ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 167

ไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไรกับเฉินหลี่ซื่อและเฉินหลิ่วเอ๋อ หลังจากที่ทั้งสองคนออกมาก็เงียบลงไปเยอะมาก

เฉินจื่ออานมองเฉินหลี่ซื่อ เห็นสายตาของนางเหม่อลอย เฉินจื่ออานขมวดคิ้ว ลูกน้องของอ๋องหนิงก็พูดว่า

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ทำตามที่อ๋องหนิงบอกก็พอ ให้พวกนางหุบปากไว้หน่อย ส่วนพวกเจ้า ท่านอ๋องหนิงบอกแล้วว่า ไม่ต้องแล้ว”

เฉินจื่ออานได้ยินแล้ว ก็จับมือลู่ม่านไว้แน่น เขาโน้มตัวลงไปประคองเฉินหลี่ซื่อ แล้วเดินขึ้นรถเกวียน

ตลอดทาง เฉินหลี่ซื่อกับเฉินหลิ่วเอ๋อเงียบมาก เฉินหลิ่วเอ๋อเหมือนลืมเรื่องที่จะไปหา หลี่ยวี่แล้ว ราวกับว่าไม่เคยมีคนผู้นั้นอยู่เลยในชีวิต

ตอนที่กลับมาถึงป่าไผ่หน้าหมู่บ้าน ฟ้าก็มืดมากแล้ว หนึ่งวันก็ผ่านไปทั้งแบบนี้

เห็นพวกเขากลับมา ตาแก่เฉินก็รีบเดินเข้าไปต้อนรับ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ใช่ฝีมือของหลิ่วเอ๋อใช่หรือไม่?”

เฉินจื่ออานพยักหน้า ในเมื่อตกลงกับอ๋องหนิงแล้ว เรื่องนี้ก็ให้มันผ่านไปแล้วกัน

ตาแก่เฉินยิ้มอย่างดีใจ จากนั้นเขาก็ร้องไห้ออกมา “จื่อคังของข้า……”

มองตามสายตาของตาแก่เฉิน เฉินจื่ออานก็มองไปยังโรงงานที่ถูกเผาเป็นหน้ากอง เผาตลอดทั้งคืน จนถึงตอนนี้ถึงจะดับลง

ตาแก่เฉินอยากจะพาเฉินหลี่ซื่อกับเฉินหลิ่วเอ๋อกลับบ้าน เฉินหลี่ซื่อไม่ยอม เฉินหลิ่วเอ๋อกลับบ้านไปคนเดียว พวกเขาก็ไม่ไว้ใจอีก รู้สึกว่าทั้งสองเหมือนสติสตังเลื่อนลอยไปแล้ว

สุดท้าย จึงต้องนำทั้งสองไปนั่งข้างๆ

และคนบ้านเฉินก็ถือคบเพลิงเดินเข้าไปในข้างใน เริ่มหาศพของเฉินจื่อคัง

ตามหาตลอดทั้งคืนจนฟ้าเริ่มสว่าง เฉินหลี่ซื่อกรีดร้องออกมาแล้วสลบลงไปยังซากสิ่งก่อสร้าง ทุกคนได้ยินแล้วก็รีบวิ่งมา เห็นผ้ามัดผมของเฉินจื่อคัง

ถูกเผาไปเกือบครึ่ง เหลือแค่เศษเสี้ยวเดียวถูกก้อนอิฐทับไว้ ยังไม่ถูกเผาและติดกับพื้น

ตาแก่เฉินโน้มตัวลงไปเก็บผ้ามัดผม น้ำตาไหลพรากเป็นทาง “ข้าทำบาปทำกรรมอะไรไว้? ทำไมจื่อคังของข้าต้องมาตายอย่างทุกข์ทรมานแบบนี้”

เมื่อก่อน คนที่ตายโหงแบบนี้ ชาวบ้านต่างก็มีความเชื่อว่า ชาติก่อนทำเรื่องไม่ดีมาถึงได้ตายโดยไม่เหลือซากศพแบบนี้ และยังพูดอีกว่า คนที่ตายแบบนี้จะต้องตกนรกหมกไหม้

ดังนั้น ตาแก่เฉินถึงได้ร้องไห้อย่างเจ็บปวดขนาดนี้

เฉินจื่อฟู่กับเฉินจื่อฉายรีบเข้ามาพยุงตัวเฉินหลี่ซื่อขึ้นมา แล้วรีบออกไปเชิญหมอ

ตาแก่เฉินโน้มตัวลงไปก้มเก็บขี้เถ้าทั้งหมดตรงที่เจอผ้ามัดผมลงในโหลที่อยู่ในมือ คิดเสียว่าเป็นขี้เถ้ากระดูกของเฉินจื่อคังแล้วกัน

ตอนที่เฉินจื่ออานอยากเข้าไปช่วย ก็ถูกตาแก่เฉินปฏิเสธ

“จื่อคังต้องมาตายเพราะข้า ชีวิตนี้ข้าไม่ได้สั่งสอนเขาดีๆ ชาติหน้า ถ้ายังมีโอกาสอีก ข้าจะต้องสั่งสอนเขาดีๆแน่……”

ตาแก่เฉินพูด น้ำตาไหลอาบแก้มลงมาไม่หยุด

พระอาทิตย์ขึ้น ตาแก่เฉินก็กอดโหลนั้นเอาไว้แน่น แล้วเดินออกไปช้าๆ เขาเดินหลังค่อมออกไป

บ้านเฉินถูกกระทบอย่างหนัก กลายเป็นจุดวิพากษ์วิจารณ์ของชาวบ้าน สุดท้าย ลู่ม่านพวกเขาแค่บอกกับภายนอกว่า เฉินจื่อคังกับเฉินหลิ่วเอ๋อไปเล่นที่โรงงาน ไม่ระวังทำเทียนตก จึงทำให้เกิดไฟไหม้ขึ้น

ส่วนคนอื่นจะเชื่อหรือไม่ ก็คงต้องแล้วแต่ความคิดใครความคิดมันแล้ว ลู่ม่านไม่มีใจอยากจะช่วยพวกเขาแก้ต่างหรอกนะ