคนต้องชดใช้ชีวิต ค้างหนี้ต้องคืนเงิน ครั้งนี้เฉินหลิ่วเอ๋อไม่เพียงแต่ทำผิด ยังทำให้เฉินจื่อคังต้องมาตายด้วย นางสมควรได้รับบทลงโทษ

ตามหลักแล้ว ลู่ม่านน่าจะคิดเหมือนกับเขานะ ทำไมนางถึงพูดแบบนี้กัน?

ความจริงแล้ว ลู่ม่านก็คิดเหมือนกับเฉินจื่ออานจริงๆ เฉินหลิ่วเอ๋อยืนยันว่าจะไปเจอหลี่ยวี่ ก็เพราะว่านางเชื่อมั่นมาตลอดว่าหลี่ยวี่จะแต่งงานกับนาง แต่ว่าถ้าหลี่ยวี่อยากแต่งงานกับนางจริงๆ เขาก็คงมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

เขาใช้ให้เฉินหลิ่วเอ๋อมาขโมยสูตร ไม่มีทางไม่ส่งสายมาคอยจับตาในหมู่บ้านไป่ฮัวหรอก เมื่อคืนเขาไม่มาที่นี่ งั้นก็แสดงว่าเขาไม่มีทางมาที่นี่อีกเลย

มีแต่เฉินหลิ่วเอ๋อที่โง่ ถึงได้เชื่อว่าเขาจะมาช่วยนางจริงๆ

คงต้องให้นางเห็นเองกับตา นางถึงจะได้ไม่ไร้เดียงสาอีก!

ตาแก่เฉินกับเฉินจื่อฉาย เฉินจื่อฟู่สามคนอยู่จัดการเรื่องของเฉินจื่อคังในหมู่บ้าน พวกเขาอยากจะรอไฟดับไปก่อน ค่อยเดินเข้าไปดู

สุดท้าย เฉินหลี่ซื่อไปเป็นเพื่อนกับเฉินหลิ่วเอ๋อ และเฉินจื่ออานกับลู่ม่านไปถึงตำบลพร้อมกัน และตาแก่เฉินสามคนก็อยู่ในหมู่บ้าน

เดิมที เฉินหลิ่วเอ๋อจะต้องถูกขังไว้บนรถขังนักโทษ แต่เฉินหลี่ซื่อโวยวายไม่ยอม หัวหน้าคนนั้นก็ยังกลัวๆหลี่ยวี่อยู่ จึงยอมปล่อยให้เฉินหลิ่วเอ๋อนั่งรถเกวียนกับเฉินจื่ออานพวกเขา

ตลอดทั้งทาง เฉินหลิ่วเอ๋อตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของเฉินหลี่ซื่อตลอดเวลา เฉินหลี่ซื่อก็สติสตังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คงจะยังรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

ผ่านไปแค่คืนเดียว ลูกชายสุดที่รักมาตายจากไป ลูกสาวสุดที่รักก็ยังถูกจับตัวอีก

การเป็นสาวชาวบ้านที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างมาก่อน ถึงเฉินหลี่ซื่อจะกล้าหาญมากแค่ไหน ก็ยังรับไม่ได้อยู่ดี ตอนนี้เฉินหลี่ซื่อคงใกล้จะทรุดแล้ว ขนาดลู่ม่านนั่งอยู่ข้างๆ นางยังไม่มีใจจะทะเลาะกับลู่ม่านเลยด้วยซ้ำ

ตอนมาถึงหน้าประตูเมือง หัวหน้าก็ลงจากรถม้า

ให้คนส่วนหนึ่งเฝ้าอยู่หน้าประตูเมือง จากนั้นก็ถอดที่ล็อกของเฉินหลิ่วเอ๋อออก นำตัวเฉินหลิ่วเอ๋อไปกับลูกน้องที่ให้คำแนะนำเขามาตลอด ไปพร้อมกับลู่ม่านสามคนแล้วเดินไปยังโรงเตี๊ยมเทียนหรัน

ตอนที่มาถึงหน้าประตูโรงเตี๊ยมเทียนหรัน ก็เห็นลูกน้องของหลี่ยวี่เดินออกมาจากโรงเตี๊ยมเทียนหรัน เฉินหลิ่วเอ๋อรีบเอาตัวออกจากทหารสองคนนั้น แล้วรีบวิ่งเข้าไปถามว่า

“คุณชายหลี่ล่ะ?”

ลูกน้องสองคนนั้นเห็นแล้วก็สบตากัน จากนั้นก็พูดอย่างเรียบเฉยว่า “แม่นางหลิ่วเอ๋อมาได้อย่างไรกัน?”

“ข้าอยากเจอคุณชายหลี่!” เฉินหลิ่วเอ๋อพูดอย่างร้อนใจ

“คือ……” ลูกน้องทำท่าลำบากใจ “เรื่องนี้ ข้าคงจะต้องไปถามคุณชายก่อน”

“ข้ามีเรื่องที่สำคัญมากเลยนะ!” เฉินหลิ่วเอ๋อพูด “ปกติข้าก็เข้าไปได้ตลอดไม่ใช่เหรอ?”

ลูกน้องไม่ได้สนใจนาง แค่พูดเหมือนเดิมว่า “ข้าขอเข้าไปถามก่อน” จากนั้นก็กลับหลังหันเดินเข้าไป อีกคนก็ขวางเฉินหลิ่วเอ๋อไว้ด้านนอก

ลู่ม่านพวกเขาเห็นแล้วก็ไม่ได้ตามเข้าไปเหมือนรู้แก่ใจดี แค่ยืนมองอยู่ห่างๆ

สิบนาทีผ่านไป ด้านในก็ยังเงียบสนิทเหมือนเดิม เฉินหลิ่วเอ๋อหันกลับไปมอง จากนั้นก็เร่งลูกน้องคนนั้น “คุณชายหลี่ยังไม่ตื่นนอนเหรอ?”

“ข้าขอเข้าไปดูก่อน” ลูกน้องอีกคนพูด

จากนั้นก็ผ่านไปอีกสิบนาที ลูกน้องอีกคนก็หายไปเหมือนกัน