ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 168

หลังจากหนึ่งเดือนผ่านไป โรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็สร้างเสร็จแล้ว

เพราะครั้งนี้มีการดูแลจากอ๋องหนิง โรงงานใหม่จึงใหญ่กว่าเก่ามาก และยังผลิตได้เยอะมากขึ้นด้วย

วันที่เปิดกิจการ จวงลี่จ้งก็มาด้วย แน่นอนว่า อ๋องหนิงก็มาด้วยเช่นกัน

แต่ว่า ไม่ประกาศตัวตนให้คนภายนอกรู้ คนอื่นก็คิดว่าเป็นเพื่อนที่จวงลี่จ้งพามาด้วย

เพื่อฉลองการเปิดกิจการโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีกครั้ง อ๋องหนิงพวกเขายังเชิญคณะละครในเมืองมาจัดการแสดงในหมู่บ้านด้วย ละครนี้แสดงทั้งวัน จนดึงดูดชาวบ้านจากทุกหมู่บ้านมาที่นี่กันหมด

ผู้ใหญ่บ้านก็ดีอกดีใจ นี่เป็นวันที่คึกคักที่สุดตั้งแต่เขาได้รับตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านมา

กำลังยุ่งอยู่นั้น ผู้ดูแลร้านช่ายก็มาหาลู่ม่าน

“แม่นางลู่ ครั้งก่อนเรื่องที่พวกท่านวานให้ข้าตามหาคน ข้าหาเจอแล้วนะ แต่ว่า หนูน้อยคนนั้นไม่ยอมกลับมา”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว เถาฮัวเป็นลูกสาวของเฉินจื่อฉาย นางรู้สึกว่าเรื่องนี้ควรจะให้เฉินจื่อฉายรู้ก่อน

ดังนั้น นางรีบขอบคุณผู้ดูแลร้านช่าย จากนั้นก็เชิญเขานั่งแล้วค่อยเดินออกไปหาเฉินจื่ออาน บอกเรื่องนี้กับเขาแล้ว เขาก็รีบไปหาเฉินจื่อฉายทันที

วันนี้มีเรื่องต้องทำเยอะ เฉินจื่อฉายมัวแต่ขนของอยู่ข้างนอก

ผ่านไปสักพัก เขาก็รีบกลับเข้ามา

ดูท่าแล้ว ตอนที่เฉินจื่ออานไป ก็พูดกับเขาทั้งหมดแล้ว ดังนั้น เขาเข้ามาก็รีบวิ่งไปทางผู้ดูแลร้านช่ายทันที จากนั้นก็ทำความเคารพ

“ผู้ดูแลร้านช่าย”

“ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้” ผู้ดูแลร้านช่ายรีบลุกขึ้น เขายังจำพี่น้องของบ้านเฉินได้ดี ดังนั้นจึงพูดเตือนว่า “เรื่องนี้พวกเราต้องเข้าไปคุยด้านในไหม?”

ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานเห็นแล้ว ก็รีบหาข้ออ้างพูดว่า “พวกเราออกไปก่อนเถอะ”

พูดจบ ทั้งสองก็ผิดประตูจากนั้นก็ค่อยเดินจากไป

เพิ่งเดินออกมาด้านนอก จวงลี่จ้งก็ส่งข้ารับใช้มา เรียกทั้งสองคนไป เฉินจื่ออานไม่ได้คิดอะไร แต่ลู่ม่านกลับรู้สึกขัดแย้งมาก

นึกถึงการตายของเสี่ยวเย่ ลู่ม่านก็รู้สึกไม่ชอบอ๋องหนิงที่ดูใจดี แต่ความจริงแล้วไม่แน่อาจจะเป็นยมบาลที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตาก็ได้

แต่ว่า ในสมัยโบราณ ขุนนางชั้นผู้ใหญ่การจะฆ่าใครก็เป็นเรื่องง่ายสำหรับพวกเขาอยู่แล้ว นับประสาอะไรกับชาวบ้านธรรมดาอย่างพวกเขา

ทั้งสองเดินตามข้ารับใช้คนนั้นเข้าไป ด้านในมีจวงลี่จ้งกับอ๋องหนิงสองคนนั่งอยู่ในนั้น ทำความเคารพอ๋องหนิง จากนั้นเขาก็ทำท่าใจดี แล้วพูดว่า “ไม่ต้องเกรงใจหรอก สองท่านเป็นผู้ทำคุณงามความดีไว้นะ”

ลู่ม่านไม่เข้าใจ จวงลี่จ้งก็ถึงพูดว่า “เกรงว่าพวกเขาก็รู้แล้วว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปได้ส่งไปที่ไหนบ้าง ครั้งนี้ ก่อนที่ข้าจะกลับมา ทหารทางเหนือก็กินดีอยู่ดีกันแล้ว ฝ่าบาทท่านดีใจมาก บอกว่าถ้าเอาพื้นที่ทางเหนือมาได้ ก็จะให้รางวัลกับทุกคน”

ทั้งสองพยักหน้า เฉินจื่ออานพูดอย่างถ่อมตัวว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเราหรอก พวกเราเป็นแค่นักธุรกิจธรรมดาเท่านั้นเอง”

“ที่ไหนกัน?” อ๋องหนิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าพวกเจ้าเป็นนักธุรกิจธรรมดา งั้นยุคนี้คงจะน่าทึ่งกว่านี้แล้วล่ะ พวกเจ้าทั้งสองก็อย่าถ่อมตัวไปเลย เดี๋ยวรอข้ากลับไปแล้ว ถ้ามีโอกาส ข้าจะขอรางวัลกับฝ่าบาทให้พวกเจ้าเอง”

รางวัลของฝ่าบาท? เฉินจื่ออานเบิกตาโพลง

ลู่ม่านคิดได้อย่างรวดเร็ว รีบลากเฉินจื่ออานคุกเข่าลงขอบคุณ “ขอบพระทัยท่านอ๋องหนิง”

ลู่ม่านคิดแล้วก็ใช่ ตอนนี้พวกเขาเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ดังนั้นถึงได้ถูกรังแกบ่อยๆ และถ้าเกิดเรื่องอีก อาจจะถูกฆ่าปิดปากก็ได้

แต่ถ้าพวกนางไปแสดงการมีตัวตนต่อหน้าฝ่าบาทได้ล่ะก็ เรื่องก็จะไม่เหมือนเดิมอีก อย่างน้อย ก็ไม่มีใครกล้าฆ่าปิดปากพวกนางง่ายๆ