ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 166

หลี่ยวี่กระตุกยิ้มเย็นชา “พี่ใหญ่ ข้าไม่ได้พูดแบบนั้นนะ พี่เชื่อคำพูดของชาวบ้านธรรมดาแล้วไม่เชื่อคำพูดน้องชายตัวเองเหรอ? ใครๆก็รู้ว่า ภรรยาของข้าจะต้องเป็นแม่หญิงที่มาจากตระกูลชนชั้นสูงในเมืองหลวง จะเป็นแม่หญิงบ้านนอกคนนี้ได้ยังไง?”

เฉินหลิ่วเอ๋อสีหน้าซีดเซียว “หลี่ยวี่ เจ้ามันคนสารเลว!”

หลี่ยวี่กวาดตามองนางอย่างเย็นชา โน้มตัวลงไปมองเฉินหลิ่วเอ๋อ “แม่หญิงท่านนี้ ข้าไปล่วงเกินเจ้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

ลู่ม่านลิ้นจุกปากพูดไม่ออก การแสดงของหลี่ยวี่ดีจริงๆ ถ้านางไม่ได้เห็นเขากับเฉินหลิ่วเอ๋อสัญญากันกับตาตัวเอง นางคงจะเชื่อแล้วว่าเขาบริสุทธิ์จริง

เฉินหลิ่วเอ๋อแสยะยิ้มเย็นชา “หลี่ยวี่ ฟ้ามีตานะ เจ้าทำอะไร เจ้าคิดว่าจะไม่เหลือร่องรอยไว้เลยเหรอ?”

ว่าแล้ว นางก็เอาหยกออกมาจากแขนเสื้อ “ท่านอ๋องหนิง ท่านน่าจะรู้จักหยกนี้นะ?”

หลี่ยวี่เห็นแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

หยกนี้เป็นหยกที่พ่อของพวกเขาให้พวกเขาตอนเด็กๆ พวกเขาสองพี่น้องมีคนละอัน อ๋องหนิงเห็นแล้วก็เอาหยกของตัวเองออกมาดู หน้าตาเหมือนกับหยกที่อยู่ในมือของเฉินหลิ่วเอ๋อเลย

อ๋องหนิงขมวดคิ้ว “น้องรอง เจ้าพูดมาสิ หยกของเจ้าไปอยู่ในมือของนางได้อย่างไร?”

“นางขโมยไปแน่ๆ……” หลี่ยวี่แก้ตัว

“น้องรอง!” อ๋องหนิงพูดเสียงแข็ง “หยกนี้เป็นของแนบกาย เจ้าไปไหนก็มีข้ารับใช้ติดตามตลอด เจ้าบอกข้ามาสิ ว่านางขโมยไปอย่างไร?”

“นางอาจจะขโมยไปตอนที่ข้าอาบน้ำอยู่……” หลี่ยวี่ยังแก้ตัวอยู่ อ๋องหนิงหมดความอดทนแล้ว “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้! ไสหัวไป!”

อ๋องหนิงพูดจบ ก็มีข้ารับใช้เชิญหลี่ยวี่ออกไป

“นำตัวนางออกไปด้วย!” อ๋องหนิงชี้หน้าเฉินหลิ่วเอ๋อ แล้วพูดกับข้ารับใช้ข้างๆ เฉินหลิ่วเอ๋อคิดว่าตัวเองพูดเยอะขนาดนี้ อ๋องหนิงจะช่วยนางเสียอีก พอเห็นเช่นนี้แล้ว นางก็กระวนกระวายขึ้นมาทันที

“ท่านอ๋องหนิง……”

“ข้าจะจัดการเอง เจ้าออกไปก่อน!” อ๋องหนิงพูดอย่างเรียบเฉย

ไม่นาน ภายในห้องก็เหลือแค่ลู่ม่าน เฉินจื่ออานกับอ๋องหนิงสามคน เฉินจื่ออานกับลู่ม่านทำความเคารพอ๋องหนิงอีกครั้ง

ลู่ม่านไม่ชอบการทำความเคารพแบบโบราณมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ในเมื่อมาแล้วก็ต้องทำตามธรรมเนียมของเขา

เปลี่ยนแปลงโลกไม่ได้ งั้นก็คงต้องเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามแล้วล่ะ

อ๋องหนิงรีบเดินเข้าไปข้างหน้า ประคองทั้งสองคนขึ้นมา แล้วพูดว่า “ลุกขึ้นมาก่อนเถอะ? โรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นอย่างไรแล้วบ้าง?”

ลู่ม่านเม้มริมฝีปาก เฉินจื่ออานพูดอย่างเจ็บปวดว่า “ไม่เหลือแล้ว”

ได้ยินดังนี้ อ๋องหนิงก็หลับตาลงอย่างผิดหวัง “เกินไปแล้ว นี่มันชักจะเกินไปแล้วจริงๆ!”

ลู่ม่านได้ยินแล้ว ก็มองอ๋องหนิงอย่างสงสัย ก่อนหน้านี้ จวงลี่จ้งมักจะสะสมเสบียงไว้แบบลับๆล่อๆ ลู่ม่านยังรู้สึกว่าแปลกมาก เพราะนางคิดไม่ออกจริงๆว่า จวงลี่จ้งจะสะสมสินค้าไว้เยอะขนาดนั้นทำไม เขาคิดจะทำอะไรกันแน่

แต่ตอนนี้ อ๋องหนิงเหมือนจะเป็นห่วงสถานการณ์ของโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาก หรือว่า เรื่องที่จวงลี่จ้งทำ จะเกี่ยวข้องกับอ๋องหนิง?

กำลังคิดอยู่นั้น อ๋องหนิงก็พูดว่า “เรื่องนี้ สองท่านคิดยังไง?”

เฉินจื่ออานได้ยินแล้ว ก็สบตากับลู่ม่าน ลู่ม่านโน้มตัวทำความเคารพอ๋องหนิง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ทราบว่าท่านอ๋องมีอะไรจะแนะนำหรือไม่?”

อ๋องหนิงได้ยินแล้ว ก็มองลู่ม่านอย่างจริงจัง