ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 171

เหอเย่วส่งเสียงฮึดฮัดออกมา แล้วไม่พูดอะไรอีก

การเคลื่อนไหวของคนคนนั้นเร็วมาก ใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็ทำการประทับตราทั้งหมดเสร็จแล้ว สุดท้าย ก่อนจะจากไป เขายังไม่ลืมที่จะยื่นเงินคืนให้นายหน้าหวัง

“ค่าตอบแทนที่ช่วยเหลือแม่นางลู่ ข้าขอไม่รับเงินดีกว่า”

นายหน้าหวังอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะแอบกระซิบถาม “มีคนมาสั่งไว้หรือ”

ชายผู้นั้นพยักหน้า “ใช่ มีคำสั่งมาจากเบื้องบน บอกว่าถ้าเป็นการขอร้องของแม่นางลู่จากหมู่บ้านไป่ฮัวไม่ว่าจะเรื่องอะไรให้รีบจัดการให้นางโดยเร็ว ก็นี่ไง... ข้าไม่เคยเจอแม่นางลู่มาก่อน จนเกือบจะเกิดปัญหาใหญ่ขึ้นเสียแล้ว”

นายหน้าหวังเม้มปากยกยิ้ม “คือใครหรือ?”

“เรื่องนี้ข้าเองก็ไม่รู้!” ชายผู้นั้นพูด “เรื่องแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่คนตำแหน่งเล็กอย่างข้าจะรู้ได้”

นายหน้าหวังพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะขอตัวจากไป

หลังจากออกไปแล้ว เขาบอกกับลู่ม่านถึงสิ่งที่เขาถามมาได้ ลู่ม่านกล่าวขอบคุณเขาและยื่นเงินค่าตอบแทนให้เขา

“ที่ดินที่ท่านซื้อให้ข้าครั้งนี้ ข้าพอใจมาก ถ้าครั้งหน้าข้าจะซื้อที่ดินข้าจะไปหาท่านอีก”

นายหน้าหวังรีบปฏิเสธ “แม่นางลู่ ไม่ต้องหรอก ข้ารับไว้ไม่ได้ แล้วอีกอย่าง เถ้าแก่จางเป็นคนแนะนำมา และเจ้าหน้าที่ทางการในหยาเหมินที่มักจะแอบรับเงินเข้ากระเป๋ายังไม่กล้ารับเงินจากท่าน ข้าจะกล้ารับได้ยังไง…”

“มันต่างกัน!” ลู่ม่านหัวเราะ “ท่านทำงานได้ดี ข้าพอใจกับประสบการณ์การซื้อขายกับท่าน ท่านจึงสมควรรับมันไว้!”

นายหน้าหวังได้ยินแบบนี้ถึงยอมรับเงินมา ในถุงเงินหนักพอตัว น่าจะมีหลายร้อยเหวินอยู่ข้างใน เขาจึงยิ้มจนหน้าบานทันที “แม่นางลู่ ท่านวางใจได้ คราวหน้าถ้าท่านต้องการมาหาข้าได้เลย”

หลังจากบอกลานายหน้าหวังแล้ว ลู่ม่านกับเหอเย่วก็ตรงกลับบ้านเลย

ตอนนี้ทักษะการคุมรถม้าของเหอเย่วเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ถึงแม้จะเป็นเส้นทางบนภูเขา นางก็คุมรถม้าได้มั่นคงมาก ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว ระหว่างทางเริ่มไม่มีคน ดังนั้นลู่ม่านกับ เหอเย่ว จึงนั่งด้วยกัน และเริ่มคุมรถม้าไปด้วยคุยกันไปด้วย

เหอเย่วกล่าวว่า “พี่เสี่ยวม่าน พี่คิดว่าคนที่เจ้าหน้าที่ทางการในหยาเหมินบอกว่าให้คอยช่วยพี่ จะเป็นท่านอ๋องหนิงหรือเปล่า?”

ลู่ม่านรีบส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้หรอก!” บุคคลยศสูงศักดิ์อย่างอ๋องหนิง จะมาทำเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ได้อย่างไร แล้วอีกอย่าง อ๋องหนิงกับพวกนางก็เจอกันแค่สองครั้ง ไม่น่าจะทำเรื่องนี้

“งั้นก็คุณชายจวง?” เหอเย่วถามด้วยความประหลาดใจ “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณชายจวงที่ปกติดูเย็นชา จะเป็นคนดีแบบนี้!”

ลู่ม่านไม่ปฏิเสธ “ที่จริงแล้วคุณชายจวงเป็นคนดีมากคนหนึ่ง”

“ข้าก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน!” เหอเย่วยกยิัม

เมื่อจัดการเรื่องที่นาเสร็จ พอลู่ม่านนอนอยู่บนเตียงในตอนกลางคืน นางมองกระดาษโฉนดที่ดินสีแดงในมือไปมา และมองที่ว่างด้านข้างที่ว่างเปล่ามากว่าสิบวันแล้ว

ไม่รู้ว่าเฉินจื่ออานและคนอื่นๆ อยู่ในเมืองหย่งอานจะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าจื่ออานรู้ว่านางซื้อที่ดินมาห้าสิบไร่ เขาจะต้องดีใจมากแน่ๆ

ที่ดินมาห้าสิบไร่นี้ ลู่ม่านคิดว่าจะใช้ปลูกพริกก่อน ส่วนที่เหลือค่อยเก็บไว้ปลูกถั่วเหลือง

อย่างไรซะฤดูกาลนี้ จะปลูกอะไรก็ไม่มีปัญหา จะปล่อยให้ที่ดินว่างเปล่าไร้ประโยชน์ไม่ได้

แต่ที่ดินเยอะขนาดนี้ เฉินจื่ออานไม่อยู่ นางทำทุกอย่างคนเดียวแรงกดดันมีเยอะมาก ลู่ม่านถอนหายใจและบ่นกับตัวเองในใจเงียบๆ

สมัยก่อนตอนอยู่ในยุคปัจจุบัน ตนเองก็อยู่คนเดียวไม่ใช่หรือไง? ไม่ว่าจะเป็นตอนเริ่มต้นธุรกิจหรือตอนที่ธุรกิจคงที่แล้ว

ในตอนนั้น มีหลายครั้งที่แรงกดดันหนักหนากว่านี้ก็มี นางไม่เคยรู้สึกเหนื่อยเลย แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น? หรือจะเป็นเพราะมีคนที่พึ่งพาได้ ถึงทำให้คนเรากลายเป็นคนขี้ขลาดไปได้?

แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องดีเลย!ลู่ม่านสูดหายใจเข้าลึก ๆ และให้กำลังใจตัวเอง