ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 170

ยังดีที่ผู้ดูแลกับจวงลี่จ้งยังอยู่ ตอนที่เจอกับปัญหา ก็จะมีคนจัดการให้ วันนี้ก็ถือว่าไม่มีปัญหาอะไรมาก

รับสมัครคนในหมู่บ้านเพิ่ม แน่นอนว่าครั้งนี้ รับสมัครคนนอกหมู่บ้านมาเยอะเหมือนกัน

ต่างก็เป็นคนที่ดูซื่อสัตย์หมด

หลังจากที่จัดการเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เริ่มทำการฝึกอบรมพนักงานใหม่ จากนั้นก็เริ่มวิจัยบะหมี่แห้งของตัวเอง ทำออกมาหลากหลายรสชาติ จากนั้นก็เริ่มทำการผลิตอย่างเป็นทางการ

ทำงานมาสิบกว่าวัน ลู่ม่านก็ได้พักผ่อนสักที

หลังจากทางนี้มั่นคงดีแล้ว จวงลี่จ้งก็กลับไปแล้วเช่นกัน

ลู่ม่านก็หันไปสนใจพริกของตัวเอง ไม่ว่าทางอ๋องหนิงจะสำเร็จไหม แต่ลู่ม่านเองก็จะต้องทำมันแน่นอน กว่าจะปลูกต้นพริกได้สำเร็จ ตอนนี้ใช้โอกาสที่เป็นช่วงฤดูกาลปลูกและมีเมล็ดพืชด้วย จึงอยากจะซื่อที่เพื่อเพาะปลูกพริกโดยเฉพาะ

พูดแล้วก็ลงมือทำทันที เช้าวันต่อมาลู่ม่านก็เดินทางไปยังตำบล

เพราะไม่รู้ว่าซื้อที่ดินต้องไปหาใคร เถ้าแก่จางก็อยู่ในตำบลพอดี ดังนั้นลู่ม่านเลยไปหาเถ้าแก่จางเอง

ไม่เจอกันนาน ตอนนี้เถ้าแก่จางเริ่มเปิดสาขาย่อยแห่งที่สามแล้ว

ตอนที่ลู่ม่านไป เขากำลังจะออกจากบ้าน บอกว่าจะไปอำเภอเฟิงหนาน วางแผนว่าจะเปิดร้านขายของชำที่นั่นอีกร้าน

ได้ยินว่าลู่ม่านจะมาหานายหน้า เถ้าแก่จางก็บอกกับข้ารับใช้ที่รออยู่ด้านนอกทันทีเลยว่า “รอข้าอีกสักสองสามชั่วโมงนะ ข้าไปแล้วจะรีบกลับมา”

ลู่ม่านเกรงใจ “ไม่รู้ว่าวันนี้ท่านมีธุระ ท่านบอกสถานที่กับข้าก็พอ ข้าไปดูเองก็ได้แล้ว”

“จะได้ได้ยังไงกัน?” เถ้าแก่จางแน่วแน่มาก “ถ้าไม่มีแม่นางลู่กับน้องเฉิน ตอนนี้ข้าจะเปิดสาขาย่อยสามได้ยังไง? ไม่แน่ ร้านนั้นอาจจะปิดไปแล้วก็ได้”

เถ้าแก่จางพูดแล้วก็มองไปยังร้านที่อยู่ตรงข้าม ก่อนหน้านี้หลังจากที่เถ้าแก่ซุนถูกจับตัวไป ร้านนั้นก็เปลี่ยนเจ้าของไป

ตอนนี้เพิ่งผ่านไปไม่กี่เดือน ก็เปลี่ยนไปหลายอาชีพแล้ว แต่ทุกร้านที่เปิดก็จะเปิดได้ไม่นาน

ลู่ม่านเห็นแล้วก็ไม่ปฏิเสธอีก ยอมให้เถ้าแก่จางนำทางตัวเองไปหานายหน้า

พอเข้าไป เถ้าแก่จางก็แนะนำลู่ม่านให้พวกเขารู้จัก “แม่นางลู่เป็นผู้มีพระคุณของข้า พื้นที่ไร่นาที่ท่านแนะนำต้องดีหน่อยนะ”

นายหน้าหวังได้ยินแล้วก็พยักหน้า “ได้ยินชื่อแม่นางลู่จากหมู่บ้านไป่ฮัวมานานแล้ว ถึงข้าจะกล้ามากแค่ไหนก็ไม่กล้าหลอกแม่นางลู่หรอก ไม่ทราบว่าแม่นางลู่ต้องการที่ดินแบบไหนหรือ?”

ลู่ม่านคิดแล้วก็พูดว่า “ข้าอยากได้ที่ดิน ที่มีดินที่ค่อนข้างแห้ง ทางที่ดีข้างๆมีแหล่งน้ำด้วย! และใกล้กับหมู่บ้านไป่ฮัวหน่อย”

คำขอแบบนี้ ถือว่าไม่ค่อยสูงมากสำหรับหมู่บ้านไป่ฮัว

นายหน้าหวังหยิบสมุดบนโต๊ะขึ้นมาแล้วตรวจสอบดู จากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกท่านมาได้ทันเวลาจริงๆ มีที่ดินแบบนี้อยู่พอดี”

ลู่ม่านดีใจ “อยู่ไหนเหรอ?”

“อยู่ในหมู่บ้านไป่ฮัวก็พวกท่านเลย” นายหน้าหวังพูด “เรื่องนี้พูดทีเดียวไม่ชัดเจนหรอก ให้ข้าพาพวกเจ้าไปดูที่เลยดีกว่า”

“งั้นก็ดีเลย”

ลู่ม่านกลับหลังหันบอกลาเถ้าแก่จาง เพราะซาบซึ้งกับการช่วยเหลือของเถ้าแก่จาง หลังจากที่พูดจบแล้ว ลู่ม่านก็แนะนำให้เถ้าแก่จางคิดชื่อที่เป็นเอกลักษณ์ เพื่อที่จะได้ทำเป็นตราสัญลักษณ์ประจำร้านของตัวเอง

ได้ยินดังนั้น เถ้าแก่จางก็ครุ่นคิด

หลังจากที่บอกลากันแล้ว ลู่ม่านก็ตามนายหน้าหวังกลับมาถึงหมู่บ้านไป่ฮัว แปลงที่ดินที่เขาแนะนำมานั้นบังเอิญอยู่ใกล้กับบ้านของพวกนางพอดี