ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 169

ลู่ม่านคิดว่าเขาจะมีเรื่องจริงๆ ก็เลยตามเข้าไปด้วยกัน

สุดท้ายพอเข้ามา ก็เห็นจวงลี่จ้งสั่งข้ารับใช้ให้ไปเตรียมน้ำ หลังจากที่ดื่มน้ำสองอึกใหญ่แล้ว ใบหน้าแดงระเรื่อของเขาก็ถึงกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ลู่ม่านตกตะลึง “คุณชายจวงแพ้เหรอเจ้าคะ?”

ตอนอยู่ในโลกปัจจุบัน ลู่ม่านก็เคยเห็นคนกินพริกแล้วแพ้ แต่ว่า โดยปกติทั่วไป ก็ไม่จำเป็นต้องรักษาอะไร แค่รอให้อาการเผ็ดหายไปก็พอ

แต่อาหารของจวงลี่จ้งดูจะหนักกว่านั้น……

“ครั้งก่อนเจ้าก็เคยกินพริกไม่ใช่เหรอ? ตอนนั้นก็แพ้เหรอ?” ลู่ม่านถาม

พอพูดจบ ข้ารับใช้ของจวงลี่จ้งก็เอาขวดที่ติดตัวมาด้วยตลอดยื่นให้จวงลี่จ้ง “คุณชาย กินนี่สองเม็ดก่อนขอรับ”

“นี่คือ?” ลู่ม่านถามอย่างสงสัย

ข้ารับใช้อธิบาย “นี่คือยาที่หมอขงจากร้านยาฉืออานให้มา หลังจากที่คุณชายกินพริกแล้วแพ้เมื่อคราวก่อน สามารถลดอาการแพ้ได้”

ลู่ม่าน “……เจ้ารู้ว่าตัวเองจะแพ้งั้นเหรอ?”

“อืม!” จวงลี่จ้งพยักหน้า

“แล้วเจ้ายังจะกินอีก?” ลู่ม่านขมวดคิ้วมองเขา

“เจ้าเตรียมมา ก็หวังอยากให้อ๋องหนิงชื่นชมไม่ใช่เหรอ? ถ้าข้าไม่กิน อ๋องหนิงจะกินได้ยังไง? ถ้าอ๋องหนิงไม่กิน พริกของเจ้าจะดังไปทั่วใต้หล้าได้ยังไง?”

เขาทำแบบนี้เพื่อนางงั้นเหรอ? ลู่ม่านยิ้มอย่างรู้สึกผิด “เจ้าช่วยข้าทำไม?”

จวงลี่จ้งไม่ได้พูดอะไร ลู่ม่านรีบพูดอย่างรีบร้อนว่า “หุ้นส่วนของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจะแบ่งให้เจ้าไม่ได้แล้วนะ”

ท่าทางที่ระแวงของนาง ทำเอาจวงลี่จ้งหัวเราะออกมา เพราะความเผ็ดจึงทำให้แสบกระเพาะไปด้วยก็เริ่มหายไปทีละนิด “คนเห็นแก่เงิน!”

ลู่ม่านมองบน “งั้นเจ้าว่ามา? เจ้าอยากได้อะไร ขอแค่พวกเราทำได้ พวกเราก็จะทำให้เจ้า”

จวงลี่จ้งฮุมฮัมสักพัก แล้วพูดว่า “ยังคิดไม่ออก ขอค้างไว้ก่อน รอข้าต้องการให้เจ้าช่วยแล้ว ค่อยมาหาเจ้า”

“ตกลง!” ลู่ม่านพูด

หลังจากคุยกันเสร็จแล้ว จวงลี่จ้งก็กลับไปพักผ่อน ด้านหลังโรงงานบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่สร้างขึ้นใหม่มีบ้านหลังหนึ่ง เป็นที่พักผ่อนที่คล้ายกับโรงเตี๊ยมที่อยู่ใกล้กับภูเขาแม่น้ำ เหมาะแก่การพักผ่อนอย่างมาก

ลู่ม่านเพิ่งออกมา ก็เห็นเฉินจื่ออานกำลังมองนางด้วยสายตาเป็นห่วง “เป็นยังไงบ้าง? คุณชายจวงเป็นอะไรไปหรือไม่?”

“ไม่เป็นไร!” ลู่ม่านเล่าเรื่องที่จวงลี่จ้งช่วยไว้ออกไป เฉินจื่ออานตกตะลึงอย่างมาก “ครั้งนี้คุณชายจวงช่วยเราไว้ พวกเราจะต้องจดจำไว้ในใจ ต้องหาโอกาสตอบแทนให้ได้”

“อืม!” ลู่ม่านพูดจบ ก็นึกถึงเฉินจื่อฉายขึ้นมา “ทางพี่ใหญ่เป็นยังไงแล้วบ้าง?”

เฉินจื่ออานส่ายหน้า มองไปยังประตูที่ยังคงปิดอยู่บานนั้น

“ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

กำลังพูดอยู่นั้น ประตูก็เปิดออก เฉินจื่อฉายออกมาจากด้านในอย่างเงียบๆ เฉินจื่ออานรีบเดินเข้าไปหาเขา “พี่ใหญ่ เป็นยังไงบ้าง?”

“จื่ออาน!” เฉินจื่อฉายจับแขนของเฉินจื่ออานไว้ “ข้าจะไปเมืองหย่งอาน ไปเอาตัวเถาฮัวกลับมา”