ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 165

เฉินหลิ่วเอ๋อยังจะคิดเพ้อเจ้ออีก ใบหน้าอันหล่อเหลาของหลี่ยวี่บึ้งตึงลง เขาจ้องมองเฉินหลิ่วเอ๋อนิ่ง เหมือนจะเฉืยดเฉินหลิ่วเอ๋อด้วยสายตา

แต่เฉินหลิ่วเอ๋อกลับไม่รู้สึกตัวเลย นางดิ้นรนออกจากการจับกุมตัวของทหาร รีบวิ่งเข้าไปกอดแขนของหลี่ยวี่เอาไว้

ข้ารับใช้ที่อยู่ด้านหลังหลี่ยวี่ก็กระชากดาบออกมาจากไม่ลังเล

เฉินจื่ออานตกใจรีบพุ่งเข้าไป ถึงเฉินหลิ่วเอ๋อสมควรตาย แต่ก็ไม่ควรตายด้วยวิธีนี้

แต่ว่า เฉินจื่ออานอยู่ไกลเกินไป เกรงว่าจะไม่ทันแล้ว

ได้ยินเสียง ‘ฟิ้ว’ ดังขึ้นอย่างหวุดหวิด ธนูที่ไม่รู้ว่ายิงมาจากไหน ยิงไปที่ดาบของข้ารับใช้คนนั้น

ต่อด้วยเสียง ‘เพี้ยง’ ด้านหลังมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้น “ช้าก่อน!”

ทุกคนหันไปมองพร้อมกัน เห็นชายหนุ่มที่หน้าตาคล้ายคลึงกับหลี่ยวี่เดินมา แต่ผู้ชายคนนั้นเมื่อเทียบกับหลี่ยวี่แล้ว ดูมีความซื่อตรงและยุติธรรมกว่า

ถึงแม้จะสวมชุดธรรมดา แต่คนคนนั้นกลับดูมีอำนาจมาก

ลู่ม่านหันไปมองหลี่ยวี่ เห็นได้ชัดว่าความเย่อหยิ่งของเขาในตอนนี้ดูจางหายลงไปเยอะมาก ลู่ม่านแทบจะนึกออกได้ในแวบแรกว่าคนที่มาคือ อ๋องหนิง นอกจากท่านนี้แล้ว ยังจะมีใครที่กดหลี่ยวี่ได้อีกล่ะ?

แต่ว่า อ๋องหนิงมาได้ยังไง? หรือว่าจะเป็นจวงลี่จ้ง?

ลู่ม่านกำลังคิดอยู่นั้น อ๋องหนิงเดินเข้ามาใกล้ช้าๆ กวาดตามองข้ารับใช้คนนั้นที่จับตัวเฉินหลิ่วเอ๋อไว้ ใบหน้าที่มีอำนาจนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ

“ยังไม่ปล่อยอีก?”

น้ำเสียงนั้นหนักแน่นมาก ข้ารับใช้คนนั้นตกใจจนรีบปล่อยตัวเฉินหลิ่วเอ๋อ

“กลางวันแสกๆ เจ้าคิดจะทำอะไร?”

ข้ารับใช้คุกเข่าลง เงยหน้ามองอ๋องหนิง “อ๋อง……” ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นอ๋องหนิงมองค้อนเขาแรงๆ ข้ารับใช้ก็รีบเปลี่ยนคำว่า “คุณชาย ข้าน้อยผิดไปแล้ว ขอท่านโปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วยเถิด? ข้าน้อยไม่กล้าแล้ว”

“เหอะ กลับไปค่อยคิดบัญชีกับเขา!” อ๋องหนิงว่าแล้ว ก็มองไปยังหลี่ยวี่ “น้องรอง นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

คำว่าน้องรองของอ๋องหนิง ทำเอาเฉินหลิ่วเอ๋อและเฉินหลี่ซื่อตื่นทันที หลี่ยวี่เป็นคุณชายรองของจวนอ๋องหนิง คนที่เรียกเขาว่าน้องรองได้ นอกจากอ๋องหนิงแล้ว จะมีใครอีกล่ะ?

เฉินหลี่ซื่อรีบเดินไปข้างหน้า แต่ไม่คิดว่าหลี่ยวี่จะมองค้อนเขา จากนั้นก็ถึงบอกกับอ๋องหนิงว่า “พี่ใหญ่ ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่เจอชาวบ้านอาละวาดน่ะ……”

ว่าแล้ว เขาก็ถึงมองไปยังทหารสองคนนั้นที่เพิ่งถูกเขาด่าไปแล้วพูดว่า “พวกเจ้าว่าใช่หรือไม่?”

ทหารสองคนนั้นอยากจะสนิทกับหลี่ยวี่อยู่แล้ว จึงพยักหน้าพูดว่า “ขอรับ แม่หญิงคนนี้เผาโรงงานในหมู่บ้านไป่ฮัวเมื่อคืนขอรับ”

หมู่บ้านไป่ฮัว โรงงาน?

สองคำนี้ทำเอาอ๋องหนิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “เป็นโรงงานยังไงกันแน่?”

“เป็น……โรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขอรับ!” หัวหน้าผู้จับนักโทษพูด

“ว่าไงนะ?” อ๋องหนิงได้ยินแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย หลี่ยวี่เห็นแล้วก็รีบพูดว่า “หญิงผู้นี้โหดร้ายเกินไปแล้ว พี่ใหญ่ ให้ทหารจับตัวนางไปเถอะ!”

สีหน้าอ๋องหนิงคลายลงช้าๆ แล้วมองไปยังเฉินหลิ่วเอ๋อ

เห็นเฉินหลิ่วเอ๋อมองหลี่ยวี่ตลอด ตอนที่ได้ยินหลี่ยวี่พูดแบบนั้นกับนาง สายตาของนางก็มืดมนลงไปมาก อ๋องหนิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เจ้าจะอธิบายยังไง?”

เฉินหลิ่วเอ๋อกัดริมฝีปาก นานมากถึงจะพูดอย่างเย็นชาว่า “ท่านอ๋องหนิง ช่วยข้าน้อยด้วย ข้าน้อยถูกคุณชายรองหลอก!”

คำพูดของเฉินหลิ่วเอ๋อ ทำให้สายตาของหลี่ยวี่โหดเหี้ยมขึ้นมาทันที แต่เพราะอ๋องหนิงอยู่ด้วย เขาเลยไม่ได้แสดงออกมา